روز بیست و پنجم ماه رمضان؛ دعا و ترتیل قرآن

إِلَيْهِ يُرَدُّ عِلْمُ السَّاعَةِ وَمَا تَخْرُجُ مِن ثَمَرَاتٍ مِّنْ أَكْمَامِهَا وَمَا تَحْمِلُ مِنْ أُنثَى وَلَا تَضَعُ إِلَّا بِعِلْمِهِ وَيَوْمَ يُنَادِيهِمْ أَيْنَ شُرَكَائِي قَالُوا آذَنَّاكَ مَا مِنَّا مِن شَهِيدٍ ﴿ ۴۷ ﴾ 

دانستن هنگام رستاخيز فقط منحصر به اوست و ميوه ‏ها از غلاف هايشان بيرون نمى ‏آيند و هيچ مادينه‏ اى بار نمى ‏گيرد و بار نمى‏ گذارد مگر آنكه او به آن علم دارد و روزى كه [خدا] آنان را ندا مى‏ دهد شريكان من كجايند مى ‏گويند با بانگ رسا به تو مى‏ گوييم كه هيچ گواهى از ميان ما نيست ( ۴۷) 

وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُوا يَدْعُونَ مِن قَبْلُ وَظَنُّوا مَا لَهُم مِّن مَّحِيصٍ ﴿ ۴۸ ﴾ 

و آنچه از پيش مى‏ خواندند از [نظر] آنان ناپديد مى‏ شود و مى‏ دانند كه آنان را روى گريز نيست ( ۴۸) 

لَا يَسْأَمُ الْإِنسَانُ مِن دُعَاء الْخَيْرِ وَإِن مَّسَّهُ الشَّرُّ فَيَؤُوسٌ قَنُوطٌ ﴿ ۴۹ ﴾ 

انسان از دعاى خير خسته نمى ‏شود و چون آسيبى به او رسد مايوس [و] نوميد مى‏ گردد ( ۴۹) 

وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ رَحْمَةً مِّنَّا مِن بَعْدِ ضَرَّاء مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ هَذَا لِي وَمَا أَظُنُّ السَّاعَةَ قَائِمَةً وَلَئِن رُّجِعْتُ إِلَى رَبِّي إِنَّ لِي عِندَهُ لَلْحُسْنَى فَلَنُنَبِّئَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِمَا عَمِلُوا وَلَنُذِيقَنَّهُم مِّنْ عَذَابٍ غَلِيظٍ ﴿ ۵۰ ﴾ 

و اگر از جانب خود رحمتى پس از زيانى كه به او رسيده است بچشانيم قطعا خواهد گفت من سزاوار آنم و گمان ندارم كه رستاخيز برپا شود و اگر هم به سوى پروردگارم بازگردانيده شوم قطعا نزد او برايم خوبى خواهد بود پس بدون شك كسانى را كه كفران كرده‏ اند به آنچه انجام داده‏اند آگاه خواهيم كرد و مسلما از عذابى سخت به آنان خواهيم چشانيد ( ۵۰) 

وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنسَانِ أَعْرَضَ وَنَأى بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعَاء عَرِيضٍ ﴿ ۵۱﴾ 

و چون انسان را نعمت بخشيم روى برتابد و خود را كنار كشد و چون آسيبى بدو رسد دست به دعاى فراوان بردارد ( ۵۱) 

قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِن كَانَ مِنْ عِندِ اللَّهِ ثُمَّ كَفَرْتُم بِهِ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ هُوَ فِي شِقَاقٍ بَعِيدٍ ﴿ ۵۲ ﴾

بگو به من خبر دهيد اگر [قرآن] از نزد خدا [آمده] باشد و آن را انكار كرده باشيد چه كسى گمراه‏تر از آن كس خواهد بود كه به مخالفتى دور و دراز [دچار] آمده باشد ( ۵۲) 

سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَوَلَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ ﴿ ۵۳ ﴾ 

به زودى نشانه ‏هاى خود را در افق ها[ى گوناگون] و در دل هايشان بديشان خواهيم نمود تا برايشان روشن گردد كه او خود حق است آيا كافى نيست كه پروردگارت خود شاهد هر چيزى است ( ۵۳) 

أَلَا إِنَّهُمْ فِي مِرْيَةٍ مِّن لِّقَاء رَبِّهِمْ أَلَا إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ مُّحِيطٌ ﴿ ۵۴ ﴾ 

آرى آنان در لقاى پروردگارشان ترديد دارند آگاه باش كه مسلما او به هر چيزى احاطه دارد ( ۵۴) 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان                              

حم ﴿ ۱ ﴾ 

حاء ميم ( ۱) 

عسق ﴿ ۲ ﴾ 

عين سين قاف ( ۲) 

كَذَلِكَ يُوحِي إِلَيْكَ وَإِلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكَ اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ﴿ ۳ ﴾ 

اين گونه خداى نيرومند حكيم به سوى تو و به سوى كسانى كه پيش از تو بودند وحى مى ‏كند ( ۳) 

لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ ﴿ ۴ ﴾ 

آنچه در آسمان ها و آنچه در زمين است از آن اوست و او بلندمرتبه بزرگ است ( ۴) 

تَكَادُ السَّمَاوَاتُ يَتَفَطَّرْنَ مِن فَوْقِهِنَّ وَالْمَلَائِكَةُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَيَسْتَغْفِرُونَ لِمَن فِي الْأَرْضِ أَلَا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ ﴿ ۵ ﴾ 

چيزى نمانده كه آسمان ها از فرازشان بشكافند و [حال آنكه] فرشتگان به سپاس پروردگارشان تسبيح مى ‏گويند و براى كسانى كه در زمين هستند آمرزش مى‏ طلبند آگاه باش در حقيقت‏ خداست كه آمرزنده مهربان است ( ۵) 

وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَولِيَاء اللَّهُ حَفِيظٌ عَلَيْهِمْ وَمَا أَنتَ عَلَيْهِم بِوَكِيلٍ ﴿ ۶ ﴾ 

و كسانى كه به جاى او دوستانى براى خود گرفته ‏اند خدا بر ايشان نگهبان است و تو بر آنان گمارده نيستى ( ۶) 

وَكَذَلِكَ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لِّتُنذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَمَنْ حَوْلَهَا وَتُنذِرَ يَوْمَ الْجَمْعِ لَا رَيْبَ فِيهِ فَرِيقٌ فِي الْجَنَّةِ وَفَرِيقٌ فِي السَّعِيرِ ﴿ ۷ ﴾ 

