به گزارش
خبرگزاری صداوسیما مرکز آذربایجان شرقی، ایرج شهین باهر افزود: تاکنون بیش از ۱۰ میلیارد ریال برای این پروژه هزینه شده است و با احتساب نوسانهای اقتصادی و افزایش روز افزون قیمت مصالح، مبلغ تخصیصی کافی نخواهد بود.
وی تعهد شهرداری در این طرح را ساخت اسکلت رواقهای دوکمال اعلام کرد و گفت: سایر اقدامات آن بر عهده اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری آذربایجان شرقی است و شهرداری در این خصوص به عنوان طرح نیابتی به منظور توسعه زیرساختهای گردشگری وارد عمل شده است.
شهین باهر ادامه داد: ساماندهی مقبره دو کمال توسط شهرداری منطقه یک تبریز در حال اجرا است و مدیریت شهری تبریز در سال گذشته طی برنامه احیای باغ شهر کهن تبریز اقدام به بهسازی این مجموعه کرده که عملیات اجرایی پی و اسکلت بتنی مجموعه باغ در بلوکهای یک تا چهار با خاکبرداری به حجم سه هزار متر مکعب آغاز شده است.
وی اضافه کرد: انتظار میرود با تکمیل این طرح، از یک سو بخشی از هویت تاریخی تبریز در حوزه باغشهری احیا شود و از سوی دیگر بر سرانه فضای سبز شهر نیز افزوده خواهد شد.
شهین باهر اضافه کرد: عملیات اجرایی بلوک یک و چهار طرح مقبره دوکمال به اتمام رسیده است و قالببندی بلوک سه نیز در حال انجام است که بتنریزی آن در حال حاضر صورت میگیرد.
به گفته وی بلوک دوم این طرح نیز در مرحله اسکلتبندی است که با تکمیل آن مأموریت شهرداری در ساخت اسکله رواقهای دوکمال به اتمام میرسد.
باغ و مقبره «دو کمال» تبریز آرامگاه کمالالدین بهزاد و کمالالدین مسعود خجندی است که در محله تاریخی بیلانکی این شهر قرار دارد.
کمالالدین بهزاد، نقاش و نگارگر (مینیاتوریست) شهیر ایرانی قرن دهم هجری و نگارگر مکتب هرات است که در دربار سلطان حسین بایقرا و نزد امیر علیشیر نوایی در هرات تقرب یافت و بعد از استیلای شاه اسماعیل اول صفوی بر ازبکان، همراه وی به تبریز آمد و در دوره شاه تهماسب صفوی نیز در تبریز با احترام زیست و در آنجا درگذشت.
کمالالدین مسعود خجندی نیز از شعرای معروف قرن هشتم و نهم هجری قمری است که بعد از تشرف به حج در تبریز زندگی کرد و تحت حمایت سلطان جلایر قرار گرفت.
وی یکی از ارادتمندان کمالالدین خجندی بود، در محله بیلانکی، باغی را به شیخ هدیه و در آنجا خانقاهی برای وی بنا کرد و از این زمان باغ مذکور به «باغ کمال» مشهور شد.
آرامگاه این دو شاعر و هنرمند در سال ۱۳۳۸ خورشیدی به همت فرهنگ دوستان تبریزی کشف و بعدها به همت انجمن آثار ملی، مرمت و لوح یادبود در آن نصب شد.
این اثر تاریخی و فرهنگی در سال ۱۳۷۷ به شماره ۲۰۵۶ در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد.