مشروح سخنرانی دبیرکل حزب الله لبنان به مناسبت روز قدس

نکته سوم اینکه هیچ کس، چه فلسطینی چه اعراب مسلمان یا مسیحی حق ندارد فلسطین یا بخشی از فلسطین، قدس یا بخشی از قدس را به صهیونیست‌ها یا دیگرانی که حقی در فلسطین ندارند، هبه کند. این مناطق از مقدسات امت اسلام است، این سرزمین در ملکیت مردم فلسطین است نه آنکه در مالکیت نسل کنونی فلسطینیان باشد، بلکه ملک نسل کنونی و نسل‌های آتی است پس کسی از فلسطینیان یا نسل‌های آینده آنان حق ندارند، یا هیچ کس نمی‌تواند از طرف امت اسلام، مقدسات امتی را به دیگرانی که شایسته مالکیت نیستند و به صهیونیست‌ها واگذار کند. این نکته در زمره مواضع قاطع جای می‌گیرد.
چهارمین نکته اینکه مسئولیت بازستاندن مقدسات، سرزمین و حقوق، در درجه اول با مردم فلسطین است، زیرا اینجا سرزمین آنان است و آنانند که امانتدار قدس و مقدسات اسلامی و مسیحی به شمار می‌آیند، اما این کار از حیطه مسئولیت امت نیز به شمار می‌آید و در روز قیامت از همه ما درباره این موضوع سئوال خواهد شد، ممکن است بسیاری از مردم در ماه رمضان، نماز بخوانند، روزه بگیرند، قرآن قرائت کنند و محاسبه به نفس نمایند، روزی هم خداوند سبحان درباره نامه اعمال ما از ما حساب می‌کشد، از خوراک و پوشاک و فرزندان، خانواده، مواضع، تجارت، کشاورزی و ... از ما می‌پرسد، اما از جمله چیز‌های دیگری که از ما پرس و جو می‌شود درباره سرزمین اشغالی، درباره مقدسات و مردم مظلومی است که بیش از ۷۲ سال به حالشان رها شده اند، از رژیمی پرسش می‌شود که تمامی منطقه را تهدید می‌کند، تهدیدی برای نوامیس، کرامت، آزادی و خون تمام مردم و دولت‌های منطقه است.

خداوند می‌پرسد در رویارویی با این رژیم، این برنامه ها، این اشغالگری ها، این فاجعه و این تجاوز چه کرده اید؟ ما باید پاسخی برای آن روز داشته باشیم. نکته پنجم اینکه مقاومت در هر شکلی، تنها راه نجات سرزمین، مقدسات و بازستاندن حقوق و... است و هر روشی غیر از مقاومت، هدر دادن فرصت است و نتیجه آن بن بست خواهد بود چنانچه در عمل شاهدیم مذاکرات فلسطینی- اسرائیلی- آمریکایی به بن بست رسیده است و شواهد آشکار این شکست را این روز‌ها می‌بینیم.

ششم، درباره نبرد‌های آزادیبخش است. در طول تاریخ اینگونه بود که آزادی در طول یک یا دو یا سه سال حاصل نمی‌شد، نبرد‌ها در طول تاریخ مقاومت‌های مردمی، سال‌ها به طول می‌انجامید، این زمان ممکن بود به اندازه عمر یک نسل یا بیش از یک نسل باشد، اشغالگری در برخی کشور‌ها سال ها، حتی تا صد یا دویست سال و بیش از آن به طول انجامید، به همین منظور طولانی شدن زمان نبرد نباید سبب نومیدی یا توجیهی برای ناتوانی باشد، نسل‌ها باید این مسئولیت را به دوش بکشند و پرچم باید از نسلی به نسل دیگر منتقل شود و مقاومت ادامه یابد.

