مشروح گفتگوی سید مقاومت با شبکه المیادین

سید حسن نصر الله در ادامه این مصاحبه گفت: مثل موضوع ایران، امروز در ایران هم برخی از مردم اینگونه فکر می‌کنند که ایران تاوان حمایت از فلسطین و مقاومت در منطقه را می‌پردازد، درست است، اما این بخشی از حقیقت است. بخش دوم و مهم که بسیاری از ایرانی‌ها هم به آن واقف هستند این است که هدف از فشار‌ها و تهدیدات آمریکا، تسلط بر ایران و ثروت‌ها و منابع و نفت و گاز و جایگاه راهبردی این کشور و احیای جایگاهی است که آمریکا زمان شاه در ایران داشت. فقط موضوع فلسطین و مقاومت مطرح نیست، بله آن هم بخشی از مسئله است و تاوان آن را می‌دهند و به خاطر آن از آن‌ها قدردانی می‌شود، ولی همه ماجرا این نیست. در سوریه نیز همین ماجرا وجود دارد و در ایران نیز همین است. به همین علت چاره‌ای جز ورود به درگیری نداشتیم.
بن جدو پرسید: شما در مقاومت لبنان چاره‌ای نداشتید، درست؛ موضع ایران و شهادت سردار سلیمانی هم قابل درک است، ولی بشار اسد رئیس جمهور سوریه نیز به این مسئله واقف بود؟
سید حسن نصرالله گفت: او بود که تصمیمش را گرفت. شاهد بودیم برخی از متحدان سوریه در میان ایرانی‌ها و روس‌ها که بعدا آمدند می‌گفتند اگر ما مداخله نکرده بودیم کار دمشق تمام بود و از اینجور حرف ها، برخی ایرانی‌ها هم ادبیات مشابهی داشتند. یک بار به حاج قاسم گفتم و ایشان همه به آن شخص گفت که ما با چنین ادبیاتی موافق نیستیم. اگر مقاومت سوریه و شخص بشار اسد و حامیان وی اعم از مسئولان و مقامات ارتش و پایداری و مقاومت ارتش و بخش زیادی از مردم سوریه در این درگیری‌ها نبود... آن‌ها اصل بودند و سپس متحدان و دوستان برای کمک به آن‌ها آمدند، اما اگر خود سوری‌ها نبودند و مقاومت نمی‌کردند و در این شرایط همه ایرانی‌ها هم به سوریه می‌آمدند چه اتفاقی می‌افتاد؟ ایران در این صورت نیروی اشغالگر می‌شد. اگر همه روس‌ها هم به سوریه می‌آمدند و سوری‌ها در صحنه حضور نداشتند آن‌ها هم نیروی اشغالگر می‌شدند. اگر همه حزب الله هم به سوریه می‌رفت، بدون حضور سوری ها، حزب الله هم نیروی اشغالگر بود؛ بنابراین اصل ماجرا این بود که در سوریه کسانی بودند که تصمیم گرفتند مقاومت کنند و در آن زمان نه تنها با بشار اسد بلکه با تعداد زیادی از مسئولان سوری دیدار کردم تا ببینم رویکرد و دیدگاه آن‌ها چیست. همه آن‌ها می‌گفتند ما هیچ رویکردی جز مقابله نداریم. ابعاد مسئله این است و ما برای حل و فصل سیاسی آماده ایم، اما می‌بینید طرف مقابل راه حل سیاسی نمی‌خواهد؛ بنابراین تصمیم اصلی را سوری‌ها گرفتند و پس از آن متحدان به میدان آمدند، ما وارد صحنه شدیم و پس از آن هم ایران و برادران عراقی و نیرو‌های دیگر از جمله فاطمیون و زینبیون و... وارد صحنه شدند و روسیه نیز پس از پنج سال وارد میدان شد.
بن جدو علت و راز پایداری و مقاومت بشار اسد را با وجود همه مشکلات و خطراتی که برای وی وجود دارد پرسید. سید حسن نصرالله در پاسخ گفت: وی به جز چند مورد اخیر، اصلا دمشق را ترک نکرد. یک بار دیداری در یکی از کاخ‌ها با وی داشتم که مناطق نزدیک آنجا گلوله باران می‌شد و او آنجا را ترک نمی‌کرد. برخی از دوستان پیشنهاد کردند به لاذقیه یا جایی دیگر برود، اما نمی‌پذیرفت و می‌گفت من تا آخرین لحظه این نزاع اینجا می‌مانم. راز آن را بگویم، راز همین است. در سخت‌ترین شرایطی که با وی دیدار داشتم بسیار اعتماد به نفس داشت و قوی و مطمئن بود و هیچ نشانه‌ای از ضعف و به هم ریختگی و آشفتگی در وی نمی‌دیدم. راز آن چیست؟ نمی‌دانم.
