پخش زنده
امروز: -
۶۱۲ سال پیش در چنین روزی ۲۵ رجب سال ۸۳۰ هجری قمری «شاه نعمت اللّه ولی» از اولیاء بزرگ و صاحبْ طریقتِ شیعه درگذشت.
شاه نعمت الله ولی (نام کامل: سید نورالدین نعمت الله بن محمد بن کمال الدین یحیی کوه بنانی کرمانی) معروف به سید نورالدین شاه نعمت الله ولی ماهانی کرمانی (۷۳۰، ۷۳۱–۸۳۲، ۸۳۴)، شاعر و عارفِ ایرانی بود. سلسله نعمت اللهی منسوب به اوست.
او در سن ۵ سالگی با تصوف و عرفان آشنا شد و پدرش میر عبدالله، او را به مجالس صوفیه می برد.
سید نورالدین نعمت الله کرمانی موسس فرقه نعمت اللهیه است. او از عرفای ایران در قرن هشتم و نهم هجری و از مولفان پرکار و عارفی غزلسرا بود.
شاه ولی مانند دیگر شاعران قرن هشتم و نهم به غزل بیشتر توجه داشت و آن را برای بیان معانی عرفانی مناسبتر میدانست.
سبک غزلیات شاه ولی منحصر به فرد بود، اما در قصیده سرایی از سبک خاقانی تقلید میکرد.
به سبب ارتباط پادشاه دکن با شاه ولی و محبوبیت او و نوادگانش نزد حاکمان هندوستان، سلسله نعمتاللهی در آنجا رواج یافت و موجب شد که شعر و ادب فارسی در آن دیار رونق پیدا کند.
شماره رسالات او در موضوعات عرفانی و مطالب نزدیک بدان بسیار زیاد و اشعارش نیز فراوان است.
دیوان رایج شاه نعمت الله ولی بیشتر از ۱۳ هزار بیت دارد و مشتمل بر چند قصیده و تعداد کثیری غزل و چند مثنوی و رباعی است.
در قصیده منسوب به او که با مطلع «قدرت کردگار میبینیم» شروع میشود بسیاری از وقایع و اخبار آینده در آن اشاره شده است که مشهور و معروف است و بعدها به منظور یا مناسباتی، ابیاتی بر آن اضافه شده است که شخصیت شاه نعمتالله را برای عوام شگفت انگیز ساخته و بر شمار معتقدان وی افزوده است.
وی در سال ۸۳۲ (به روایتی ۸۳۴) در ماهان کرمان درگذشت و شمس الدین ابراهیم بمی، پدر سیدطاهرالدین بمی، عارف نامیِ همعصر شاه نعمتالله، از بم آمد و بر پیکر شاه ولی نماز خواند.
مدتِ زندگانیِ شاه نعمتالله ولی ۱۰۴ سال ذکر شده است و خود او تا ۹۷ سالگیِ خود را بیان داشته است:
"نود و هفت سال عمر خوشی بنده را داد حیّ پاینده"