و بدين گونه قرآن عربى به سوى تو وحى كرديم تا [مردم] مكه و كسانى را كه پيرامون آنند هشدار دهى و از روز گردآمدن [خلق] كه ترديدى در آن نيست بيم دهى گروهى در بهشتند و گروهى در آتش ( ۷) 

وَلَوْ شَاء اللَّهُ لَجَعَلَهُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَلَكِن يُدْخِلُ مَن يَشَاءُ فِي رَحْمَتِهِ وَالظَّالِمُونَ مَا لَهُم مِّن وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ ﴿ ۸ ﴾ 

و اگر خدا مى‏ خواست قطعا آنان را امتى يگانه مى ‏گردانيد ليكن هر كه را بخواهد به رحمت‏ خويش درمى‏ آورد و ستمگران نه يارى دارند و نه ياورى ( ۸) 

أَمِ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاء فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِيُّ وَهُوَ يُحْيِي المَوْتَى وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿۹ ﴾ 

آيا به جاى او دوستانى براى خود گرفته ‏اند خداست كه دوست راستين است و اوست كه مردگان را زنده مى ‏كند و هموست كه بر هر چيزى تواناست ( ۹) 

وَمَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِن شَيْءٍ فَحُكْمُهُ إِلَى اللَّهِ ذَلِكُمُ اللَّهُ رَبِّي عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ ﴿۱۰ ﴾ 

و در باره هر چيزى اختلاف پيدا كرديد داوريش به خدا [ارجاع مى‏ گردد] چنين خدايى پروردگار من است بر او توكل كردم و به سوى او بازمى ‏گردم ( ۱۰) 

فَاطِرُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَعَلَ لَكُم مِّنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجًا وَمِنَ الْأَنْعَامِ أَزْوَاجًا يَذْرَؤُكُمْ فِيهِ لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ وَهُوَ السَّمِيعُ البَصِيرُ ﴿ ۱۱ ﴾ 

پديدآورنده آسمان ها و زمين است از خودتان براى شما جفت هايى قرار داد و از دام ها [نيز] نر و ماده [قرار داد] بدين وسيله شما را بسيار مى‏ گرداند چيزى مانند او نيست و اوست‏ شنواى بينا ( ۱۱) 

لَهُ مَقَالِيدُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن يَشَاءُ وَيَقْدِرُ إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ ﴿۱۲ ﴾ 

كليدهاى آسمان ها و زمين از آن اوست براى هر كس كه بخواهد روزى را گشاده يا تنگ مى ‏گرداند اوست كه بر هر چيزى داناست ( ۱۲) 

شَرَعَ لَكُم مِّنَ الدِّينِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحًا وَالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ وَمَا وَصَّيْنَا بِهِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى أَنْ أَقِيمُوا الدِّينَ وَلَا تَتَفَرَّقُوا فِيهِ كَبُرَ عَلَى الْمُشْرِكِينَ مَا تَدْعُوهُمْ إِلَيْهِ اللَّهُ يَجْتَبِي إِلَيْهِ مَن يَشَاءُ وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَن يُنِيبُ ﴿ ۱۳ ﴾ 

از [احكام] دين آنچه را كه به نوح در باره آن سفارش كرد براى شما تشريع كرد و آنچه را به تو وحى كرديم و آنچه را كه در باره آن به ابراهيم و موسى و عيسى سفارش نموديم كه دين را برپا داريد و در آن تفرقه‏ اندازى مكنيد بر مشركان آنچه كه ايشان را به سوى آن فرا مى‏ خوانى گران مى‏ آيد خدا هر كه را بخواهد به سوى خود برمى‏ گزيند و هر كه را كه از در توبه درآيد به سوى خود راه مى‏ نمايد ( ۱۳) 

وَمَا تَفَرَّقُوا إِلَّا مِن بَعْدِ مَا جَاءهُمُ الْعِلْمُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِن رَّبِّكَ إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى لَّقُضِيَ بَيْنَهُمْ وَإِنَّ الَّذِينَ أُورِثُوا الْكِتَابَ مِن بَعْدِهِمْ لَفِي شَكٍّ مِّنْهُ مُرِيبٍ﴿ ۱۴ ﴾ 

و فقط پس از آنكه علم برايشان آمد راه تفرقه پيمودند [آن هم] به صرف حسد [و برترى جويى] ميان همديگر و اگر سخنى [داير بر تاخير عذاب] از جانب پروردگارت تا زمانى معين پيشى نگرفته بود قطعا ميانشان داورى شده بود و كسانى كه بعد از آنان كتاب [تورات] را ميراث يافتند واقعا در باره او در ترديدى سخت [دچار]اند ( ۱۴) 

فَلِذَلِكَ فَادْعُ وَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءهُمْ وَقُلْ آمَنتُ بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ مِن كِتَابٍ وَأُمِرْتُ لِأَعْدِلَ بَيْنَكُمُ اللَّهُ رَبُّنَا وَرَبُّكُمْ لَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ لَا حُجَّةَ بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمُ اللَّهُ يَجْمَعُ بَيْنَنَا وَإِلَيْهِ الْمَصِيرُ ﴿ ۱۵ ﴾ 

بنابراين به دعوت پرداز و همان گونه كه مامورى ايستادگى كن و هوس هاى آنان را پيروى مكن و بگو به هر كتابى كه خدا نازل كرده است ايمان آوردم و مامور شدم كه ميان شما عدالت كنم خدا پروردگار ما و پروردگار شماست اعمال ما از آن ما و اعمال شما از آن شماست ميان ما و شما خصومتى نيست ‏خدا ميان ما را جمع مى‏ كند و فرجام به سوى اوست ( ۱۵) 

وَالَّذِينَ يُحَاجُّونَ فِي اللَّهِ مِن بَعْدِ مَا اسْتُجِيبَ لَهُ حُجَّتُهُمْ دَاحِضَةٌ عِندَ رَبِّهِمْ وَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ ﴿ ۱۶ ﴾ 

و كسانى كه درباره خدا پس از اجابت [دعوت] او به مجادله مى‏ پردازند حجتشان پيش پروردگارشان باطل است و خشمى [از خدا] برايشان است و براى آنان عذابى سخت‏ خواهد بود ( ۱۶) 

اللَّهُ الَّذِي أَنزَلَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ وَالْمِيزَانَ وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّ السَّاعَةَ قَرِيبٌ ﴿ ۱۷ ﴾ 

