پخش زنده
امروز: -
عاشقانه روز بیست و نهم ماه ضیافت خدا
دعای روز بیست و نهم ماه مبارک رمضان را به همراه شرح آن در این بسته قرائت کنید.
به گزارش خبرگزاری صداوسیما، مرکز اصفهان؛ ماه مبارک رمضان فرصت طلایی است تا از برکت سفره الهی بهره ببریم، برکتی که بندگان هر روز می‌توانند با خواندن دعا از آن استفاده ببرند.
همراه با شما دعای بیست و نهمین روز از ماه مبارک رمضان را می‌خوانیم:
بسم الله الرحمن الرحیم
اللهمّ غَشّنی فیهِ بالرّحْمَةِ وارْزُقْنی فیهِ التّوفیقِ والعِصْمَةِ وطَهّرْ قلْبی من غَیاهِبِ التُّهْمَةِ یا رحیماً بِعبادِهِ المؤمِنین
«خدایا، بپوشان در این روز با مهر و رحمت و روزی کن مرا در آن توفیق و خودداری و پاک کن دلم را از تیرگی‌ها و گرفتگی‌های تهمت،ای مهربان به بندگان با ایمان خود.»
بارش رحمت الهی در نسیم رمضان
در فراز آغازین دعای روز بیست و نهم ماه مبارک رمضان می‌خوانیم: «اللهُمَّ غَشِّنى فیهِ بِالرَّحْمَةِ؛ خدایا در این ماه مرا به لطف و رحمتت داخل کن».
بی شک ماه رمضان ماه رحمت است، رسول اکرم (ص) در فرازی از خطبه (شعبانیه) درباره اهمیت ماه رمضان فرمود: «اى مردم! ماه خدا با برکت و رحمت و مغفرت به شما روى آورده ... ماهى است که در آن موردکرامت و احترام الهى قرار گرفته اید؛ نفس هاى شما در آن حکم تسبیح را دارد، خواب شما در آن عبادت، عمل شما مقبولِ (درگاه الهى) و دعاى شما در آن مستجاب است!
رحمت فراگیر
خداوند، «رحمن»، «رحیم» و «ارحم الراحمین» است، لذا فیض و رحمت الهى عام و گسترده است، ولى به تناسب شایستگى‌ها و لیاقت‌ها در میان مردم تقسیم مى شود، اگر از نعمت‌ها استفاده صحیح کنند دائمى و جاودانى مى شود، و اگر وسیله طغیان و ظلم و بیدادگرى و غرور و ناسپاسى شود، نعمت‌ها جاى خود را به بلا‌ها مى دهد.
در حدیثى از امام صادق علیه السلام مى خوانیم: «رحمت خداوند گسترده و کرمش بى پایان است». آری خداوند هیچ گاه درهاى توبه را به روى کسى نمى بندد، و از رحمت گسترده خود کسى را نومید نمى سازد.
اگر انسان چشمى بینا و قلبى دانا داشته باشد که خوان نعمت بى دریغ الهى را که همه جا گسترده است ببیند، و باران رحمت بى حسابش را که همه جا رسیده است مشاهده کند، بى اختیار زبان به شکر و ثناى او مى گشاید و خود را در مقابل این همه عظمت و رحمت کوچک و مدیون مى بیند.
توفیق چیست؟
در فراز دوم از این دعای نورانی می‌خوانیم: «وَارْزُقْنى فیهِ التَّوْفیقَ وَالْعِصْمَةَ؛ توفیق عمل و دورى از گناه را روزیم گردان».
بی شک دنیا جاى عمل است نه حساب و جزا، هم چنین این جهان مادی به عنوان اقامتگاه همیشگى خلق نشده، بلکه به عنوان گذرگاه انسان آفریده شده است تا از آن زاد و توشه اعمال صالح براى سراى جاودانى برگیرد، لذا هر کس ساعتى در این دنیا بیکار بماند (و عمل نیکى براى آخرت انجام ندهد) این ساعتِ فراغت و بیکارى موجب حسرت (و ندامت) او در قیامت خواهد شد
لیکن باید دانست انجام اعمال نیکو و طاعت الهی، به توفیق و لطف خدا است. اینگونه است که در فراز‌های متعدد قرآنی و روایی، هدایت انسان‌ها به خدا نسبت داده شده است، چرا که اگر توفیق و امداد الهى نباشد کسى با نیروى خود نمى تواند به سر منزل مقصود برسد، ولى خداوند ضلالت را به خود آن‌ها نسبت مى دهد چرا که اثر اعمال خودشان بوده است.