نسل معاصر اگر احساس می‌کند نمی‌تواند به پیروزی برسد یا به مقاومت میدانی ادامه دهد دست کم تسلیم نشود، این نسل وظیفه دارد به اشغالگری مشروعیت ندهد، آن را به رسمیت نشناسد و سند رها کردن سرزمین و مقدسات را امضاء نکند بلکه به شیوه‌ای عمل کند که ما مقاومت منفی می‌خوانیم، در طول تاریخ بسیاری از ملت‌ها چنین مقاومتی داشتند. تسلیم نشدن، مشروعیت نبخشیدن و به رسمیت نشناختن روش‌هایی از این نوع مقاومت است اگر چه به رویارویی، تظاهرات، تحصن و سخنرانی نکشد.

روش‌هایی که گفته شد در پیش گرفته می‌شود تا نوبت به نسل بعدی برسد، زیرا ممکن است نسل بعدی دارای اراده کافی یا امکاناتی باشد چنانچه ممکن است شرایط داخلی، منطقه‌ای و بین المللی برایش مهیا شود که او را قادر سازد مقاومت جدی را برای رسیدن به پیروزی در پیش بگیرد. ضعف، بی توجهی دیگران، شرایط دشوار، قدرت دشمن و ... نباید دلیلی برای ترک مقاومت باشد، این‌ها نه در بعد انسانی، نه در بعد اخلاقی و نه در بعد حقوقی و شرعی نمی‌تواند حجت و برهانی برای تسلیم پذیری و مشروعیت بخشی اشغالگران باشد، مسئولیت اصلی این است که مقاومت از نسلی به نسل دیگر منتقل شود.

هفتم، شکست نیرو‌های اشغالگر در طول تاریخ است، تاریخی که ما هم بخشی از آنیم، چون قوانین حاکم بر تاریخ جوامع بشری و بر ما نیز جاری و ساریست. در تاریخ شاهد اشغالگرانی بودیم که پس از مدتی شکست خوردند، شکستشان هم دلایلی داشت، ممکن است دلیلش این بود که در سرزمینی که اشغال کرده بودند مردمش به مقاومت برخاستند و جنگ را برای اشغالگران به جنگ فرسایشی تبدیل کردند و خسارات انسانی، مادی و روحی اشغالگران را افزایش دادند تا اشغالگران به این نتیجه برسند که باقی ماندن بیشتر، بهای سنگین‌تر و تبعاتی شدیدتر دارد و حتی ممکن است با فشار‌های داخلی مواجه شوند در نتیجه از کشور اشغال شده خارج شدند. ویتنام نمونه‌ای از این مورد در عصر اخیر است.

جنوب لبنان مورد دیگر و نوار غزه هم نمونه مشابه دیگر است. اسرائیل از سرزمین‌های ما رفت و دلیلش هم فرسایش نیرو‌ها و عملیات ما بود، در نوار غزه نیز چنین بود. عملیات شهادت طلبانه، عملیات روزمره و ... بهای سنگینی برای اشغالگران داشت، حتی موجب بروز جدل‌ها و فشار‌های داخلی برای اشغالگران شد تا مقامات اشغالگر به این نتیجه برسند که دیگر حضورشان سودی ندارد، چون پیامد‌های این اشغال سنگین بود. دلیل دیگری هم که می‌تواند دلیل خروج نیرو‌های اشغالگر از سرزمین‌های اشغالی باشد، پیامد‌های دولت مرکزی است مثلا در امپراتوری روم یا امپراتوری‌های مشابه، که کشور‌های زیادی را اشغال کرده بودند،

وقتی در داخل دچار سستی شدند، مثلا وقتی روم شاهد اختلافات، ترور، فساد و فروپاشی شد دولت مرکزی تضعیف شد و دیگر در برابر چنین دولتی گزینه‌ای جز دست کشیدن از اشغال و خارج کردن نیرو‌های ارتش از کشور اشغال شده نبود. این موضوع درباره دشمن صهیونیستی نیز می‌تواند رخ دهد، حتی ممکن است مجموعه عوامل فوق با هم رخ دهد. یعنی هم زمان شاهد فرسایش و اوضاع نابسامان داخلی باشد، در کنار این موارد نیز درگیری‌های داخلی در ابعاد سیاسی، وابستگی‌های مذهبی، نژادی یا جغرافیایی را شاهد باشد که امروزه شاهد است یا مشکلاتی، چون فساد گریبانگیرش شود که امروز به عالی‌ترین سطح سیاسی آنان رسیده یا آنکه اوضاع ارتش، معیشت داخلی و ... هم به این عوامل افزوده شود.