خدا همان كسى است كه كتاب و وسيله سنجش را به حق فرود آورد و تو چه مى ‏دانى شايد رستاخيز نزديك باشد ( ۱۷) 

يَسْتَعْجِلُ بِهَا الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِهَا وَالَّذِينَ آمَنُوا مُشْفِقُونَ مِنْهَا وَيَعْلَمُونَ أَنَّهَا الْحَقُّ أَلَا إِنَّ الَّذِينَ يُمَارُونَ فِي السَّاعَةِ لَفِي ضَلَالٍ بَعِيدٍ ﴿ ۱۸ ﴾ 

كسانى كه به آن ايمان ندارند شتابزده آن را مى‏ خواهند و كسانى كه ايمان آورده‏ اند از آن هراسناكند و مى‏ دانند كه آن حق است بدان كه آنان كه در مورد قيامت ترديد مى ‏ورزند قطعا در گمراهى دور و درازى‏اند (۱۸) 

اللَّهُ لَطِيفٌ بِعِبَادِهِ يَرْزُقُ مَن يَشَاءُ وَهُوَ الْقَوِيُّ العَزِيزُ ﴿ ۱۹ ﴾ 

خدا نسبت به بندگانش مهربان است هر كه را بخواهد روزى مى ‏دهد و اوست نيرومند غالب ( ۱۹) 

مَن كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ وَمَن كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيَا نُؤتِهِ مِنْهَا وَمَا لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِن نَّصِيبٍ ﴿ ۲۰ ﴾ 

كسى كه كِشت آخرت بخواهد براى وى در كِشته ‏اش مى ‏افزاييم و كسى كه كِشت اين دنيا را بخواهد به او از آن مى ‏دهيم و[لى] در آخرت او را نصيبى نيست ( ۲۰) 

أَمْ لَهُمْ شُرَكَاء شَرَعُوا لَهُم مِّنَ الدِّينِ مَا لَمْ يَأْذَن بِهِ اللَّهُ وَلَوْلَا كَلِمَةُ الْفَصْلِ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ وَإِنَّ الظَّالِمِينَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿ ۲۱ ﴾ 

آيا براى آنان شريكانى است كه در آنچه خدا بدان اجازه نداده برايشان بنياد آيينى نهاده ‏اند و اگر فرمان قاطع [درباره تاخير عذاب در كار] نبود مسلما ميانشان داورى مى ‏شد و براى ستمكاران شكنجه‏ اى پر درد است ( ۲۱) 

تَرَى الظَّالِمِينَ مُشْفِقِينَ مِمَّا كَسَبُوا وَهُوَ وَاقِعٌ بِهِمْ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فِي رَوْضَاتِ الْجَنَّاتِ لَهُم مَّا يَشَاؤُونَ عِندَ رَبِّهِمْ ذَلِكَ هُوَ الْفَضْلُ الكَبِيرُ ﴿ ۲۲ ﴾ 

[در قيامت] ستمگران را از آنچه انجام داده ‏اند هراسناك مى ‏بينى و [جزاى عملشان] به آنان خواهد رسيد و كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده ‏اند در باغ هاى بهشتند آنچه را بخواهند نزد پروردگارشان خواهند داشت اين است همان فضل عظيم ( ۲۲) 

ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَن يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَّزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ ﴿ ۲۳﴾ 

اين همان [پاداشى] است كه خدا بندگان خود را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده ‏اند [بدان] مژده داده است بگو به ازاى آن [رسالت] پاداشى از شما خواستار نيستم مگر دوستى در باره خويشاوندان و هر كس نيكى به جاى آورد [و طاعتى اندوزد] براى او در ثواب آن خواهيم افزود قطعا خدا آمرزنده و قدرشناس است ( ۲۳) 

أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا فَإِن يَشَأِ اللَّهُ يَخْتِمْ عَلَى قَلْبِكَ وَيَمْحُ اللَّهُ الْبَاطِلَ وَيُحِقُّ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿ ۲۴ ﴾ 

آيا مى ‏گويند بر خدا دروغى بسته است پس اگر خدا بخواهد بر دلت مهر مى نهد و خدا باطل را محو و حقيقت را با كلمات خويش پا برجا مى‏ كند اوست كه به راز دل ها داناست ( ۲۴) 

وَهُوَ الَّذِي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ وَيَعْفُو عَنِ السَّيِّئَاتِ وَيَعْلَمُ مَا تَفْعَلُونَ ﴿ ۲۵ ﴾ 

و اوست كسى كه توبه را از بندگان خود مى ‏پذيرد و از گناهان درمى‏ گذرد و آنچه مى ‏كنيد مى ‏داند ( ۲۵) 

وَيَسْتَجِيبُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَيَزِيدُهُم مِّن فَضْلِهِ وَالْكَافِرُونَ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ ﴿ ۲۶ ﴾ 

و [درخواست] كسانى را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده ‏اند اجابت مى‏ كند و از فضل خويش به آنان زياده مى ‏دهد و[لى] براى كافران عذاب سختى خواهد بود ( ۲۶) 

وَلَوْ بَسَطَ اللَّهُ الرِّزْقَ لِعِبَادِهِ لَبَغَوْا فِي الْأَرْضِ وَلَكِن يُنَزِّلُ بِقَدَرٍ مَّا يَشَاءُ إِنَّهُ بِعِبَادِهِ خَبِيرٌ بَصِيرٌ ﴿ ۲۷ ﴾ 

و اگر خدا روزى را بر بندگانش فراخ گرداند مسلما در زمين سر به عصيان برمى‏ دارند ليكن آنچه را بخواهد به اندازه‏اى [كه مصلحت است] فرو مى ‏فرستد به راستى كه او به [حال] بندگانش آگاه بيناست ( ۲۷) 

وَهُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ الْغَيْثَ مِن بَعْدِ مَا قَنَطُوا وَيَنشُرُ رَحْمَتَهُ وَهُوَ الْوَلِيُّ الْحَمِيدُ ﴿ ۲۸ ﴾ 

و اوست كسى كه باران را پس از آنكه [مردم] نوميد شدند فرود مى ‏آورد و رحمت‏ خويش را مى‏ گسترد و هموست‏ سرپرست ‏ستوده ( ۲۸) 

