الجزایر و روحیه استعمارستیزی

  به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما‏،‎ نتایج نهایی انتخابات پارلمانی زودهنگام در الجزایر  هفته گذشته توسط کمیته قانون اساسی این کشور اعلام شد. بر اساس این گزارش، جبهه آزادی بخش ملی الجزایر در انتخابات پارلمانی توانست به ۹۸ کرسی دست پیدا کند. این درحالی است که جنبش «مجتمع السلم» به ۶۵ کرسی و حزب «تجمع ملی دموکراتیک» به ۵۸ کرسی دست یافتند.
در همین حال، کمیته قانون اساسی الجزایر اعلام کرد که در انتخابات پارلمانی اخیر حزب مستقبل ۴۸ کرسی و حزب جنبش سازندگی ظفر به ۳۹ کرسی دست یافتند. دیگر کرسی‌های پارلمان نیز میان سایر احزاب و جریان‌های سیاسی تقسیم شد. در این انتخابات بیش از ۲۲ هزار نامزد جهت دستیابی به ۴۰۷ کرسی در پارلمان الجزایر با یکدیگر رقابت کردند. میزان مشارکت در انتخابات پارلمانی الجزایر که از سوی برخی گروه‌ها تحریم شده بود، ۳۰ درصد اعلام شد. این نخستین انتخابات پارلمانی الجزایر پس از اعتراضات مردمی در فوریه ۲۰۱۹ علیه رژیم عبدالعزیز بوتفلیقه، رئیس جمهور سابق و هفتمین انتخابات در سه دهه گذشته است.

تبون همان بوتفلیقه با روکشی متفاوت
بعد از مدت‌ها ناآرامی در الجزایر سرانجام در ۱۳ دسامبر ۲۰۱۹ انتخابات ریاست جمهوری الجزایر با حضور پنج نامزد در فضایی ناآرام و امنیتی برگزار شد. براساس اعلام کمیته ملی مستقل انتخابات الجزایر، در این انتخابات، «عبدالمجید تبون» از نخست‌وزیران دوران بوتفلیقه با کسب ۵۸.۱۵ درصد آرا، به عنوان رییس جمهوری این کشور انتخاب شد. اما علیرغم برگزاری انتخابات و رای آوردن تبون، معترضان الجزایری خواهان ابطال انتخابات شدند؛ آن‌ها تشکیل "جمهوری دوم" را آرمان خود اعلام کردند. معترضان دولت تبون را ادامه دوران بوتفلیقه و تنها با ظاهری متفاوت می‌دانند.

الجزایر و مخالفت قاطع با عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی

عبدالمجید تبون رئیس جمهور الجزایر ضمن مخالفت خود با هر گونه عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی تاکید کرده است مادامی که کشور مستقل فلسطین تشکیل نشود، الجزایر هرگز به عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی روی نخواهد آورد. در همین حال  فوریه گذشته یک هیأت پارلمانی الجزائر نشست بین‌المللی پارلمان‌ها را به دلیل مشارکت یک نماینده پارلمان رژیم صهیونیستی در آن، ترک کرد. اوایل ماه جاری میلادی نیز نمایندگان پارلمان الجزائر طرح قانون جرم‌انگاری عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی را به ریاست پارلمان ارائه کردند. این طرح شامل بند‌هایی مبنی بر ممنوعیت سفر یا هر گونه تماس مستقیم و غیرمستقیم با تل‌آویو است.

ریشه های تنش میان الجزایر و مغرب

مرز زمینی الجزائر و مغرب از ژانویه ۱۹۹۵ در پی اتهام‌زنی مغرب علیه الجزائر مبنی بر دست داشتن این کشور در انفجار تروریستی هتل «اطلس آسنی» در مراکش (اواخر دسامبر ۱۹۹۴) بسته شده است. عبدالمجید تبون رئیس جمهور الجزائر در آخرین اظهار نظر خود درباره بازگشایی مرز‌های زمینی این کشور با مغرب تأکید کرده است بازگشایی مرز با همسایه‌ای که هر روز علیه ما دست به اقدامات تحریک‌آمیز و تهاجمی می‌زند، ممکن نیست. تبون همچنین درباره مسئله صحرای غربی نیز که مهم‌ترین موارد اختلاف الجزائر و مغرب است، گفته که مغرب بایستی به سرعت به راه‌حل قابل قبول بر اساس قانون بین‌المللی بازگردد.