بخشی از این موارد می‌تواند در دولت مرکزی و بخشی هم در رژیم اشغالگر باشد، زیرا مرکز و محور رژیم اشغالگر، آمریکاست، در هر حال ممکن است این اتفاقات پس از یک سال یا پنج سال یا ده سال یا بیست سال یا سی سال - که خدا می‌داند- رخ دهد، اما روند امور در تاریخ یا روند تحولات، در کنار حضور مردمی سرزنده و مقاوم که تسلیم پذیری را نمی‌شناسند و پرچم را از دستشان بر زمین نمی‌گذارند، حاکی از آن است که چنین اتفاقاتی رخ خواهد داد و این اتفاق قطعی و یقینی، اما نیازمند زمان است.
نکته بعدی این است که امروز طرف مقابل نبرد ما باید روشن و آشکار باشد، یعنی بدانیم چه کسی در طرف مقابل و جبهه مقابل قرار می‌گیرد. وقتی با اشغالگران اسرائیلی در لبنان می‌جنگیدیم، وقتی مردم فلسطین از ۷۲ سال پیش تا به امروز مبارزه می‌کنند در واقع باید مشخص شود که این ایستادگی و مبارزه در برابر چه کسی است. تصور ساده این است که جبهه و نبرد ما با اسرائیل و دشمن صهیونیستی است، اما نگاه عمیق تر، غیر از این را می‌گوید یعنی می‌گوید نبرد واقعی با آمریکاست و اسرائیل بخشی از نبرد با آمریکا و به تعبیری اسرائیل پایگاه لب مرز و خط مقدم نبرد است، اما نبرد واقعی با آمریکا و دولت‌های متوالی آمریکاست.

این نکته‌ای است که برخی باید آن را بپذیرند و کسانی هم که آن را نمی‌پذیرند باید در دیدگاهشان تجدیدنظر کنند. البته در این میان کسانی هم هستند که ممکن است این مقوله را بپذیرند، اما رفتارشان به گونه دیگری باشد. مثلا در لبنان یا فلسطین یا دیگر مناطق درگیری، این سئوال مطرح است که چه کسی حامی نظامی و تسلیحاتی اسرائیل است و بهترین فناوری‌ها را در خدمت اسرائیل قرار می‌دهد؟ هواپیما و فناوری‌های نظامی که آمریکا در اختیار اسرائیل قرار می‌دهد به هیچ یک از هم پیمانانش ارائه نمی‌دهد.

در بخش امنیت و اطلاعات، سلطه امنیتی، حمایت اقتصادی، حمایت‌های مالی که به میلیارد‌ها دلار در سال می‌رسد، همه حمایت‌ها از اسرائیل است البته در این میان گاه مبلغی در حد ۱۰۰ میلیون دلار یا کمی بیشتر یا کمتر هم به ارتش لبنان می‌دهد، یا به اردن و مصر هم مبلغ اندکی می‌رسد، اما مبلغ گزاف راهی اسرائیل می‌شود. همکاری‌های نظامی و رزمایش‌های مشترک با ارتش اسرائیل است و مهم‌تر اینکه تمامی نفوذ آمریکا در جهان در خدمت منافع اسرائیل و تقویت، مشروعیت بخشی و برتری دادن اسرائیل است.

