نکات و ملاحظاتی چند در باره ایران پسا ترامپیسم

یکی از نکات قابل توجه و تامل در خصوص تحولات اخیر این بود که درحالیکه نتیجه قطعی انتخابات ریاست جمهوری امریکا اعلام نشده بود به یکباره نشانه هایی از اختلاف ها بخصوص در شبکه های مجازی در خصوص تاثیر این انتخابات بر موقعیت هر یک از جناح ها در ایران آشکار شد که توجه به چند نکته دراین باره ضروری به نظر می رسد:
نخست ، آن چه مسلم است اینکه برای ترامپ جناح چپ و راست فرق نمی کرد و از زمان روی کار آمدن کمر همت به فروپاشی کل نظام و ایران بسته بود و در طی نزدیک به چهارسال گذشته ازهیچ تلاشی برای ضربه زدن به ایران و نظام دریغ نکرد و از این بابت دشمنان ایران و نظام  و گروه ضد انقلاب یکی از مهمترین پشتوانه های خود را از دست داده است. در واقع خطر ترامپ و ترامپیسم خطر موجودیتی برای کل کشور و نظام بود و ائتلافی که با مدیریت جناح راستگرای صهیونیستی به رهبری نتانیاهو و با دلارهای عربستان پشت ترامپ و ترامپیسم شکل گرفته,  ایران را  هدف گرفته بود.
دوم، یکی از عوامل موفقیت ایران در عبور از تحریم های حداکثری ظالمانه و پروژه براندازی، افزایش ضریب اتحاد داخلی بوده است و بی تردید حفظ این دستاورد می تواند در افزایش قدرت چانه زنی ایران در فضای پسا ترامپیسم هم مفید واقع شود والبته  بی توجهی به آن می تواند باعث از دست رفتن فرصت های پیش رو باشد. 
سوم، در گذشته رویکرد جناحی به مسائل ملی آثار و لطمات جبران ناپذیری بر منافع ملی زده و برای مثال در زمان روند منتهی به امضای برجام، جناحی کردن و یا جناحی شدن موضوع مانع از این شد که ایرادهای آن به موقع برطرف شود ولذا آثار و تبعات آن متوجه کل کشورشد واکنون بی توجهی به این تجربه می تواند به تکرار آن بینجامد و هزینه های دیگری را متوجه کشور کند. بی تردید درمواردی که مسئله به امنیت ومنافع کل کشور مربوط می شود قاعدتا باید رویکرد فراجناحی اتخاذ شود. 
چهارم، پروژه نفوذ می تواند ابعاد و زوایای مختلف و متنوعی داشته باشد و شاید یکی از این ابعاد تعیین دستورکاری خارج از اولویت منافع و امنیت ملی باشد. اینکه هنوز قبل از اعلام نتایج انتخابات امریکا در رسانه های بیگانه تاثیر آن بر موقعیت جناح های ایران به یک موضوع و سوژه تبدیل می شود نمی تواند بدون ارتباط با پروژه نفوذ باشد. به نظر می رسد یکی از اهداف پروژه نفوذ در فضای پسا ترامپیسم دامن زدن مجدد به اختلافات داخلی و جناحی باشد تا مانع از این شود که از فرصت های جدید در عرصه روابط بین الملل به نحو احسن در جهت منافع کشور استفاده شود. 
پنجم، تردیدی نیست که توسعه یک امرداخلی است و زمینه های آن در داخل هر کشوری از جمله ایران است اما درعین حال می توان ازظرفیت ها و فرصت هایی که در عرصه نظام بین الملل فراهم می شود حداکثر استفاده و بهره برداری را بعمل آورد. توسعه مستلزم روند آهسته و پیوسته است و گره کردن سرنوشت کشور به اقتصاد جهانی همچنانکه در خلال چند سال گذشته به وضوح به اثبات رسید نمی تواند امنیت ملی را تامین و تضمین نماید  
و در نهایت اینکه شاید مهمترین اولویت دراین مقطع این باشد که ازظرفیت های حقوقی درداخل و خارج حداکثراستفاده شود تا هم تحریم های ظالمانه برچیده شود وهم اینکه بابت خساراتی که بر دولت و مردم ایران طی چند سال اخیر وارد شده درخواست غرامت شود. به نظر می رسد در گذشته قصورهای آشکاری دراین زمینه صورت گرفته حال آنکه ایران می توانست بابت همه اقداماتی که دولت ترامپ علیه دولت و مردم ایران انجام داد پرونده های قضایی تشکیل دهد و آن را پیگیری نماید و با توجه به اینکه تضییع حقوق مشمول مرور زمان نمی شود لذا الان هم می توان این کار را انجام داد .

-------------------------------------------
احمد کاظم زاده