وَمِنْ آيَاتِهِ خَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَثَّ فِيهِمَا مِن دَابَّةٍ وَهُوَ عَلَى جَمْعِهِمْ إِذَا يَشَاءُ قَدِيرٌ ﴿ ۲۹ ﴾ 

و از نشانه ‏هاى [قدرت] اوست آفرينش آسمان ها و زمين و آنچه از [انواع] جنبنده در ميان آن دو پراكنده است و او هرگاه بخواهد بر گردآوردن آنان تواناست ( ۲۹) 

وَمَا أَصَابَكُم مِّن مُّصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَيَعْفُو عَن كَثِيرٍ ﴿ ۳۰ ﴾ 

و هر [گونه] مصيبتى به شما برسد به سبب دستاورد خود شماست و [خدا] از بسيارى درمى ‏گذرد ( ۳۰) 

وَمَا أَنتُم بِمُعْجِزِينَ فِي الْأَرْضِ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ اللَّهِ مِن وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ ﴿ ۳۱ ﴾ 

و شما در زمين درمانده كننده [خدا] نيستيد و جز خدا شما را سرپرست و ياورى نيست ( ۳۱) 

وَمِنْ آيَاتِهِ الْجَوَارِ فِي الْبَحْرِ كَالْأَعْلَامِ ﴿ ۳۲ ﴾ 

و از نشانه‏ هاى او سفينه ‏هاى كوه‏ آسا در درياست ( ۳۲) 

إِن يَشَأْ يُسْكِنِ الرِّيحَ فَيَظْلَلْنَ رَوَاكِدَ عَلَى ظَهْرِهِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِّكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ﴿ ۳۳ ﴾ 

اگر بخواهد باد را ساكن مى‏ گرداند و [سفينه ‏ها] بر پشت [آب] متوقف مى‏ مانند قطعا در اين [امر] براى هر شكيباى شكرگزارى نشانه ‏هاست ( ۳۳) 

أَوْ يُوبِقْهُنَّ بِمَا كَسَبُوا وَيَعْفُ عَن كَثِيرٍ ﴿ ۳۴ ﴾ 

يا به [سزاى] آنچه [كشتى ‏نشينان] مرتكب شده‏ اند هلاكشان كند و[لى] از بسيارى درمى‏ گذرد ( ۳۴) 

وَيَعْلَمَ الَّذِينَ يُجَادِلُونَ فِي آيَاتِنَا مَا لَهُم مِّن مَّحِيصٍ ﴿ ۳۵ ﴾ 

و [تا] آنان كه در آيات ما مجادله مى‏ كنند بدانند كه ايشان را [روى] گريزى نيست ( ۳۵) 

فَمَا أُوتِيتُم مِّن شَيْءٍ فَمَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَا عِندَ اللَّهِ خَيْرٌ وَأَبْقَى لِلَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ ﴿ ۳۶ ﴾ 

و آنچه به شما داده شده برخوردارى [و كالاى] زندگى دنياست و آنچه پيش خداست براى كسانى كه گرويده‏ اند و به پروردگارشان اعتماد دارند بهتر و پايدارتر است ( ۳۶) 

وَالَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ وَإِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ ﴿ ۳۷ ﴾ 

و كسانى كه از گناهان بزرگ و زشتكاری ها خود را به دور مى‏ دارند و چون به خشم درمى‏ آيند درمى‏ گذرند ( ۳۷) 

وَالَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَيْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ ﴿ ۳۸﴾ 

و كسانى كه [نداى] پروردگارشان را پاسخ [مثبت] داده و نماز برپا كرده ‏اند و كارشان در ميانشان مشورت است و از آنچه روزيشان داده ‏ايم انفاق مى ‏كنند ( ۳۸) 

وَالَّذِينَ إِذَا أَصَابَهُمُ الْبَغْيُ هُمْ يَنتَصِرُونَ ﴿ ۳۹ ﴾ 

و كسانى كه چون ستم بر ايشان رسد يارى مى ‏جويند [و به انتقام بر مى‏ خيزند] ( ۳۹) 

وَجَزَاء سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِّثْلُهَا فَمَنْ عَفَا وَأَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ ﴿ ۴۰﴾ 

و جزاى بدى مانند آن بدى است پس هر كه درگذرد و نيكوكارى كند پاداش او بر [عهده] خداست به راستى او ستمگران را دوست نمى‏ دارد ( ۴۰) 

وَلَمَنِ انتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُوْلَئِكَ مَا عَلَيْهِم مِّن سَبِيلٍ ﴿ ۴۱ ﴾ 

و هر كه پس از ستم [ديدن] خود يارى جويد [و انتقام گيرد] راه [نكوهشى] بر ايشان نيست ( ۴۱) 

إِنَّمَا السَّبِيلُ عَلَى الَّذِينَ يَظْلِمُونَ النَّاسَ وَيَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ أُوْلَئِكَ لَهُم عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿ ۴۲ ﴾ 

راه [نكوهش] تنها بر كسانى است كه به مردم ستم مى‏ كنند و در [روى] زمين به ناحق سر برمى‏ دارند آنان عذابى دردناك [در پيش] خواهند داشت ( ۴۲) 

وَلَمَن صَبَرَ وَغَفَرَ إِنَّ ذَلِكَ لَمِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ ﴿ ۴۳ ﴾ 

و هر كه صبر كند و درگذرد مسلما اين [خويشتن دارى حاكى] از اراده قوى [در] كارهاست ( ۴۳) 

وَمَن يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِن وَلِيٍّ مِّن بَعْدِهِ وَتَرَى الظَّالِمِينَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ يَقُولُونَ هَلْ إِلَى مَرَدٍّ مِّن سَبِيلٍ ﴿ ۴۴ ﴾ 

و هر كه را خدا بى ‏راه گذارد پس از او يار [و ياور]ى نخواهد داشت و ستمگران را مى ‏بينى كه چون عذاب را بنگرند مى‏ گويند آيا راهى براى برگشتن [به دنيا] هست ( ۴۴) 

وَتَرَاهُمْ يُعْرَضُونَ عَلَيْهَا خَاشِعِينَ مِنَ الذُّلِّ يَنظُرُونَ مِن طَرْفٍ خَفِيٍّ وَقَالَ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ الْخَاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنفُسَهُمْ وَأَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَلَا إِنَّ الظَّالِمِينَ فِي عَذَابٍ مُّقِيمٍ ﴿ ۴۵ ﴾ 

آنان را مى‏ بينى [كه چون] بر [آتش] عرضه مى‏ شوند از [شدت] زبونى فروتن شده ‏اند زيرچشمى مى‏ نگرند و كسانى كه گرويده ‏اند مى‏ گويند در حقيقت زيانكاران كسانى ‏اند كه روز قيامت ‏خودشان و كسانشان را دچار زيان كرده‏ اند آرى ستمكاران در عذابى پايدارند ( ۴۵) 

وَمَا كَانَ لَهُم مِّنْ أَوْلِيَاء يَنصُرُونَهُم مِّن دُونِ اللَّهِ وَمَن يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِن سَبِيلٍ ﴿۴۶ ﴾ 

و جز خدا براى آنان دوستانى [ديگر] نيست كه آن ها را يارى كنند و هر كه را خدا بى‏ راه كذارد هيچ راهى براى او نخواهد بود ( ۴۶) 

اسْتَجِيبُوا لِرَبِّكُم مِّن قَبْلِ أَن يَأْتِيَ يَوْمٌ لَّا مَرَدَّ لَهُ مِنَ اللَّهِ مَا لَكُم مِّن مَّلْجَأٍ يَوْمَئِذٍ وَمَا لَكُم مِّن نَّكِيرٍ ﴿ ۴۷ ﴾ 

پيش از آنكه روزى فرا رسد كه آن را از جانب خدا برگشتى نباشد پروردگارتان را اجابت كنيد آن روز نه براى شما پناهى و نه برايتان [مجال] انكارى هست ( ۴۷) 

فَإِنْ أَعْرَضُوا فَمَا أَرْسَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ حَفِيظًا إِنْ عَلَيْكَ إِلَّا الْبَلَاغُ وَإِنَّا إِذَا أَذَقْنَا الْإِنسَانَ مِنَّا رَحْمَةً فَرِحَ بِهَا وَإِن تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ فَإِنَّ الْإِنسَانَ كَفُورٌ ﴿ ۴۸ ﴾ 

پس اگر روى برتابند ما تو را بر آنان نگهبان نفرستاده ‏ايم بر عهده تو جز رسانيدن [پيام] نيست و ما چون رحمتى از جانب خود به انسان بچشانيم بدان شاد و سرمست گردد و چون به [سزاى] دستاورد پيشين آن ها به آنان بدى رسد انسان ناسپاسى مى ‏كند ( ۴۸) 

لِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ يَخْلُقُ مَا يَشَاءُ يَهَبُ لِمَنْ يَشَاءُ إِنَاثًا وَيَهَبُ لِمَن يَشَاءُ الذُّكُورَ ﴿ ۴۹ ﴾ 

فرمانروايى [مطلق] آسمان ها و زمين از آن خداست هر چه بخواهد مى‏ آفريند به هر كس بخواهد فرزند دختر و به هركس بخواهد فرزند پسر مى ‏دهد ( ۴۹) 

أَوْ يُزَوِّجُهُمْ ذُكْرَانًا وَإِنَاثًا وَيَجْعَلُ مَن يَشَاءُ عَقِيمًا إِنَّهُ عَلِيمٌ قَدِيرٌ ﴿ ۵۰ ﴾ 

يا آن ها را پسر[ان] و دختر[انى] توام با يكديگر مى ‏گرداند و هر كه را بخواهد عقيم مى ‏سازد اوست داناى توانا( ۵۰) 

وَمَا كَانَ لِبَشَرٍ أَن يُكَلِّمَهُ اللَّهُ إِلَّا وَحْيًا أَوْ مِن وَرَاء حِجَابٍ أَوْ يُرْسِلَ رَسُولًا فَيُوحِيَ بِإِذْنِهِ مَا يَشَاءُ إِنَّهُ عَلِيٌّ حَكِيمٌ ﴿ ۵۱ ﴾ 

و هيچ بشرى را نرسد كه خدا با او سخن گويد جز [از راه] وحى يا از فراسوى حجابى يا فرستاده ‏اى بفرستد و به اذن او هر چه بخواهد وحى نمايد آرى اوست بلندمرتبه سنجيده‏ كار ( ۵۱) 

وَكَذَلِكَ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ رُوحًا مِّنْ أَمْرِنَا مَا كُنتَ تَدْرِي مَا الْكِتَابُ وَلَا الْإِيمَانُ وَلَكِن جَعَلْنَاهُ نُورًا نَّهْدِي بِهِ مَنْ نَّشَاء مِنْ عِبَادِنَا وَإِنَّكَ لَتَهْدِي إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ ﴿ ۵۲ ﴾ 

و همين گونه روحى از امر خودمان به سوى تو وحى كرديم تو نمى‏ دانستى كتاب چيست و نه ايمان [كدام است] ولى آن را نورى گردانيديم كه هر كه از بندگان خود را بخواهيم به وسيله آن راه مى ‏نماييم و به راستى كه تو به خوبى به راه راست هدايت مى‏ كنى ( ۵۲) 

صِرَاطِ اللَّهِ الَّذِي لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ أَلَا إِلَى اللَّهِ تَصِيرُ الأمُورُ ﴿ ۵۳ ﴾ 

راه همان خدايى كه آنچه در آسمان ها و آنچه در زمين است از آن اوست هش‏دار كه [همه] كارها به خدا بازمى ‏گردد ( ۵۳) 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان 

حم ﴿ ۱ ﴾ 

حاء ميم ( ۱)                                         

وَالْكِتَابِ الْمُبِينِ ﴿ ۲ ﴾ 

سوگند به كتاب روشنگر ( ۲) 

إِنَّا جَعَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لَّعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ ﴿ ۳ ﴾ 

ما آن را قرآنى عربى قرار داديم باشد كه بينديشيد ( ۳) 

وَإِنَّهُ فِي أُمِّ الْكِتَابِ لَدَيْنَا لَعَلِيٌّ حَكِيمٌ ﴿ ۴ ﴾ 

و همانا كه آن در كتاب اصلى [=لوح محفوظ] به نزد ما سخت والا و پر حكمت است ( ۴) 

أَفَنَضْرِبُ عَنكُمُ الذِّكْرَ صَفْحًا أَن كُنتُمْ قَوْمًا مُّسْرِفِينَ ﴿ ۵ ﴾ 

آيا به [صرف] اينكه شما قومى منحرفيد [بايد] قرآن را از شما باز داريم ( ۵) 

وَكَمْ أَرْسَلْنَا مِن نَّبِيٍّ فِي الْأَوَّلِينَ ﴿ ۶ ﴾ 

و چه بسا پيامبرانى كه در [ميان] گذشتگان روانه كرديم ( ۶) 