مثلا آمریکا در لبنان حتی اجازه نمی‌داد تجاوز و اشغالگری اسرائیل در جنوب لبنان محکوم شود، حتی محکومیت کشتار قانا را وتو کرده بود. از هر جنایتی که اسرائیل در خاک لبنان انجام می‌داد حمایت می‌کرد. آمریکا تمام روابط بین المللی و منطقه‌ای خود را در خدمت منافع اسرائیل قرار داده است. اما خطاب من به نظام‌های منطقه‌ای است، روش و تدبیر سلاطین، تلاشی در خدمت اسرائیل است، آنان باید برای خدمات به اسرائیل، عادی سازی روابط با اسرائیل، تقویت موجودیت اسرائیل و دور کردن خطرات از اسرائیل برنامه کاری تهیه کنند، امروز نزدیک شدن به آمریکا دری برای رسیدن به اسرائیل است.

مثلا اگر شورای حاکمیت سودان بخواهد تحریم‌ها علیه سودان را بردارد یا نام سودان را از فهرست تروریسم در آمریکا خارج کند چه راهی دارد؟ راهش نشست و برخاست با نتانیاهوست، اگر چنین کنند پاسخ خواهند گرفت، نتانیاهو هم تفاوتی با وزیر جنگ اسرائیل ندارد که پیش از این از دستاورد‌های دروغینش در سوریه می‌گفت، نتانیاهو هم امروز مدعی است عادی سازی روابط میان اسرائیل با برخی زعمای عرب نتیجه تدبیر و سیاست‌های اوست که این ادعا به نوعی تشویش افکار عمومی است، چون عادی سازی روابط نتیجه سستی دولت‌ها و مقامات عربی و نتیجه خواسته آمریکاست.

آمریکا از این پادشاه، از آن امیر، از آن شیخ و از آن رئیس خواسته است تا به اسرائیل نزدیک شوند و آنان نیز سعی در نزدیک شدن به نتانیاهو دارند، اگر هم رئیس کابینه اشغالگر فردی غیر از نتانیاهو بود، تفاوتی نداشت. در هر حال آمریکا، نفوذ، روابط بین المللی و قدرتش را برای تقویت اسرائیل و برتری دادن اسرائیل هزینه کرد. آمریکا با هدف تقویت و دور کردن خطر از اسرائیل در منطقه جنگ به راه می‌اندازد. با هدف دفاع از اسرائیل و تقویت اسرائیل مشوق جنگ در منطقه است، جنگ هشت ساله صدام حسین علیه جمهوری اسلامی، جنگ در یمن و جنگ‌های دیگری که منطقه ما شاهد است با تلاش، با حمایت‌های مالی، با فشار‌ها و با پیگیری‌های آمریکاست، یکی از اهداف بزرگ این سیاست حمایت از اسرائیل است و این حمایت نیز به دلیل تحولات بزرگی است که به ویژه در دهه‌های اخیر یعنی پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، پیروزی لبنان، پیروزی غزه و ... به نفع مقاومت و فرهنگ و اندیشه مقاومت در منطقه رخ داده است.

نکته اخیر در بخش اول اشاره به این مطلب است که برنامه و طرح اصلی به ویژه پس از علنی شدن طرح معامله قرن آشکار شده است و آن اینکه طرح اسرائیلی آمریکایی در موضوع فلسطین، نه موضوع تشکیل دو کشور است و نه تشکیل کشور مستقل فلسطین به دور از ماهیت و مرز‌های آن است، بلکه پس از الحاق قدس و جولان، در حال حاضر در پی الحاق بخش‌هایی از کرانه باختری هستند تا این امر زمینه ساز الحاق کل کرانه باختری شود، همچنین جهت گیری آنان به سمت الحاق اغوار الاردن است، این روند یعنی اسرائیل در پی تسلط کامل و الحاق تمامی اراضی اشغالی عربی در فلسطین، جولان، مزارع اشغالی شبعا، بلندی‌های کفر شوبا و بخش لبنانی قجر است، در چنین شرایطی بالاترین چیزی که برای فلسطین می‌توان متصور بود حکومت خودمختار و بسیار محدود است.

این‌ها مواردیست که فلسطینیان و حامیانشان باید در اتخاذ مواضع آتی خود، به آن توجه داشته باشند و آن را اساس مواضع خود بدانند. نکته بعدی درباره شرایط راهبردی است، در شرایط کنونی، یعنی شرایط کنونی نبرد، لازم است درباره تبیین محور‌ها و مواضع به این مسئله اشاره کرد که برخی از کشور‌های عربی و اسلامی به طور کل از معادله خارج شده اند، یعنی این موضوع به آن‌ها به عنوان یک نظام سیاسی، هیچ ارتباط دور یا نزدیکی ندارد به همین منظور واکنشی به آن ندارند و در سکوت به شرایط خود، اعم از بحران‌های اقتصادی، بحران‌های داخلی و دیگر مشکلات مشغولند یا آنکه در ناز و نعمت روز‌ها را به سر می‌کنند، اما کشور‌هایی هم هستند که چنین برداشتی ندارند، این کشور‌ها از معادله درگیری با دشمن خارج شده اند، اما بی خیال موضوع نشدند بلکه در ردیف آنانی قرار گرفته اند که در این معادله به دشمن کمک می‌کنند، البته این کمک‌ها به شیوه‌هایی است که مشکل ساز نباشد به این معنی که در سطح اعزام نیرو‌های مسلح به فلسطین برای مبارزه در کنار ارتش اسرائیل نیست، اما در محاصره فلسطینیان، پایان دادن به حمایت‌ها از فلسطین، بازداشت فلسطینیان مقیم کشور‌های عربی، گنجاندن نام گروه‌های مقاومت فلسطینی، لبنانی و ... در فهرست تروریسم، عادی سازی روابط با اسرائیل، دفاع از اسرائیل در محافل بین المللی و رای به اسرائیل در برخی سازمان‌های بین المللی، فعالیت دارند، ما این مسائل را در سال‌های گذشته شاهد بودیم.

پس، برخی کشور‌ها جایگاهشان، در ردیف دوست و حامی اسرائیل است و در برخورد با مردم فلسطین شدت عمل دارند. در این میان برخی کشور‌ها همچنان در قلب این معادله باقی مانده اند و مواضع قاطع و قوی دارند که این کشور‌ها بسیار اندکند و در صف مقدم آن‌ها جمهوری اسلامی ایران و جمهوری عربی سوریه قرار دارند. گروه‌های مردمی، جنبش‌های مقاومت یمن، عراق، افغانستان، پاکستان، لبنان، بخشی از مردم منطقه، بحرین، شمال آفریقا، نیجریه و کشور‌های عربی و اسلامی در این طیف قرار می‌گیرند و موضع گیری آنان قوی و مناسب است. اما وقتی درباره کشور‌های مقاوم و گروه‌های مقاومت سخن می‌گوییم سخن ما درباره تعداد محدودیست که در عین محدودیت، ضعیف نیستند بلکه قدرتمند و بزرگ و در منطقه اثرگذارند که ما از این طیف به عنوان محور مقاومت یاد می‌کنیم. این محور در رویارویی با محور آمریکایی- اسرائیلی است، که کشور‌های عربی در تعامل با آن‌ها یا نقش گوشه گیری را دارند یا حامی و پشتیبانشان هستند و گاه خدمات بزرگی هم به آنان ارائه می‌دهند که خدماتشان به این محور در سوریه، عراق، یمن، بحرین، لبنان و مناطق دیگر یا خدمات به سیاست‌های ضد ایرانی این محور بخشی از این موارد است.