الجزایر دروازه آفریقا و اروپا

جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر کشوری در شمال قاره آفریقا است و در حقیقت دروازه آفریقا و اروپا محسوب می‌شود.این کشور از شمال شرق با تونس، از شرق با لیبی، از جنوب شرق با نیجر، از جنوب غرب با مالی و موریتانی، از غرب با صحرای غربی و از شمال غرب با مغرب همسایه است. در شمال این کشور دریای مدیترانه قرار دارد. بیابان و صحرا بیش از چهار پنجم خاک این کشور را پوشانده است. در دهه ۵۰ میلادی ذخایر نفت و گاز در این بیابان‌ها کشف شد، اما همچنان اغلب الجزایری‌ها در نزدیکی خط ساحلی این کشور زندگی می‌کنند. تا پیش از ورود فرانسوی‌ها به الجزایر، این کشور، کشوری مستقل بود که با سیستم قومی اداره می‌شد. در سال ۱۸۳۰ فرانسه این کشور را اشغال و آن را مستعمره خود کرد. این کشور در سال ۱۹۶۲ استقلال خود را به دست آورد، اما در جنگ‌های داخلی که برای استقلال روی داد بیش از یک میلیون الجزایری جان خود را از دست دادند. الجزایر عضو اتحادیه آفریقا، اتحادیه عرب و اوپک است. مردم این کشور از نژاد‌های عرب و بربر هستند.

الجزایر و روحيه استکبار ستیزی
کشور الجزایر وسیع‌ترین کشور شمال آفریقاست که در ساحل جنوبی دریای مدیترانه قرار دارد. اسلام در میانه قرن اول هجری (هفتم میلادی) به این سرزمین وارد شد. از سال ۱۸۳۰ تا ۱۹۶۲ میلادی به مدت ۱۳۲ سال این کشور زیر سلطه استعمار فرانسه قرار گرفت. بعد از جنگ جهانی دوم ملت‌های مستعمره در آسیا و آفریقا به تدریج به استقلال دست یافتند‎؛ ولی استقلال آنان به راحتی و مسالمت آمیز به دست نیامد. در این میان، مقاومت و مبارزه مردم الجزایر، پیروزی و استقلال آنان در جنگ با استعمار فرانسه، در تحولات بین المللی نیمه دوم قرن بیستم اهمیت زیادی دارد.

وابستگی به نفت و بحران اقتصادی ادامه دار
همچنان که مرکز مطالعات و تحقیقات گروه بحران بین المللی پیش بینی کرده بود بحران اقتصادی در الجزایر از سال ۲۰۱۹ آغاز شد. الجزایر اقتصادی وابسته به نفت دارد و ۶۰ درصد بودجه دولت از درآمد‌های نفتی تامین می‌شود و از سوی دیگر بیش از ۹۰ درصد صادرات این کشور را نیز نفت و گاز تشکیل می‌دهد؛ بنابراین در سال‌های اخیر کاهش درآمد‌های نفتی و وابستگی الجزایر به نفت سبب افزایش مشکلات اقتصادی، بیکاری و تورم در این کشور شده است. از سوی دیگر انجام برخی اصلاحات، افزایش مالیات‌ها و کاهش خدمات بیمه‌ای نیز به وخامت اوضاع معیشت بسیاری از شهروندان الجزایر دامن زده است.

