سنگ رازآلود صحرای یوتا

به گزارش گروه وب‌گردی خبرگزاری صدا و سیما، با دیدن یک تخت سنگ نقره‌ای‌رنگ درخشان در صحرای یوتای آمریکا که به طرز ترسناکی قرینه است، بسیاری فریاد زدند «ای. تی». حقیقت این است که این تخت سنگ با فرازمینی‌ها فاصله زیادی دارد.

 

ما هنوز نمی‌دانیم چه کسی این سنگ بلند فلزی مستطیل‌شکل را ساخته است یا چرا آن را میان صخره‌های سرخ‌رنگ، همان‌ جایی که کارکنان اداره امنیت عمومی یوتا در حین گشت با هلی‌کوپتر (با هدف سرشماری گوسفندان کوهی آمریکا) پیدا کردند، قرار داده است.

 

 

 

 

گر چه بسیار سریع این سنگ را با آن تخته‌سنگی که کارگردان مؤلف "استنلی کوبریک" در فیلم ۲۰۰۱: "اودیسه فضایی" استفاده کرده بود مقایسه کردند، می‌توانیم با امنیت خاطر بگوییم که این سنگ واقعی، اثر خارجی‌ها نبوده است.

 

با‌ این ‌حال، این سنگ همچنان نمادی اسرار‌آمیز در سالی است که اغلب احساس می‌کنند وقایع آن بسیار عجیب ‌و غریب‌تر از داستان‌های تخیلی است.

 

"آی. کیو هانتر" یک محقق فیلم و استاد دانشگاه دِ مونتفورت، می‌گوید: «گر چه نهایتاً ما اطلاعات بیشتری درباره خاستگاه این اثر هنری به دست خواهیم آورد، اما بخشی از این هنر که از کوبریک الهام‌ گرفته‌ شده است، برخی سؤال‌ها را بی‌پاسخ خواهد گذاشت.»

 

او توضیح می‌دهد: «اثر هنری یوتا قطعه‌ای از آینده است که در گذشت ماقبل تاریخ که کاملاً نامتناسب و بیگانه با منظره بوده، جای گرفته است. فکر می‌کنم حیف است که کاملاً کشف کنیم این قطعه سنگ چیست، زیرا در این‌صورت رازآلودگی آن کاهش پیدا می‌کند.»

 

 

هنوز نمی‌دانیم. هیچ هنرمندی تاکنون اعلام عمومی نکرده است و هنگامی‌ که مقام‌های رسمی یوتا اتفاقی آن را پیدا کردند، اثری روی آن ندیدند.

 

"جیسون رایت" استاد اخترفیزیک در دانشگاه دولتی پنسیلوانیا می‌گوید با اطمینان خاطر می‌توانیم بگوییم که این اثر کار یک هنرمند است نه یک آدم فضایی؛ انسان‌ها به وضوح توانایی ساختن هر اثر هنری مستطیل‌شکلی را دارند.

 

او توضیح می‌دهد: «این قطعه‌سنگ یکپارچه به وضوح چیزی است که انسان‌ها از عهده ساختن آن برمی‌آیند و در جایی است که انسان‌ها در آن رفت‌ و آمد دارند؛ بنابر این، هیچ دلیلی نمی‌بینم که فکر کنم چیزی غیر از این است.»

 

هانتر می‌گوید: «این قطعه‌سنگ شبیه قطعه‌سنگ ۲۰۰۱: اودیسه فضایی است، اما از طرفی یادآور کار‌های هنری مینیمالیستی مانند آثار دونالد جود و رابرت موریس که در دهه ۱۹۶۰ رواج یافته بود نیز هست. اگر ۲۰۰۱: اودیسه فضایی، هرگز به خودآگاه عمومی ورود پیدا نکرده بود، هرگز این پرسش که آیا این شکل هندسی ساده از سوی شکلی از حیات فرازمینی در این مکان مستقر شده است، مطرح نمی‌شد.»

 

به گفته او، با همه این اوصاف، این حقیقت که این تخته سنگ در حیات وحش مستقر شده، عجیب است. 

 

 

 

 

 

نظریه هانتر این است که بخش‌هایی از ۲۰۰۱: اودیسه فضایی، در مانیومنت وَلی، در طول مرز بین آریزونا و یوتا، فیلمبرداری شده است؛ بنابر این، بسیار محتمل است که هنرمند بخواهد به فیلم ادای احترام کند و یک قطعه سنگ واقعی را در مکانی مشابه قرار دهد.

 

رایت می‌گوید در این فیلم قطعه‌سنگ خارج از مکان بود؛ در زمینی ماقبل‌ تاریخ و مدفون روی ماه و درست مانند قطعه‌سنگ‌های تخیلی، این یکی نیز یک شکل برش‌خورده، خشن و صنعتی را در برابر صخره‌های طبیعی و سرخ‌رنگ قرار می‌دهد.

 

 

مانند همه هنر‌های معمایی و بزرگ، این اثر نیز به روی تفاسیر مختلف گشوده است. چون هیچ هنرمندی توضیحی درباره اثر نداده است، مردم رؤیاهای خود (خارجی‌ها و فرازمینی‌ها) را به آن نسبت می‌دهند.

 

معنای اصلی این اثر هر چه باشد، بیشترین معنایی که به این قطعه‌سنگ چهارگوش نسبت داده شده، ادای احترام به قطعه سنگ فیلم کوبریک بوده است. هانتر می‌گوید در سینما، این قطعه‌سنگ‌ها که مستطیل‌های سیاه‌رنگ بزرگ بودند، به عنوان نوعی ابزار ارتباطی استفاده می‌شدند. این سنگ‌ها آگاهی هر کسی که آن‌ها را لمس می‌کرد، افزایش می‌دادند.

 

تا‌ آن‌جا که ما می‌دانیم، لمس این قطعه‌سنگ واقعی از سوی نیرو‌های اداره امنیت عمومی یوتا که با ایستادن روی شانه‌های یکدیگر آن را بررسی کردند، اثر مشابه نداشته است، اما درست مانند فیلم، این یک شیء ساده گمراه‌کننده است که منتقدان، معنای متفاوتی را به آن نسبت می‌دهند.

 

 

 

 

اداره امنیت عمومی یوتا به درخواست مصاحبه سی‌ان‌ان واکنش نشان نداد، اما بر اساس خبری که چند روز پیش منتشر شد، استقرار هر شیء هنری در زمین‌های عمومی که از سوی دولت فدرال اداره می‌شود، ممنوع است و این یعنی اثر هنری به زودی جابجا خواهد شد.

 

طبق اخبار منتشرشده، «اداره مدیریت زمین، تصمیم‌گیری می‌کند آیا نیاز به تحقیقات بیشتر وجود دارد یا خیر.» 

 

هانتر می‌گوید که این قطعه‌سنگ باید در میان صخره‌ها باقی بماند: «این ادای احترام بزرگی [به اثر کوبریک] بوده و رازآلود است.»

 

اگر این شیء در این مکان باقی بماند، هم گوسفندان کوهی و هم بازدیدکنندگان گیج می‌شوند و کم‌کم به مکانی برای دوستداران فیلم تبدیل می‌شود. هانتر هنوز امیدوار است که خارجی‌ها اعلام کنند صاحبان اصلی این قطعه‌سنگ هستند!