وَمَا يَأْتِيهِم مِّن نَّبِيٍّ إِلَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُون ﴿ ۷ ﴾ 

و هيچ پيامبرى به سوى ايشان نيامد مگر اينكه او را به ريشخند مى‏ گرفتند ( ۷) 

فَأَهْلَكْنَا أَشَدَّ مِنْهُم بَطْشًا وَمَضَى مَثَلُ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۸ ﴾ 

و نيرومندتر از آنان را به هلاكت رسانيديم و سنت پيشينيان تكرار شد ( ۸) 

وَلَئِن سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ خَلَقَهُنَّ الْعَزِيزُ الْعَلِيمُ ﴿ ۹ ﴾ 

و اگر از آنان بپرسى آسمانها و زمين را چه كسى آفريده قطعا خواهند گفت آن ها را همان قادر دانا آفريده است ( ۹) 

الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ مَهْدًا وَجَعَلَ لَكُمْ فِيهَا سُبُلًا لَّعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ ﴿ ۱۰ ﴾ 

همان كسى كه اين زمين را براى شما گهواره ‏اى گردانيد و براى شما در آن راه ها نهاد باشد كه راه يابيد (۱۰) 

وَالَّذِي نَزَّلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً بِقَدَرٍ فَأَنشَرْنَا بِهِ بَلْدَةً مَّيْتًا كَذَلِكَ تُخْرَجُونَ ﴿ ۱۱ ﴾ 

و آن كس كه آبى به اندازه از آسمان فرود آورد پس به وسيله آن سرزمينى مرده را زنده گردانيديم همين گونه [از گورها] بيرون آورده مى ‏شويد ( ۱۱) 

وَالَّذِي خَلَقَ الْأَزْوَاجَ كُلَّهَا وَجَعَلَ لَكُم مِّنَ الْفُلْكِ وَالْأَنْعَامِ مَا تَرْكَبُونَ ﴿ ۱۲ ﴾ 

و همان كسى كه جفت ها را يكسره آفريد و براى شما از كشتی ها و دام ها [وسيله‏ اى كه] سوار شويد قرار داد ( ۱۲) 

لِتَسْتَوُوا عَلَى ظُهُورِهِ ثُمَّ تَذْكُرُوا نِعْمَةَ رَبِّكُمْ إِذَا اسْتَوَيْتُمْ عَلَيْهِ وَتَقُولُوا سُبْحانَ الَّذِي سَخَّرَ لَنَا هَذَا وَمَا كُنَّا لَهُ مُقْرِنِينَ ﴿ ۱۳ ﴾ 

تا بر پشت آن[ها] قرار گيريد پس چون بر آن[ها] برنشستيد نعمت پروردگار خود را ياد كنيد و بگوييد پاك است كسى كه اين را براى ما رام كرد و[گرنه] ما را ياراى [رام‏ ساختن] آنها نبود ( ۱۳) 

وَإِنَّا إِلَى رَبِّنَا لَمُنقَلِبُونَ ﴿ ۱۴ ﴾ 

و به راستى كه ما به سوى پروردگارمان بازخواهيم گشت ( ۱۴) 

وَجَعَلُوا لَهُ مِنْ عِبَادِهِ جُزْءًا إِنَّ الْإِنسَانَ لَكَفُورٌ مُّبِينٌ ﴿ ۱۵ ﴾ 

و براى او بعضى از بندگان [خدا] را جزئى [چون فرزند و شريك] قرار دادند به راستى كه انسان بس ناسپاس آشكار است ( ۱۵) 

أَمِ اتَّخَذَ مِمَّا يَخْلُقُ بَنَاتٍ وَأَصْفَاكُم بِالْبَنِينَ ﴿ ۱۶ ﴾ 

آيا از آنچه مى ‏آفريند خود دخترانى برگرفته و به شما پسران را اختصاص داده است ( ۱۶) 

وَإِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُم بِمَا ضَرَبَ لِلرَّحْمَنِ مَثَلًا ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَهُوَ كَظِيمٌ ﴿ ۱۷ ﴾ 

و چون يكى از آنان را به آنچه به [خداى] رحمان نسبت مى‏ دهد خبر دهند چهره او سياه مى‏ گردد در حالى كه خشم و تاسف خود را فرو مى‏ خورد ( ۱۷) 

أَوَمَن يُنَشَّأُ فِي الْحِلْيَةِ وَهُوَ فِي الْخِصَامِ غَيْرُ مُبِينٍ ﴿ ۱۸ ﴾ 

آيا كسى [را شريك خدا مى ‏كنند] كه در زر و زيور پرورش يافته و در [هنگام] مجادله بيانش غير روشن است( ۱۸) 

وَجَعَلُوا الْمَلَائِكَةَ الَّذِينَ هُمْ عِبَادُ الرَّحْمَنِ إِنَاثًا أَشَهِدُوا خَلْقَهُمْ سَتُكْتَبُ شَهَادَتُهُمْ وَيُسْأَلُونَ ﴿ ۱۹ ﴾ 

و فرشتگانى را كه خود بندگان رحمانند مادينه [و دختران او] پنداشتند آيا در خلقت آنان حضور داشتند گواهى ايشان به زودى نوشته مى ‏شود و [از آن] پرسيده خواهند شد ( ۱۹) 

وَقَالُوا لَوْ شَاء الرَّحْمَنُ مَا عَبَدْنَاهُم مَّا لَهُم بِذَلِكَ مِنْ عِلْمٍ إِنْ هُمْ إِلَّا يَخْرُصُونَ ﴿ ۲۰ ﴾ 

و مى‏ گويند اگر [خداى] رحمان مى‏ خواست آن ها را نمى‏ پرستيديم آنان به اين [دعوى] دانشى ندارند [و] جز حدس نمى‏ زنند ( ۲۰) 

أَمْ آتَيْنَاهُمْ كِتَابًا مِّن قَبْلِهِ فَهُم بِهِ مُسْتَمْسِكُونَ ﴿ ۲۱ ﴾ 

آيا به آنان پيش از آن [قرآن] كتابى داده‏ ايم كه بدان تمسك مى‏ جويند ( ۲۱) 

بَلْ قَالُوا إِنَّا وَجَدْنَا آبَاءنَا عَلَى أُمَّةٍ وَإِنَّا عَلَى آثَارِهِم مُّهْتَدُونَ ﴿ ۲۲ ﴾ 

