سالروز میلاد پیامبر رحمت حضرت محمد مصطفی (ص) و امام جعفر صادق (ع) مبارک باد

به گزارش خبرگزاری صداوسیما مرکز خراسان شمالی؛ در این روز هنگام فجر روز جمعه در مکه معظمه ولادت با سعادت حضرت سید الانبیاء محمد مصطفى (ص) واقع شده است.
ولادت آن حضرت با سلطنت انوشیروان مقارن بود و در آن سال اصحاب فیل هلاک شدند.
نام آن حضرت محمد (ص) و کنیه ایشان ابوالقاسم است. نام پدر آن حضرت عبدالله و نام مادر آن حضرت آمنه بنت وهب است.

هنگام ولادت حضرت محمد (ص)، نور از پیشانى آن حضرت لامع بود و بوى مشک از ایشان ساطع می‌گشت. نورى در آن شب از طرف حجاز ساطع شد و در تمام عالم منتشر گردید. تخت پادشاهان سرنگون شد و همه آنان در آن روز لال بودند و نمی‌توانستند سخن بگویند.

ملائکه مقرب و ارواح اصفیاء پیامبران در هنگام ولادت آن حضرت حضور یافتند و رضوان خازن بهشت با حوریان نازل شدند و ابریق‌ها و تشت‌ها از طلا و نقره و زمرد بهشت حاضر کردند و براى حضرت آمنه شربت‌ها از بهشت آوردند که او آشامید. آن حضرت را بعد از ولادت به آب‌های بهشت غسل دادند و به عطرهاى فردوس معطر کردند.
ارهاصات حضرت محمد (ص)

در روز ولادت آن حضرت هر بتى که در هر جاى عالم بود به رو درافتاد و چهارده کنگره از ایوان کسرى فرو ریخت.
دریاچه ساوه که آن را می‌پرستیدند خشک و بدل به نمکزار شد.
در وادى ساوه که مهر و موم‌ها بود کسى آب در ندیده بود آب جارى شد.
آتشکده فارس که هزار سال خاموش نشده بود در شب ولادت آن حضرت خاموش شد. علم کاهنان و سحر ساحران باطل شد و طاق کسرى از میان به دونیم شد که تا امروز نمایان است.

هنگام ولادت آن حضرت این ندا از آسمان شنیده شد: «جاء الحق و زهق الباطل، ان الباطل کان زهوقا».
از خصوصیات ولادت پیامبر (ص) آن بود که ختنه کرده و ناف بریده متولد شد.

خصوصیات حضرت محمد (ص)

هرگز مگس بر بدن مبارک آن حضرت نمی‌نشست. هرگاه چشم مبارکش ‍ خواب بود دلش بیدار بود و می‌دید و می‌شنید چنانکه در بیدارى می‌دید و می‌شنید. حضرت محمد (ص) از قفاى خود چنان می‌دید که از پیش روى می‌دید.

حضرت محمد (ص) بر هر حیوانى که سوار می‌شد هرگز پیر و لاغر نمی‌شد. آن حضرت حمارى به نام یعفور داشتند. هر زمان که فرمان می‌داد فلان مرد را حاضر کن، به در خانه‌اش می‌رفت و سر بر در می‌کوفت و به اشاره او را حاضر می‌ساخت.
از خصوصیات ولادت پیامبر (ص) آن بود که ختنه کرده و ناف بریده و پاک از آلایش خون و ... متولد شد.
همچنین در وقت ولادت از پا به زیر آمد نه از سر. هنگام ولادت رو به کعبه به سجده افتاد و، چون سر از سجده برداشت دست به سوى آسمان بلند کرد و به وحدانیت خدا و رسالت خود اقرار نمود و سپس نورى از او ساطع شد که مشرق و مغرب عالم را روشن کرد.

معجزات حضرت محمد (ص)

پیامبر (ص) معجزات بسیارى داشت که از جمله آن‌ها نمونه‌های زیر است:

۱- مستجاب شدن دعاى آن حضرت در زنده شدن مردگان و بینا شدن کوران و شفا یافتن بیماران.