بدین ترتیب اگر فضل الهى در دنیا شامل حالمان نباشد هرگز نمی‌توانیم حسنات را بجا آوریم، زیرا توفیق هدایت و عمل در گرو قدرت پرودگار است.
اگر به این مقدّمات فکر کنیم، حسّ شکرگذارى ما تحریک مى شود و در مقام شکر برمى آییم و توفیق را از خدا مى خواهیم ولى باید توجّه نمود که مقدّمات توفیق به دست ماست.
گناه قلب انسان را سیاه می‌کند
در فراز سوم از دعای روز بیست و نهم ماه رمضان می‌خوانیم: «وَطَهِّرْ قَلْبى مِنْ غَیاهِبِ التُّهَمَةِ؛ و دلم را از سیاهى هاى تهمت پاک گردان».
ارتکاب هرگناه، نقطه سیاهى است در قلب که اگر توبه کند پاک مى شود و اگر گناه ادامه پیدا کند این نقطه وسیع مى شود و تمام قلب را مى پوشاند که قرآن مى فرماید: «وَأَحاطَتْ بِهِ خَطیئَتُهُ»؛ و آثار گناه، سراسر وجودشان را بپوشاند».
در حدیثى از پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم آمده است که فرمود: «هنگامى که انسان گناهى مى کند نقطه سیاهى در قلب او ظاهر مى گردد، اگر از آن گناه خوددارى کرده و استغفار و توبه کند صیقل داده مى شود، اما اگر مجدداً ادامه داده، گناه را تکرار کند، آن نقطه سیاه زیادتر مى شود، تا تمام قلبش را فرا گیرد، و این همان زنگارى است که خداوند در کتابش ذکر فرموده است: «کَلّا بَلْ رانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ ما کانُوا یَکْسِبُونَ؛ چنین نیست که آن‌ها می‌پندارند، بلکه اعمالشان، چون زنگاری بر دلهایشان نشسته است!»
همراه با شما دعای بیست و نهمین روز از ماه مبارک رمضان را می‌خوانیم:
بسم الله الرحمن الرحیم
اللهمّ غَشّنی فیهِ بالرّحْمَةِ وارْزُقْنی فیهِ التّوفیقِ والعِصْمَةِ وطَهّرْ قلْبی من غَیاهِبِ التُّهْمَةِ یا رحیماً بِعبادِهِ المؤمِنین
«خدایا، بپوشان در این روز با مهر و رحمت و روزی کن مرا در آن توفیق و خودداری و پاک کن دلم را از تیرگی‌ها و گرفتگی‌های تهمت،ای مهربان به بندگان با ایمان خود.»
بارش رحمت الهی در نسیم رمضان
در فراز آغازین دعای روز بیست و نهم ماه مبارک رمضان می‌خوانیم: «اللهُمَّ غَشِّنى فیهِ بِالرَّحْمَةِ؛ خدایا در این ماه مرا به لطف و رحمتت داخل کن».
بی شک ماه رمضان ماه رحمت است، رسول اکرم (ص) در فرازی از خطبه (شعبانیه) درباره اهمیت ماه رمضان فرمود: «اى مردم! ماه خدا با برکت و رحمت و مغفرت به شما روى آورده ... ماهى است که در آن موردکرامت و احترام الهى قرار گرفته اید؛ نفس هاى شما در آن حکم تسبیح را دارد، خواب شما در آن عبادت، عمل شما مقبولِ (درگاه الهى) و دعاى شما در آن مستجاب است!
رحمت فراگیر
خداوند، «رحمن»، «رحیم» و «ارحم الراحمین» است، لذا فیض و رحمت الهى عام و گسترده است، ولى به تناسب شایستگى‌ها و لیاقت‌ها در میان مردم تقسیم مى شود، اگر از نعمت‌ها استفاده صحیح کنند دائمى و جاودانى مى شود، و اگر وسیله طغیان و ظلم و بیدادگرى و غرور و ناسپاسى شود، نعمت‌ها جاى خود را به بلا‌ها مى دهد.