[نه] بلكه گفتند ما پدران خود را بر آيينى يافتيم و ما [هم با] پى گيرى از آنان راه يافتگانيم ( ۲۲) 

وَكَذَلِكَ مَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ فِي قَرْيَةٍ مِّن نَّذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا وَجَدْنَا آبَاءنَا عَلَى أُمَّةٍ وَإِنَّا عَلَى آثَارِهِم مُّقْتَدُونَ ﴿ ۲۳ ﴾ 

و بدين گونه در هيچ شهرى پيش از تو هشداردهنده‏ اى نفرستاديم مگر آنكه خوشگذرانان آن گفتند ما پدران خود را بر آيينى [و راهى] يافته ‏ايم و ما از پى ايشان راه سپريم ( ۲۳) 

قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكُم بِأَهْدَى مِمَّا وَجَدتُّمْ عَلَيْهِ آبَاءكُمْ قَالُوا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُم بِهِ كَافِرُونَ ﴿ ۲۴﴾ 

گفت هر چند هدايت كننده ‏تر از آنچه پدران خود را بر آن يافته‏ ايد براى شما بياورم گفتند ما [نسبت] به آنچه بدان فرستاده شده ‏ايد كافريم ( ۲۴) 

فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ ﴿ ۲۵ ﴾ 

پس از آنان انتقام گرفتيم پس بنگر فرجام تكذيب ‏كنندگان چگونه بوده است ( ۲۵) 

وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ إِنَّنِي بَرَاء مِّمَّا تَعْبُدُونَ ﴿ ۲۶ ﴾ 

و چون ابراهيم به [نا]پدرى خود و قومش گفت من واقعا از آنچه مى‏ پرستيد بيزارم ( ۲۶) 

إِلَّا الَّذِي فَطَرَنِي فَإِنَّهُ سَيَهْدِينِ ﴿ ۲۷ ﴾ 

مگر [از] آن كس كه مرا پديد آورد و البته او مرا راهنمايى خواهد كرد ( ۲۷) 

وَجَعَلَهَا كَلِمَةً بَاقِيَةً فِي عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ ﴿ ۲۸ ﴾ 

و او آن را در پى خود سخنى جاويدان كرد باشد كه آنان [به توحيد] بازگردند ( ۲۸) 

بَلْ مَتَّعْتُ هَؤُلَاء وَآبَاءهُمْ حَتَّى جَاءهُمُ الْحَقُّ وَرَسُولٌ مُّبِينٌ ﴿ ۲۹ ﴾ 

بلكه اينان و پدرانشان را برخودارى دادم تا حقيقت و فرستاده‏ اى آشكار به سويشان آمد ( ۲۹) 

وَلَمَّا جَاءهُمُ الْحَقُّ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ وَإِنَّا بِهِ كَافِرُونَ ﴿ ۳۰ ﴾ 

و چون حقيقت به سويشان آمد گفتند اين افسونى است و ما منكر آنيم ( ۳۰) 

وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ هَذَا الْقُرْآنُ عَلَى رَجُلٍ مِّنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ ﴿ ۳۱ ﴾ 

و گفتند چرا اين قرآن بر مردى بزرگ از [آن] دو شهر فرود نيامده است ( ۳۱) 

أَهُمْ يَقْسِمُونَ رَحْمَةَ رَبِّكَ نَحْنُ قَسَمْنَا بَيْنَهُم مَّعِيشَتَهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَرَفَعْنَا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجَاتٍ لِيَتَّخِذَ بَعْضُهُم بَعْضًا سُخْرِيًّا وَرَحْمَتُ رَبِّكَ خَيْرٌ مِّمَّا يَجْمَعُونَ ﴿۳۲ ﴾ 

آيا آنانند كه رحمت پروردگارت را تقسيم مى‏ كنند ما [وسايل] معاش آنان را در زندگى دنيا ميانشان تقسيم كرده ‏ايم و برخى از آنان را از [نظر] درجات بالاتر از بعضى [ديگر] قرار داده ‏ايم تا بعضى از آن ها بعضى [ديگر] را در خدمت گيرند و رحمت پروردگار تو از آنچه آنان مى ‏اندوزند بهتر است ( ۳۲) 

وَلَوْلَا أَن يَكُونَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً لَجَعَلْنَا لِمَن يَكْفُرُ بِالرَّحْمَنِ لِبُيُوتِهِمْ سُقُفًا مِّن فَضَّةٍ وَمَعَارِجَ عَلَيْهَا يَظْهَرُونَ ﴿ ۳۳ ﴾ 

و اگر نه آن بود كه [همه] مردم [در انكار خدا] امتى واحد گردند قطعا براى خانه‏ هاى آنان كه به [خداى] رحمان كفر مى ‏ورزيدند سقف ها و نردبان هايى از نقره كه بر آن ها بالا روند قرار مى‏ داديم ( ۳۳) 

وَلِبُيُوتِهِمْ أَبْوَابًا وَسُرُرًا عَلَيْهَا يَتَّكِؤُونَ ﴿ ۳۴ ﴾ 

و براى خانه ‏هايشان نيز درها و تخت هايى كه بر آن ها تكيه زنند ( ۳۴) 

وَزُخْرُفًا وَإِن كُلُّ ذَلِكَ لَمَّا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةُ عِندَ رَبِّكَ لِلْمُتَّقِينَ ﴿ ۳۵ ﴾ 

و زر و زيورهاى [ديگر نيز] و همه اين ها جز متاع زندگى دنيا نيست و آخرت پيش پروردگار تو براى پرهيزگاران است ( ۳۵) 

وَمَن يَعْشُ عَن ذِكْرِ الرَّحْمَنِ نُقَيِّضْ لَهُ شَيْطَانًا فَهُوَ لَهُ قَرِينٌ ﴿ ۳۶ ﴾ 

و هر كس از ياد [خداى] رحمان دل بگرداند بر او شيطانى مى ‏گماريم تا براى وى دمسازى باشد ( ۳۶) 

وَإِنَّهُمْ لَيَصُدُّونَهُمْ عَنِ السَّبِيلِ وَيَحْسَبُونَ أَنَّهُم مُّهْتَدُونَ ﴿ ۳۷ ﴾ 

و مسلما آن ها ايشان را از راه باز مى‏ دارند و [آن ها] مى‏ پندارند كه راه يافتگانند ( ۳۷) 