وقتی به اختلافات میان دو محور آمریکایی -اسرائیلی و محور مقاومت متمرکز شویم بهتر است کشور‌های محور مقاومت را از نگاه اسرائیل، بررسی کنیم. زیرا هرگاه اسرائیل و آمریکا ناکام مانده اند ما پیروز شدیم، این ناکامی به بخش مدیریت، ضعف امکانات بشری یا مادی و نظامی باز نمی‌گردد، البته ممکن است موانعی وجود داشته باشد، اما ناکامی نتیجه حضور قدرتمندانه، جانفشانی، ثبات و تحمل محوری است که ما بدان تعلق داریم. نگرش از این زاویه موجب می‌شود تا مسیر و افق کار مشخص شود و مسئولیت‌های ما برای مراحل آتی روشن شود.

چون هدف اساسی فلسطین است، تمرکز اساسی آنان در این زمینه به حامی اساسی یعنی ایران است که از نظر جغرافیایی از فلسطین دور است، از نظر محور آمریکایی اسرائیلی، به ویژه در سال‌های اخیر، ایران مرکز ثقل و قدرت محور مقاومت است، یعنی پس از آنکه سوریه چنین اتفاقاتی را شاهد بود برای رویارویی با جنگ جهانی علیه خود نیازمند به هم پیمانان شد تا همین اتفاق ثابت کند ایران مرکز ثقل است، به همین دلیل ایران آماج بیشترین حملات محور آمریکایی اسرائیلی است، در سال گذشته یکی از گزینه‌های مورد نظر آمریکا و اسرائیل براندازی نظام جمهوری اسلامی در ایران و یا دست کم تغییر رفتار نظام این کشور بود، این موضوع به ویژه در موضوع فلسطین و اسرائیل بیشتر مورد توجه بود.

ترامپ وقتی از توافقنامه هسته‌ای خارج شد و تحریم‌هایی را علیه ایران تحمیل کرد به این اندیشه بود که عقب نشینی از برجام موجب شکاف بزرگی در گروه‌های سیاسی ایران می‌شود، در ادامه این کشور شاهد واکنش تند مردم خواهد بود، تحریم‌ها موجب بروز بحران اقتصادی، اجتماعی و معیشتی می‌شود و مردم کم کم به خیابان‌ها می‌آیند، همواره در ذهن هالیوودی او تظاهراتی با صد‌ها هزار انسان نقش می‌بست، در این باره جان بولتون مشاور سابق امنیت ملی او گفته بود، عید میلاد مسیح در پایان سال ۲۰۱۹ را در تهران جشن می‌گیریم. سال ۲۰۱۹ تمام شد وارد سال ۲۰۲۰ شدیم، بولتون هم به خانه اش رفت، اما تهران همچنان پایتخت نظام جمهوری اسلامی است. اسرائیل هم خیلی به این خیالبافی‌های آمریکا دل بسته بود، به خاطر داریم که نتانیاهو و دیگر مقامات اسرائیل چه تلاش‌های گسترده‌ای را در آمریکا به راه انداخته بودند تا بتوانند دولت آمریکا را از برجام خارج کنند، تحریم‌ها را بازگردانند و فشار‌ها را بر ایران افزایش دهند. این‌ها گزینه‌ها و خیالبافی‌های اسرائیل بود.

امروز وقتی به تمام پیش بینی‌های استراتژیک اسرائیل در اواخر سال ۲۰۱۹ یا اوایل ۲۰۲۰ نگاه می‌اندازیم متوجه می‌شویم که در همه موارد ناکام بودند. وقتی پیش بینی آنان با شکست مواجه می‌شود دلیل آن وحدت موضع جمهوری اسلامی، پایداری مقامات، ثبات نظام و مردم، تحمل تحریم‌ها و سختی‌ها و پافشاری بر اصول، هویت، عزت، حاکمیت و کرامت ملی است، به طور کلی بهایی که ایران در این زمینه پرداخت بهای گرانی است، اگر کشور یا مقام یا نظام سیاسی غیر ایران بود شاید در برابر این حجم از فشار آمریکا و غرب فرو می‌پاشید و تسلیم می‌شد یا دست کم رفتارش را تغییر می‌داد و از برخی اصول دست می‌کشید.

از جمله گزینه‌های مد نظر اسرائیل که با شکست مواجه شد دل در گرو جنگ آمریکا علیه ایران دادن بود، اسرائیلی‌ها و نتانیاهو به شدت برای کشاندن اتفاقات به این سمت تلاش می‌کردند، زیرا اگر چنین می‌شد ایران ویران می‌شد یا اگر هم چنین نمی‌شد این کشور صد سال به عقب باز می‌گشت و آن گاه نمی‌توانست از مردم فلسطین، مردم منطقه و جنبش‌های مقاومت منطقه علیه صهیونیست‌ها حمایت کند و تمامی حمایت‌ها متوقف می‌شد. این گزینه با شکست مواجه شد و امید‌های نتانیاهو و مقامات صهیونیست به باد فنا رفت، پس از ترور دو فرمانده رشید یعنی حاج قاسم سلیمانی و حاج ابومهدی المهندس که ایران در واکنش به آن، پایگاه هوایی عین الاسد را مورد حمله موشکی قرار داد و دولت آمریکا هنوز هم خساراتش را در این پایگاه مخفی نگه می‌دارد، اسرائیلی‌ها پیش بینی می‌کردند این کار به دلیل پیشینه ایران در سرنگون کردن پهپاد بزرگ آمریکا در منطقه خلیج فارس، موجب می‌شود تا ترامپ عصبانی شود و این عصبانت او را به واکنش علیه ایران وا دارد، این اتفاق می‌تواند ایران را به جنگ با آمریکا بکشاند، اما دیدیم ترامپ عقب نشینی کرد. در حال حاضر نیز با تمام تهدیدات و هشدار‌های ترامپ معتقدم آمریکا و ایران از جنگ احتمالی خیلی دور هستند و این به دلیل قدرت ایران و ترس آمریکا از ورود به جنگی است که نتیجه اش مشخص نیست. 

اسرائیلی‌ها همچنین دل به گروه‌های تکفیری و تروریستی بستند که سال گذشته و سال‌های گذشته عملیاتی را انجام داده بودند و الان هم در پی اقدامات تروریستی در داخل ایران، اعم از مرز‌های شرقی یا غربی هستند، اما جمهوری اسلامی در برابر این گزینه نیز با قدرت ایستاد و این گزینه نیز ناکارآمد شد. آخرین دلخوشی اسرائیل به کرونا بود، آنان امید داشتند روند ابتلا در ایران موجب فروپاشی نظام بهداشت و درمان این کشور و در ادامه سبب خشم اجتماعی، فروپاشی اقتصادی و ... شود، همه این موارد در پیش بینی‌ها و ارزیابی‌های مقامات مایوس اسرائیلی وجود داشت، اما جمهوری اسلامی از امتحان کرونا نیز خارج شد، به قول رهبری روند تعامل این کشور با این بیماری مایه افتخار کشور، نظام و مردم بود. هر امتحانی که سخت‌تر و سنگین‌تر باشد به خواست خدا ایران از آن قدرتمندانه‌تر خارج می‌شود. سازمان بهداشت جهانی هم اعتراف کرده است که نظام بهداشتی ایران از قدرتمندترین نظام‌های بهداشتی منطقه است، این در حالی است که آمریکا و قدرت‌های بزرگ جهان در این زمینه لغزش داشتند و دارند، اما جمهوری اسلامی با حکمت، دقت، مسئولیت پذیری، ثبات، خوش بینی، همکاری مردمی قابل توجه و همبستگی اجتماعی شرایط را مدیریت کرد و از این مرحله هم عبور خواهد کرد.
در ادامه گزینه باقی مانده برای آمریکا و اسرائیل تحریم‌های اقتصادی و مالی علیه جمهوری اسلامی و پیامد‌های مترتب بر آن است که متوجه جمهوری اسلامی و محور مقاومت خواهد بود، اما ایران همچنان ثابت قدم، قوی و راسخ است و این امر امروز در سخنان امام خامنه‌ای دام ظله به مناسبت روز قدس مشهود بوده است. با این حساب گزینه هایشان در سال گذشته، در مسائل مختلف به ویژه درباره جایگاه و مواضع ایران در قبال رویارویی با محور اسرائیلی آمریکایی و موضوع فلسطینی- اسرائیلی، با شکست روبرو شد، در مقابل شاهد پایداری و قدرت ایران در عبور از سختی‌ها بودیم و به خواست خدا این کشور از سختی‌ها و موانع باقی مانده هم عبور خواهد کرد.
در این جا به موضوع عراق اشاره می‌کنم، در موضوع عراق اگر بخواهیم شفاف سخن بگوییم می‌توانیم این کشور را در قالب دولت، نظام و تمام جوانب دیگر بخشی از محور مقاومت بدانیم هر چند ممکن است در این موضوع مناقشاتی هم وجود داشته باشد، اما تردیدی نیست در این کشور تحول بزرگی رخ داد و این تحول نیز به سود محور مقاومت بود، وجود جنبش‌های مقاومت، روحیه مقاومت و فرهنگ مقاومت درعراق مشهود است، موضع جدید عراق درباره اوضاع منطقه و وجود بسیج مردمی، اگر چه یک نیروی رسمی است، اما حفاظت و حراست از کشور و قدرت عراق به عنوان بخشی از ماموریت این نیرو، با برنامه صهیونیست‌ها منافات دارد، زیرا اسرائیلی‌ها نه تنها از بزرگ‌ترین مشوق‌های اشغال عراق بودند بلکه از بدترین مشوقان ویران سازی ارتش، توان نظامی و مردم این کشور بودند، در این موارد اسنادی بر جای مانده است، البته درباره اسناد سه هزار ساله سخن نمی‌گویم بلکه از دوران جرج بوش پسر مدارکی باقی ماند که لابی صهیونیستی در آمریکا به شدت فعال بود، این فعالیت نه تنها برای اشغال عراق، بلکه برای ویرانی عراق فعال شده بود.