در حدیثى از امام صادق علیه السلام مى خوانیم: «رحمت خداوند گسترده و کرمش بى پایان است». آری خداوند هیچ گاه درهاى توبه را به روى کسى نمى بندد، و از رحمت گسترده خود کسى را نومید نمى سازد.
اگر انسان چشمى بینا و قلبى دانا داشته باشد که خوان نعمت بى دریغ الهى را که همه جا گسترده است ببیند، و باران رحمت بى حسابش را که همه جا رسیده است مشاهده کند، بى اختیار زبان به شکر و ثناى او مى گشاید و خود را در مقابل این همه عظمت و رحمت کوچک و مدیون مى بیند.
توفیق چیست؟
در فراز دوم از این دعای نورانی می‌خوانیم: «وَارْزُقْنى فیهِ التَّوْفیقَ وَالْعِصْمَةَ؛ توفیق عمل و دورى از گناه را روزیم گردان».
بی شک دنیا جاى عمل است نه حساب و جزا، هم چنین این جهان مادی به عنوان اقامتگاه همیشگى خلق نشده، بلکه به عنوان گذرگاه انسان آفریده شده است تا از آن زاد و توشه اعمال صالح براى سراى جاودانى برگیرد، لذا هر کس ساعتى در این دنیا بیکار بماند (و عمل نیکى براى آخرت انجام ندهد) این ساعتِ فراغت و بیکارى موجب حسرت (و ندامت) او در قیامت خواهد شد
لیکن باید دانست انجام اعمال نیکو و طاعت الهی، به توفیق و لطف خدا است. اینگونه است که در فراز‌های متعدد قرآنی و روایی، هدایت انسان‌ها به خدا نسبت داده شده است، چرا که اگر توفیق و امداد الهى نباشد کسى با نیروى خود نمى تواند به سر منزل مقصود برسد، ولى خداوند ضلالت را به خود آن‌ها نسبت مى دهد چرا که اثر اعمال خودشان بوده است.
بدین ترتیب اگر فضل الهى در دنیا شامل حالمان نباشد هرگز نمی‌توانیم حسنات را بجا آوریم، زیرا توفیق هدایت و عمل در گرو قدرت پرودگار است.
اگر به این مقدّمات فکر کنیم، حسّ شکرگذارى ما تحریک مى شود و در مقام شکر برمى آییم و توفیق را از خدا مى خواهیم ولى باید توجّه نمود که مقدّمات توفیق به دست ماست.
گناه قلب انسان را سیاه می‌کند
در فراز سوم از دعای روز بیست و نهم ماه رمضان می‌خوانیم: «وَطَهِّرْ قَلْبى مِنْ غَیاهِبِ التُّهَمَةِ؛ و دلم را از سیاهى هاى تهمت پاک گردان».
ارتکاب هرگناه، نقطه سیاهى است در قلب که اگر توبه کند پاک مى شود و اگر گناه ادامه پیدا کند این نقطه وسیع مى شود و تمام قلب را مى پوشاند که قرآن مى فرماید: «وَأَحاطَتْ بِهِ خَطیئَتُهُ»؛ و آثار گناه، سراسر وجودشان را بپوشاند».
در حدیثى از پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم آمده است که فرمود: «هنگامى که انسان گناهى مى کند نقطه سیاهى در قلب او ظاهر مى گردد، اگر از آن گناه خوددارى کرده و استغفار و توبه کند صیقل داده مى شود، اما اگر مجدداً ادامه داده، گناه را تکرار کند، آن نقطه سیاه زیادتر مى شود، تا تمام قلبش را فرا گیرد، و این همان زنگارى است که خداوند در کتابش ذکر فرموده است: «کَلّا بَلْ رانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ ما کانُوا یَکْسِبُونَ؛ چنین نیست که آن‌ها می‌پندارند، بلکه اعمالشان، چون زنگاری بر دلهایشان نشسته است!»
نظر شما