بن جدو پرسید: آیا شهید قاسم سلیمانی با ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه دیدار کرد و شخصا با وی درباره ورود نیرو‌های روسیه به سوریه با وی صحبت کرد؟ درست است. پیش از آن مباحثی مطرح شده بود. روسیه تا پیش از ورود به سوریه مواضع سیاسی در این خصوص اتخاذ می‌کرد و مثلا در شورای امنیت با استفاده از حق وتو حمایت می‌کرد و در کمک‌های لجستیکی و اطلاعاتی می‌کرد، ولی هنوز به سطح حضور مستقیم نرسیده بود. به هر حال تحولات در سوریه از سال دوم شروع شد، سال اول روند اوضاع نزولی بود، اما سال دوم اوج گرفت به همین سبب ورود نظامی روسیه به ماجرا بسیار مؤثر بود و نمی‌توان اهمیت آن را انکار کرد. در آن زمان ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه تردید داشت. همانطور که می‌دانید روسیه تقریبا در محاصره است. در منطقه و خاورمیانه چیزی ندارد و حتی در اروپای شرقی نیز همه چیز را از آن گرفتند و حتی آمریکا برخی کشور‌های اطراف روسیه را که تحت لوای این کشور بودند یکی پس از دیگری جذب خود کرد. پوتین نگران بود که این کار خطراتی برای روسیه دارد و در واقع نوعی ماجراجویی محکوم به شکست است یا اقدامی موفقیت آمیز است. اینجا بحث سیاسی نبود بلکه به تحلیل نظامی نیاز داشت. در آن زمان هماهنگی‌هایی بین روسیه و ایران شد و حاج قاسم سلیمانی به مسکو رفت و در حضور شماری از مسئولان امنیتی و سیاسی و نظامی ذیربط با پوتین به مدت دو ساعت دیدار کرد، این‌ها را حاج قاسم مستقیما و بی واسطه برای من تعریف کرد و گفت نقشه‌ها را روی میز گذاشتم و گفتم اوضاع اینگونه است و گفتم که ما یعنی ارتش سوریه و دوستان آن کجا هستیم و گروه‌های مسلح کجا هستند و چه فرصت‌هایی برای فعالیت و موفقیت وجود دارد. در واقع مطالعه‌ای راهبردی از اوضاع سوریه و اطراف و طرح‌های موجود و نتایج پیش بینی شده ارائه کرد که همه صحبت‌هایی علمی، واقعگرایانه، نظامی و میدانی با استفاده از نقشه و همه داده‌ها و اعداد و ارقام بود. در آن جلسه پوتین به حاج قاسم می‌گوید من متقاعد شدم و بر اساس همان جلسه هم روسیه تصمیم خود را گرفت. این‌ها چیز‌هایی بود که من از حاج قاسم سلیمانی شنیدم و پس از آن هم این چیز‌ها گفته شد.
بن جدو پرسید: یعنی می‌توان گفت روسیه به درخواست ایران و در نتیجه رایزنی با دمشق وارد میدان شد یا به درخواست سوریه؟
سید حسن نصرالله پاسخ داد: با درخواست سوریه، زیرا سوریه مایل به این مشارکت بود (مشارکت روسیه).
بن جدو:، اما مستقیما درخواست نکرد.
نصرالله: از روسیه؟
بن جدو: بله.