اصلاحات ظاهری و بحران سیاسی ادامه دار
علاوه بر تنش‌های سیاسی سال‌های اخیر‏، عدم آزادی‌های اجتماعی و مدنی همچنین ادامه برقراری وضع فوق العاده سبب شد تا بسیاری از شهروندان این کشور بیش از پیش خواستار برکنار مقامات رژیم سابق شوند. گسترش اعتراضات سبب تشدید درگیری‌ها میان پلیس و معترضان شد؛ بنابراین بحران سیاسی در الجزایر گسترش یافت معترضان معتقدند که گفتگو با حاکمان این کشور سبب مشروعیت بخشی به آن‌ها می‌شود از این رو از گفتگو با آن‌ها سرباز می‌زنند از سویی دیگر، اما معترضان اصلاحات تبون را ظاهری و ادامه سیاست‌های بوتفیلقه می‌دانند؛ همه این مسائل باعث بغرنج‌تر شدن شرایط سیاسی در این کشور شده است.

جنایت‌های فرانسه در الجزایر
در طول حدود ۵ قرن استعمار فرانسه بر آفریقا و به ویژه پس از جنگ استقلال این کشور‌ها در دوره بعد از جنگ جهانی دوم، آنان با سرکوب شدیدی مواجه شدند که در مجموع بیش از دو میلیون آفریقایی کشته شدند. فرانسه همچنین با خشونت تمام، خواست مردم کشور‌هایی که با وعده اعطای استقلال از طرف این کشور در جنگ جهانی دوم شرکت کرده بودند، سرکوب کرد. یکی از این کشور‌ها الجزایر بود. مردم الجزایر با وعده کسب استقلال در صف نیرو‌های فرانسه در جنگ جهانی دوم حضور داشتند، اما این خواسته آنان با سرکوب گسترده از سوی فرانسه مواجه شد و هزاران تن از مردم الجزایر قتل عام شدند. کشتار سیستماتیک مردم الجزایر توسط سربازان فرانسوی از قتل عام سطیف و گلیما آغاز شد و تا زمان استقلال الجزایر در سال ۱۹۶۲ ادامه داشت. در طول مبارزات استقلال الجزایر نزدیک به یک میلیون تن کشته شدند که مسئول مستقیم آن فرانسوی‌ها هستند. مردم الجزایر از سال ۱۸۳۰ با قتل‌عام فرهنگی از سوی فرانسه که موجب از میان رفتن هویت بومی و تاریخ سیصد ساله عثمانی و تغییر بسیاری از آثار تاریخی و فرهنگی این کشور شد، مواجه بوده اند. به گفته "عبدالمجید شیخی" مشاور امور تاریخی رئیس جمهور الجزایر، پس از آنکه فرانسوی‌ها در الجزایر کشتار به راه انداختند، استخوان بسیاری از مردم الجزایر را که خود آن‌ها را کشتند، برای استفاده در صابون‌سازی و تصیفه شکر به «مارسی» بردند. در طول جنگ استقلال الجزایر که از ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۲ به طول انجامید نزدیک به شصت هزار نفر از اعضای جبهه آزادی بخش میهنی الجزایر و یک میلیون غیر نظامی این کشور توسط فرانسوی‌ها کشته شدند.

اعتراف فرانسوی‌ها به جنایات در الجزایر
"امانوئل مکرون" در دوران تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری فرانسه در سال ۲۰۱۷ در راستای جلب نظر چپگرایان و نیز اقشار جوان جامعه فرانسه به فجایعی که در جریان جنگ استقلال الجزایر رخ داد اشاره کرد و گفت که فرانسه یک عذرخواهی به الجزایر بدهکار است. با این حال زمانی که وی در ژوئن ۲۰۱۷ به کاخ الیزه راه یافت از موضع قبلی خود عقب نشینی کرد. به نظر می‌رسد مکرون تحت فشار راست گرایان افراطی یعنی حزب "اجتماع ملی " و نیز راست گرایان میانه یعنی حزب "جمهوری خواهان" و حتی برخی از هم حزبی‌های خود قرار گرفته و با تغییر آشکار موضع قبلی مدعی شد که برداشت درستی از سخنانش نشده است. با این حال پرونده جنایات فرانسه که از مدعیان غربی حقوق بشر است در جنگ الجزایر آن چنان سیاه و جنایتکارانه است که جای هیچ گونه توجیهی را در این زمینه باقی نمی‌گذارد.