آثار اقتصادی پیوستن ایران به سازمان همکاری شانگ‌های

به گزارش سرویس پژوهش خبرگزاری صدا وسیما: بیست و یکمین اجلاس سران سازمان همکاری شانگ‌های با حضور سران ۱۲ کشور عضو و ناظر در شهر دوشنبه پایتخت تاجیکستان برگزار شد.

در این اجلاس سند عضویت دائم ایران پس از نزدیک به ۱۶ سال عضویت ناظر پذیرفته شد. بر این اساس و در پایان بیست و یکمین نشست سران سازمان شانگهای، سران ۸ کشور عضو اصلی سازمان، نظر موافق خود را با تبدیل عضویت جمهوری اسلامی ایران از عضو ناظر به عضو اصلی اعلام و اسناد مربوط به آن را امضا کردند. بر این اساس فرآیند فنی تبدیل عضویت ایران به عنوان یکی از اعضای اصلی سازمان آغاز شده و انتظار می¬رود این فرایند بین یک سال و نیم تا دو سال به طول بیانجامد.

وجود سازمان‌های بین المللی در جامعه بین‌المللی معاصر واقعیت انکار ناپذیری است که دولت‌ها آن را نیازی برای حل و رفع مشکلات خود در سطوح منطقه‌ای و جهانی می‌دانند. این جریان جدید به عنوان یکی از مکانیسم‌های تحقق همگرایی منطقه‌ای د‌ر مناطق مختلـف جغرافیـایی بـا ماهیـت و کـارکرد اقتصـادی، سیاسی و نظامی تأسیس شده و به تدریج بسط و گسترش یافتند. سازمان‌های منطقه‌ای برای برون رفتن از مشکلات اقتصادی، امنیتی و ... مورد توجه کشـور‌های قـرار گرفته است بخصوص کشور‌های در حال توسعه که با تشکیل این گونه گروه بندی‌ها بتوانند بـه همگرایـی منطقه‌ای مؤثر دست یابند. یکی از سازمان‌های منطقه‌ای مهم، سازمان همکاری شانگ‌های می‌باشد کـه بـر اساس شرایط و مقتضیات جامعه بین‌المللی و منطقه‌ای تشکیل شده است.

در تهیه این گزارش دکتر مهرداد پارسامنش- مدیر اطلاعات و برنامه ریزی صندوق ضمانت صادرات ایران- ما را یاری کرده و این گزارش از طریق مصاحبه مکتوب در شهریور ۱۴۰۰ جمع آوری شده است.

متن کامل این مطلب در اینجا قابل دسترس است

پژوهشگر: محمود نانکلی