نصرالله: نمی‌دانم. اما احتمال می‌رود که درخواست کرده باشد. طبیعی است که درخواست کرده باشد. سوریه به کمک نیاز داشت. سوریه کشوری است که رهبری، نظام و کل کشور با جنگی جهانی روبرو شده بود و طبیعی بود که از روسیه درخواست کند. روسیه برای ورود به ماجرا تردید داشت. حتما سوریه و ایران مسئله را بررسی کرده اند. اطلاعات من تقریبا واقعگرایانه است و دوست ندارم داستان سر هم کنم. درست نیست بگوییم حاج قاسم سلیمانی پوتین را متقاعد کرد در سوریه حضور پیدا کند بلکه من می‌گویم حاج قاسم سلیمانی با نگاه راهبردی و استدلال و منطق قوی و شخصیت کاریزمایی که داشت توانست به همه تلاش‌های قبلی چیز‌های ارزشمندی بیفزاید که باعث شد روسیه تصمیم بگیرد در سوریه حضور پیدا کند. زیرا بحث‌ها و تلاش‌های عملی زیادی شده بود، اما پوتین باز هم تردید داشت، ولی حاج قاسم با توجه به توانایی بالایی که برای متقاعد کردن افراد داشت و با منطقی که داشت توانست این کار را انجام دهد. شعار نمی‌داد بلکه علمی حرف می‌زد. بعدا معلوم شد حضور روسیه در سوریه چه نتایج میدانی و نظامی و نیز سیاسی داشت. امروز گمان می‌کنم همه می‌دانند روسیه و پوتین پس از ورود به سوریه و تحولاتی که در منطقه و جهان روی داد، از طریق دروازه سوریه به عرصه جهانی بازگشتند.
غسان بن جدو از خاطرات با شهید حاج قاسم سلیمانی در جنگ ژوئیه ۲۰۰۶ پرسید. سید حسن نصرالله در پاسخ گفت: پیش از این حتی با خود شما درباره این مسئله صحبت کرده ایم.
بن جدو گفت: درباره نکات جدیدی که قبلا نگفته اید و مسائل پشت پرده مربوط به شهید حاج قاسم سلیمانی. ظاهرا ایشان در طول مدت ۳۳ روز جنگ اینجا پیش شما بود.
سید حسن نصرالله گفت: اول جنگ آمد و سپس دو روز اینجا را ترک کرد و سپس برگشت و تا چهاردهم (اوت) اینجا بود.
بن جدو: به نظر شما معقول بود که حاج قاسم سلیمانی تحت آن حملات و گلوله باران‌ها اینجا در حومه جنوبی بیروت باشد؟ شما از وی نخواستید اینجا را ترک کند؟
سید حسن نصرالله گفت: بار اول که آمد در سوریه بود، تماس گرفت و گفت می‌خواهم نزد شما بیایم. گفتم چگونه می‌خواهید بیایید؟ حومه جنوبی بیروت تحت حمله و گلوله باران است. لبنان تحت حمله قرار دارد. ظهر البیدر و گذرگاه المصنع و... بسته است. امکان ندارد. شما همانجا باشید و بیشتر برای ما مفید هستید. داشتم اینگونه استدلال می‌کردم و اگر از ما دور باشید و در این شرایط زیر حمله و گلوله باران نباشید بیشتر به ما کمک می‌کنید. ممکن است کاری با سوری‌ها داشته باشیم یا با ایران کاری داشته باشیم. ممکن است نیاز به تماس‌های بین المللی باشد، اما وی تحمل نمی‌کرد. مسئله عاطفی بود. نمی‌توانست بپذیرد که در دمشق یا تهران باشد و ما که برادران هم هستیم زیر حمله باشیم و هر لحظه ممکن بود کشته شویم. از نظر روحی و عاطفی چنین چیزی برای او قابل قبول نبود. گفتم همانجا در سوریه بمان، ولی گفت من دارم می‌آیم. دیگه از اختیار من خارج بود و بچه‌ها را فرستادم تا او را بیاورند و پیش ما آمد. چند روز پس از آغاز درگیری‌ها که ما را ترک کرد و رفت تقریبا خودمان را پیدا کرده بودیم. تقریبا روز‌های چهارم یا پنجم بود. مشخص شده بود که اسرائیل چه می‌خواهد و چه کار ممکن است انجام دهد. اوضاع تا حد زیادی دست ما آمده بود. ارزیابی‌هایی انجام دادیم و دیدگاهی نزد ما شکل گرفته بود که چه کار باید بکنیم؛ بنابراین