با همه گیری کووید ۱۹
میلیونها آمریکایی به کمکهای غذایی نیاز دارند
دو خبرنگار با سفر به نقاط مختلف آمریکا از ناتوانی مردم در تامین معاش خود و خانواده هایشان عکس و گزارش تهیه کردند.
به گزارش سرویس بین الملل
خبرگزاری صدا و سیما به نقل از ام اس ان بی سی؛ این بیماری همه گیر، موجب مشهود شدن هر چه بیشتر اختلاف درآمد مردم، و همچنین نابرابری در مناطق مختلف از نظر توزیع مواد غذایی رایگان شد.
با توجه به اینکه هم اکنون بسیاری از آمریکاییها بیکارند، میلیونها نفر در کشور برای تامین معاش خود و خانواده هایشان با مشکل رو به رو هستند. وزارت کشاورزی آمریکا اعلام کرد در حال حاضر بیش از ۳۷ میلیون آمریکایی امنیت غذایی ندارند و قادر به دسترسی مستمر به غذای کافی نیستند. از هر هشت خانوار آمریکایی، دست کم یک خانوار غذای کافی برای خوردن ندارد. فقط در هیوستن، مؤسسههای خیریه کاتولیک هر شش ساعت یک بار، مواد غذایی در اختیار دو هزار نفر قرار دادند.
مجله نیویورک تایمز امروز نسخه ویژهای با عنوان «آمریکا، در عصر گرسنگی» منتشر کرد که شامل شواهد درباره سه ماه بحران غذایی در کشور بر اثر بیماری همه گیر کووید ۱۹ است.
اکنون با برندا کنیلی، از شرکت کنندگان در این طرح گفتگو میکنیم که با یک آر وی (ماشین کاروان) به سراسر کشور سفر کرد و از زندگی روزمره خانوارهای آمریکایی که با عدم امنیت غذایی دست و پنجه نرم میکنند، عکس گرفت. مهمان دیگرمان، ادریان نیکول لبلنک است که نویسنده مقاله مزبور است و اغلب تمرکزش بر اقشاری از جامعه است که نادیده گرفته میشوند.
کنیلی در پاسخ به اینکه چطور توانسته است این عکسها را از مردم بگیرد گفت: مردم فهمیده اند که به اشتراک گذاشتن شرایط زندگی شان با دیگران چقدر مهم است. چون دهه هاست که افراد زیادی در این کشور از بانکهای غذا، مواد غذایی دریافت کرده اند و سیستمی برای تامین امنیت غذایی وجود داشته است، اما در حال حاضر دلیل کافی برای صحبت در این باره وجود دارد، برای همین، مردم خجالت را کنار گذاشته اند. مردم شاهد افزایش قیمتها و کمیابی (اقلام غذایی) هستند. خانوادههایی که آسیب پذیرتر از همه هستند، در این دوران افزایش بسیار بیشتری یافته اند و خانوادههایی که از پس خود بر میآمدند هم اکنون به خاطر کووید، شرایط برابر با خانوادههای آسیب پذیر را تجربه میکنند؛ بنابراین مردم اهمیت موضوع را درک میکنند. من صادقانه از آنها خواستم اجازه دهند از میز غذایشان عکس بگیرم.
نیکول لبلنک نیز درباره تاثیر دسترسی ناکافی به مواد غذایی بر سالمندان و کودکان گفت: فکر میکنم حتی در دهه ۱۹۶۰ که حمایت زیادی برای برنامههایی لازم بود که هم اکنون بخشی از زندگی ملی ما محسوب میشود - همچون برنامههای صبحانه و ناهار دادن به دانش آموزان در مدارس-، ما باید شواهدی دال بر این ارائه میکردیم که لزوم دادن غذا به کودکان در مدارس فقط به خاطر این نیست که گرسنه میمانند، بلکه به این خاطر است که بر رشد مغز آنها و امکان موفقیتهای آتی آنها تاثیر میگذارد. این در مورد سالمندان هم صدق میکند. موضوع جالب برای من این است که گروههایی که بیش از همه در خطر هستند، یعنی کودکان و سالمندان، افرادی هستند که اعضای فعال نیروی کار جامعه نیستند و وابستگی زیادی به (دیگر اعضای خانواده) دارند و مسائل تغذیهای و سیستمهای توزیع مواد غذایی برای این دو گروه سنی، به خصوص برای کودکان در مدارس، از نظر تاثیری که بر سلامت آنها میگذارد، اهمیت زیادی دارد. سالانه بیش از دو میلیارد و سه میلیون دلار وعده غذایی به کودکان در مدارس داده میشود، چرا که خانوادههای کارگر واقعاً به این کمکهای غذایی وابسته اند. سالمندان هم از مراکز مخصوص سالمندان ناهار دریافت میکنند. سیستمهای تحویل این کمکها همگی به یکدیگر مرتبط هستند. اما فکر میکنم در دوره شیوع کووید ۱۹ معلوم شد که این سیستمها تا چه حد متزلزل هستند. فکر میکنم موضوع مهم دیگر این است که بخش زیادی از سیستم بانک غذا متکی بر داوطلبان است. بیش از ۵۰ درصد افرادی که در بانکهای غذا کار میکنند، داوطلب هستند. بالغ بر ۷۵ درصد بستههای غذایی که در بانکهای غذا توزیع میشود، کمکهای مردم است که بسیاری از آنها سالمند هستند؛ بنابراین همه این مسائل در کنار هم آشکار کرد این مشکلات چقدر ریشه دار هستند و ما تا چه حد به این گونه حمایتها و کمکها وابسته شده ایم.
برندا کنیلی در پاسخ به سؤال مجری درباره احساس افرادی که زمانی خود را از طبقه متوسط میدانستند، اما الان وابسته به کمکهای غذایی شده اند گفت: وقتی گرسنه باشید و جایی غذایی بدهند، غرور را کنار میگذارید و میروید برای خودتان و خانواده تان غذا میگیرید. اما چیزی که من دیده ام و باور دارم، این است که وضعیت موجود فقط نشانه اختلاف ثروت و درآمد شدیدی در آمریکاست که شاید هم اکنون فراتر از حد شده است. در حال حاضر آمار و ارقامی درباره رکود شدید فعلی ندارم.
وی در ادامه با اشاره به تفاوت ارائه کمکها در مناطق مختلف گفت: اگر به مناطقی مثل پارما در اوهایو نگاه کنید، مدارس، کارشناس تغذیه دارند و بستههای سبزیجات را که دولت در دوره کووید در آنجا توزیع میکند، دریافت میکنند. در مقابل، من به میسی سی پی هم رفتم که از دیرباز سرمایه گذاری در آن منفی بوده است. مردم آنجا که در تمام طول عمر زراعت کرده اند، تنها چیزی که دریافت میکنند مواد غذایی فاسد فروشگاه والمارت است؛ بنابراین از نظر توزیع مواد غذایی هنوز هم به گروههای معینی از مردم اهمیت میدهند و دیگران را نادیده میگیرند، اما این امر هم اکنون که بیماری همه گیر کووید ۱۹ شیوع یافته، مشهود شده است.