اینکه دوباره عراق روی پای خود بایستد و با شرایط پیش آمده، نظام سیاسی، ارتش، بسیج مردمی، روال زندگی و روند اقتصادی این کشور شاهد شکل گیری مجدد باشد، عراقی خواهد بود که نمی‌تواند بخشی از محور آمریکایی اسرائیلی یا هم پیمانی برای اسرائیل باشد، حتی بر اساس آنچه که از ساختار سیاست این کشور و از برادرانمان در این کشور می‌دانیم بدون تردید تحول این کشور تحول مهم و بزرگ بود. موضوع دیگری که در عراق محقق شد این بود که آمریکا و اسرائیل با تکیه بر گروه‌های تکفیری تلاش کردند جنگ مذهبی در منطقه راه بیندازند، ترامپ اعتراف کرده بود که داعش ساخت آمریکاست یعنی تشکیلاتی از جانب اوباما، کلینتون و دیگران است.

آنان می‌خواستند با تکیه بر این اهرم، در منطقه ما جنگی را میان سنی و شیعه به راه بیندازند، اما پایداری، ثبات و وحدت عراقی‌ها در رویارویی با گروه‌های تکفیری، پیروزی آنان بر داعش و آمادگی کنونی آنان برای تکمیل کردن این نبرد، همه و همه از عناصر قدرت در منطقه و به تعبیری دیگر خدمتی برای محور مقاومت و نومیدی برای اهداف واقعی اسرائیل در عراق و منطقه است. در هر حال مسئولیت برادران و خواهران عراقی این است که این کشور را به سمت جایگاه طبیعی یعنی وابستگی اسلامی، عربی و عقایدی سوق دهند، موضع طبیعی این کشور در قبال دشمن صهیونیستی، چه در بخش مردمی و چه مرجعیت دینی مشهود است و حال سخن ما درباره موضع رسمی است که انشاء الله آن نیز قاطع خواهد بود.