لازم بود حاج قاسم این ارزیابی‌ها از اوضاع و پیشنهاد‌ها و نوع و حجم کمک‌هایی را که لازم داشتیم اطلاع دهد. وی از یک طرف با مقامات سوریه اعم از بشار اسد و دیگر برادران صحبت می‌کرد و در ایران هم با مسئولان ایرانی و رهبر معظم صحبت می‌کرد. ممکن است برای خیلی‌ها طبیعی باشد که مثلا چهار یا پنج روز یا یک هفته برود و همه این کار‌ها را انجام دهد و یک هفته یا ده روز بعد نزد ما برگردد. اما وی فقط دو روز رفت و برگشت. به دمشق و سپس تهران رفت و در آن زمان رهبر معظم و مسئولان ایرانی در مشهد بودند، در مشهد با آن‌ها دیدار کرد و به تهران برگشت و سپس به دمشق و در نهایت به جنوب بیروت برگشت. پس از آن اوضاع را دنبال می‌کرد تا این که آتش بس برقرار شد. وی پس از آتش بس عملی جنوب بیروت را ترک کرد. حاج قاسم در کنار ما نقش مهمی در جنگ داشت و حتی در خلال جنگ هم به حمایت لجستیکی نیاز داشتیم و این کمک‌ها پیوسته ادامه داشت. این کمک‌ها از ایران به سوریه و از سوریه به لبنان می‌آمد و هیچ یک از حملات هوایی اسرائیل نتوانست جلوی ارسال کمک‌های لجستیکی به لبنان را بگیرد. اسرائیلی‌ها خودشان می‌دانند که این چیز‌ها که می‌گویم چیز سری نیست، زیرا در زمان جنگ همه این‌ها روشن می‌شد. حمایت‌های لجستیکی، نظامی، هماهنگی سیاسی و تماس با ایران، انجام می‌شد و با وجود حاج قاسم از تماس با ایران و درخواست کمک بی نیاز بودیم و خودش این امور را پیگیری می‌کرد. حتی هماهنگی‌ها با سوریه را نیز او انجام می‌داد. نکته مهمی که ممکن است قبلا نگفته باشم این است که وقتی صحبت از مرحله پس از آتش بس به میان آمد، صرف نظر از ابعاد نظامی و ترمیم امکانات و توانمندی‌ها و... این‌ها بحث دیگری است؛ صحبت از رسیدگی به اوضاع اجتماعی مردم مهاجر و بازسازی بود. دو کار پیش رو داشتیم، یکی جمع آوری مردمی که مهاجرت کرده بودند. حدود یکصد هزار منزل دچار آسیب دیدگی جزئی تا ویرانی کامل شده بود. همه صاحبان این منازل خارج از منازل خود بودند و مهاجرت کرده بودند و باید بر می‌گشتند، چه کار باید می‌کردیم؟ من، حاج قاسم، حاج عماد مغنیه و تعدادی از برادران حدود چهار یا پنج روز قبل از آتش بس نشستیم و گفتیم مسئله تمام شده است، اوضاع به سمت آتش بس پیش می‌رود، بیایید از همین الآن فکر کنیم چه کار باید بکنیم. فکری به سر ما زد که در آن زمان آن را طرح احسان نامیدیم و در تاریخ بشریت سابقه نداشت. بر این اساس همه مردان و زنان نهاد‌های وابسته به ما بسیج شدند و تشریفات پیچیده‌ای هم نداشت، چون معلوم بود که چه کسی خانه اش خراب شده است و مردم یکدیگر را می‌شناختند. تصمیم گرفتیم به مردم کمک مالی کنیم و به کسانی که خانه‌های آن‌ها به طور کامل ویران شده بود اجاره یک سال کامل و مبلغی برای اسباب و اثاثیه مختصر جهت گذران زندگی بدهیم، چون پیش بینی می‌شد طی یک سال منازل بازسازی شود. همچنین تصمیم گرفتیم به کسانی که منازل آن‌ها به طور کامل ویران نشده است و می‌توانند به منزل خود برگردند کمک کنیم تا منازل خود را بازسازی کنند و اسباب و اثاثیه برای آن تامین کنند. بسیار خوب، این کار پول زیادی می‌خواست. در آن زمان اوضاع مالی ایران بسیار خوب بود و اگر به خاطر داشته باشید قیمت نفت افزایش پیدا کرده بود و اوضاع خیلی بهتر از الآن بود. چه کسی قرار بود به ایران برود و این مبلغ را درخواست کند؟ حاج قاسم گفت این کار من است. به همین سبب در روز چهاردهم اوت که آتش بس برقرار شد کمیته‌ها از چند روز قبل تشکیل شده بود و تماس‌ها را آغاز کرده بودند و به همه مردم کمک کردیم برگردند. پس از خداوند بزرگ و مسئولان جمهوری اسلامی ایران و در راس آن‌ها رهبر معظم که چنین تصمیمی گرفتند، کسی که این مسئله را پیگیری کرد و به ایران رفت و امکانات مالی زیادی آورد تا ما توانستیم اوضاع را اداره کنیم، کسی نبود جز حاج قاسم سلیمانی. من خیلی چیز‌ها را فراموش می‌کنم، اما برخی کار‌ها قلب انسان را آزرده می‌کند و من آن‌ها را فراموش نمی‌کنم؛ در همان زمان برخی مسئولان سیاسی لبنان تلاش می‌کردند مردم مدت بیشتری در خیابان‌ها بمانند تا علیه مقاومت اقدام کنند. آن‌ها اصلا پیروزی به دست آمده را قبول نداشتند و به آن اذعان نمی‌کردند. پس از آن وقتی مسئله آتش بس مطرح شد که سال‌ها طول کشید، حاج قاسم بود که این طرح را همه جوره اعم از مالی و... با ما دنبال می‌کرد. وی همچنین هیئت ایرانی بازسازی را که رئیس آن در آن زمان شهید مهندس حسام خوشنویس بود، تشکیل داد و شهید خوشنویس هم از اعضای تیم حاج قاسم سلیمانی بود، اما مسئله در رسانه‌ها به این شکل مطرح نشد، زیرا در نهایت مسئله سپاه پاسداران و نیروی قدس و مراجع نظامی و این‌ها مطرح می‌شد؛ بنابراین می‌خواستم برای نشان دادن وفاداری و قدردانی از این مرد (حاج قاسم) بگویم وی فقط در جنگ با ما نبود بلکه پس از جنگ نیز با ما بود. البته تاکید می‌کنم که همه برادران از رهبر معظم گرفته تا مسئولان جمهوری اسلامی ایران بودند که این کار‌ها را کردند و حاج قاسم در واقع نماینده آن‌ها بود، اما این اخلاص و پیگیری‌های شبانه روزی بود که این نتایج را به بار آورد.
سید حسن نصرالله درباره سردار اسماعیل قاآنی فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران پس از شهادت سردار سلیمانی گفت: خداوند ایشان را حفظ کند، مثل حاج قاسم به ایشان هم حاج اسماعیل می‌گوییم. من سالهاست که وی را می‌شناسم. وی معاون حاج قاسم بود و طبیعتا به همراه وی همه امور را پیگیری می‌کرد و زمانی که به ایران می‌رفتیم در همه دیدار‌های ما حضور داشت و در همه این مدت که حاج قاسم مسئولیت نیروی قدس را بر عهده داشت حاج اسماعیل معاون ایشان بود، در نتیجه در کانون مسائل بود و به ما هم بسیار نزدیک بود. وی سوابق زیادی در سپاه پاسداران و جنگ هشت ساله دارد و مثل حاج قاسم همه این مراحل را پله به پله طی کرده است. گزینه حاج قاسم نیز همین بود. در زمان حیات حاج قاسم که از وی سوال می‌شد با توجه به این که همیشه در معرض خطر قرار دارید چه کسی را برای ادامه راه خود در نیروی قدس مناسب می‌دانید، می‌گفت حاج اسماعیل قاآنی. وی بهتر از همه معاون خود را می‌شناخت و گزینه او حاج اسماعیل بود. خط مشی و آنچه مکتب حاج قاسم نامیده می‌شود وظیفه سنگینی بر عهده جانشین وی می‌گذارد. بدون شک حاج اسماعیل می‌تواند این مسئولیت را به انجام برساند. وی ایمان و اراده و تجربه و توانایی و قدرت این کار را دارد و اکنون تقریبا وارد همه امور شده است و برای این که واقعگرا باشیم باید بگویم وی به زمان نیاز دارد. نباید از وی انتظار بیش از حد داشته باشیم و کار‌هایی را که حاج قاسم پس از ۲۲ سال تجربه در فرماندهی نیروی قدس انجام می‌داد، به ایشان تحمیل کنیم. این مسیر ادامه دارد و هیچگاه متوقف نخواهد شد.