۲- سخن گفتن آن حضرت با حیوانات.

۳- وجود مقدسش در آفتاب سایه‌ای نداشت.

۴- سنگریزه در دست مبارکش تسبیح می‌گفت و مردم می‌شنیدند.

۵- آگاهى بى همه لغت‌ها و قدرت بر سخن گفتن به همه آن‌ها.

۶- آب از میان انگشتان مبارکش جارى شد، به‌قدری که جمع بسیارى سیراب شدند.

۷- مهر نبوت بر پشت مبارکش جا گرفته بود و نور آن بر نور آفتاب زیادتى می‌کرد.

۸- دست مبارک حضرت محمد (ص) به هر طعامى که می‌رسید بابرکت می‌شد و از طعام کم جماعت کثیر را سیر می‌کرد.

۹- حضرت محمد (ص) هرگاه بر زمین نرم راه می‌رفت جاى پایش نمی‌ماند و هنگامى که بر سنگ سخت راه می‌رفت اثر پاى مبارکش می‌ماند.

۱۰- هرگاه آب دهان مبارک به چاهى می‌افکند در آن چاه برکت به هم می‌رسید و پر از آب می‌شد. آب دهان مبارک را به هر صاحب دردى می‌مالید شفا می‌یافت.

روز ولادت حضرت روز شریف و بابرکتى است که از قدیم الایام صالحین از آل محمد (ص) حرمت آن را نگه داشته‌اند و حق این روز را ادا کرده و روزه گرفته‌اند. کسى که ۱۷ ربیع‌الاول را روز بگیرد خداوند متعال ثواب یک سال روزه را به او می‌دهد. در این روز صدقه دادن و زیارت مشاهد مشرفه و انجام خیرات و مسرور کردن اهل ایمان مستحب است.

اعمال روز ۱۷ ربیع الاول

۱- غسل.

۲- روزه: از برای آن فضیلت بسیار است و روایت شده هر که روز ۱۷ ربیع الاول را روزه بدارد ثواب روزه‌ی یک سال را خدا برای او می‌نویسد و این روز یکی از آن چهار روز است که در تمام سال به فضیلت روزه ممتاز است.

۳- زیارت: زیارت حضرت رسول صلّی الله علیه و آله و سلّم و همچنین زیارت امام امیرالمؤمنین علیه السّلام.

۴- نماز: در روز ۱۷ ربیع الاول دو رکعت نماز که در هر رکعتی یک مرتبه حمد و ۱۰ مرتبه سوره قدر و ده مرتبه سوره اخلاص است، بگزارد و پس از نماز در محلّ نماز بنشیند و دعائی که روایت شده است بخواند: اَللَّهُمَّ اَنتَ حَی لاَ تَمُوتُ ...

۵ - تصدّق و خیرات: مسلمانان روز ۱۷ ربیع الاول را تعظیم بدارند و تصدّق و خیرات نمایند و مؤمنین را مسرور کنند و به زیارت مشاهد مشرّفه بروند. (مفاتیح الجنان. فصل نهم. در اعمال ماه ربیع الأّوّل)

۶- عید گرفتن: به آنچه موافق حقیقت عید است (عمل کند) یعنی به آنچه که در شرع وارد گشته نه آنچه خلاف مقرّرات شرع باشد همچنان که عادت و سنّت پاره‌ای از نادانان است که به لهو و لعب بلکه پاره‌ای از افعال حرام می‌پردازند. برای هر مجلسی لباس مخصوصی و زینتی مناسب آن لازم است و لباس شایسته‌ی اهل چنین مجلس (ی)، لباس تقوا و تاج آنها، تاج کرامت و وقار می‌باشد؛ یعنی لباس اهل این مجلس تخلّق به اخلاق حسنه و تاج معارف ربّانیه و تطهیر آنها، پاکیزه ساختن دل از اشتغال به غیر خدا و بوی خوش ایشان، ذکر خدا و درود بر رسول خدا و آل طاهرین او{علیهم السّلام} است.

(المراقبات. ص ۸۱ – ۸۴)