بیابانی شدن ۱۹ هزار هکتار از راضی ملی همدان

بیابان زایی عبارت است از کاهش حاصلخیزی اراضی به وسیله یک یا ترکیبی از فرایند‌ها مانند فرسایش آبی و بادی، شوری، تخریب پوشش گیاهی تحت عوامل بالقوه طبیعی و انسانی.

 

دلایل اقلیمی مانند خشک بودن این مناطق و کمبود نزولات جوی، استفاده بی رویه از منابع آب زیرزمینی باعث تشدید پدیده بیابان زایی می‌شود. عوامل انسانی، چون عدم مدیریت مناسب عملیات زراعی، چون آیش و خاک ورزی مناسب و چرای بی رویه دام، استفاده از آب‌های شور برای آبیاری زمین‌های زراعی و بوته کنی و عوامل تشدید کننده فرسایش بادی در بروز این پدیده موثر هستند.

کمبود نزولات جوی، استفاده بی رویه از منابع آب زیرزمینی باعث تشدید پدیده بیابان زایی می‌شود.

 

مطالعه و بررسی بیابان زایی به علت گسترش و وقوع پیامد‌های ناگوار بسیار حائز اهمیت است. می‌توان با بهره گیری از تحقیقات موردی در مناطقی که تحت تهدید عوامل گسترش دهنده اراضی بیابانی هستند، این موارد را شناسایی نموده و راهکار‌هایی را که در مناطق مختلف کشورمان، در جهت کاهش عوامل موثر در بیابان زایی و در راستای بیابان زدایی ارائه گشته اند را بررسی کرده و با توجه به امکانات و موقعیت مناطق دیگر، این راهکار‌ها به سایر مناطق نیز تعمیم داده شود.

 

در نتیجه می‌توان از روش‌های کاربردی، چون آبیاری توسط لوله‌های سفالی، تثبیت معادن سطحی پس از برداشت از آن ها، کاشت گونه‌های گیاهی متحمل به شوری و خشکی در نواحی حاشیه کویر، جلوگیری از چرای مفرط احشام، بهره گیری از بادشکن‌ها و مالچ‌ها بسته به منطقه مورد مطالعه بهره جست.