حَتَّى إِذَا جَاءنَا قَالَ يَا لَيْتَ بَيْنِي وَبَيْنَكَ بُعْدَ الْمَشْرِقَيْنِ فَبِئْسَ الْقَرِينُ ﴿ ۳۸ ﴾ 

تا آنگاه كه او [با دمسازش] به حضور ما آيد [خطاب به شيطان] گويد اى كاش ميان من و تو فاصله خاور و باختر بود كه چه بد دمسازى هستى ( ۳۸) 

وَلَن يَنفَعَكُمُ الْيَوْمَ إِذ ظَّلَمْتُمْ أَنَّكُمْ فِي الْعَذَابِ مُشْتَرِكُونَ ﴿ ۳۹ ﴾ 

و امروز هرگز [پشيمانى] براى شما سود نمى ‏بخشد چون ستم كرديد در حقيقت ‏شما در عذاب مشترك خواهيد بود ( ۳۹) 

أَفَأَنتَ تُسْمِعُ الصُّمَّ أَوْ تَهْدِي الْعُمْيَ وَمَن كَانَ فِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ ﴿ ۴۰ ﴾ 

پس آيا تو مى‏ توانى كران را شنوا كنى يا نابينايان و كسى را كه همواره در گمراهى آشكارى است راه نمايى ( ۴۰) 

فَإِمَّا نَذْهَبَنَّ بِكَ فَإِنَّا مِنْهُم مُّنتَقِمُونَ ﴿ ۴۱ ﴾ 

پس اگر ما تو را [از دنيا] ببريم قطعا از آنان انتقام مى‏ كشيم ( ۴۱) 

أَوْ نُرِيَنَّكَ الَّذِي وَعَدْنَاهُمْ فَإِنَّا عَلَيْهِم مُّقْتَدِرُونَ ﴿ ۴۲ ﴾ 

يا [اگر] آنچه را به آنان وعده داده‏ ايم به تو نشان دهيم حتما ما بر آنان قدرت داريم ( ۴۲) 

فَاسْتَمْسِكْ بِالَّذِي أُوحِيَ إِلَيْكَ إِنَّكَ عَلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ ﴿ ۴۳ ﴾ 

پس به آنچه به سوى تو وحى شده است چنگ در زن كه تو بر راهى راست قرار دارى ( ۴۳) 

وَإِنَّهُ لَذِكْرٌ لَّكَ وَلِقَوْمِكَ وَسَوْفَ تُسْأَلُونَ ﴿ ۴۴ ﴾ 

و به راستى كه [قرآن] براى تو و براى قوم تو [مايه] تذكرى است و به زودى [در مورد آن] پرسيده خواهيد شد ( ۴۴) 

وَاسْأَلْ مَنْ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ مِن رُّسُلِنَا أَجَعَلْنَا مِن دُونِ الرَّحْمَنِ آلِهَةً يُعْبَدُونَ ﴿ ۴۵ ﴾ 

و از رسولان ما كه پيش از تو گسيل داشتيم جويا شو آيا در برابر [خداى] رحمان خدايانى كه مورد پرستش قرار گيرند مقرر داشته ‏ايم ( ۴۵) 

وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى بِآيَاتِنَا إِلَى فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ فَقَالَ إِنِّي رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۴۶ ﴾ 

و همانا موسى را با نشانه‏ هاى خويش به سوى فرعون و سران [قوم] او روانه كرديم پس گفت من فرستاده پروردگار جهانيانم ( ۴۶) 

فَلَمَّا جَاءهُم بِآيَاتِنَا إِذَا هُم مِّنْهَا يَضْحَكُونَ ﴿ ۴۷ ﴾ 

پس چون آيات ما را براى آنان آورد ناگهان ايشان بر آن ها خنده زدند ( ۴۷) 

وَمَا نُرِيهِم مِّنْ آيَةٍ إِلَّا هِيَ أَكْبَرُ مِنْ أُخْتِهَا وَأَخَذْنَاهُم بِالْعَذَابِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ ﴿ ۴۸﴾ 

و [ما] نشانه ‏اى به ايشان نمى ‏نموديم مگر اينكه آن از نظير [و مشابه] آن بزرگتر بود و به عذاب گرفتارشان كرديم تا مگر به راه آيند ( ۴۸) 

وَقَالُوا يَا أَيُّهَا السَّاحِرُ ادْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِندَكَ إِنَّنَا لَمُهْتَدُونَ ﴿ ۴۹ ﴾ 

و گفتند اى فسونگر پروردگارت را به [پاس] آنچه با تو عهد كرده براى ما بخوان كه ما واقعا به راه درست درآمده ‏ايم ( ۴۹) 

فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُمُ الْعَذَابَ إِذَا هُمْ يَنكُثُونَ ﴿ ۵۰ ﴾ 

و چون عذاب را از آن ها برداشتيم بناگاه آنان پيمان شكستند ( ۵۰) 

وَنَادَى فِرْعَوْنُ فِي قَوْمِهِ قَالَ يَا قَوْمِ أَلَيْسَ لِي مُلْكُ مِصْرَ وَهَذِهِ الْأَنْهَارُ تَجْرِي مِن تَحْتِي أَفَلَا تُبْصِرُونَ ﴿ ۵۱ ﴾ 

و فرعون در [ميان] قوم خود ندا درداد [و] گفت اى مردم [كشور] من آيا پادشاهى مصر و اين نهرها كه از زير [كاخ هاى] من روان است از آن من نيست پس مگر نمى ‏بينيد ( ۵۱) 

أَمْ أَنَا خَيْرٌ مِّنْ هَذَا الَّذِي هُوَ مَهِينٌ وَلَا يَكَادُ يُبِينُ ﴿ ۵۲ ﴾ 

آيا [نه] من از اين كس كه خود بى‏ مقدار است و نمى ‏تواند درست بيان كند بهترم ( ۵۲) 

فَلَوْلَا أُلْقِيَ عَلَيْهِ أَسْوِرَةٌ مِّن ذَهَبٍ أَوْ جَاء مَعَهُ الْمَلَائِكَةُ مُقْتَرِنِينَ ﴿ ۵۳ ﴾ 

پس چرا بر او دستبندهايى زرين آويخته نشده يا با او فرشتگانى همراه نيامده‏ اند ( ۵۳) 

فَاسْتَخَفَّ قَوْمَهُ فَأَطَاعُوهُ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ ﴿ ۵۴ ﴾ 

پس قوم خود را سبك‏ مغز يافت [و آنان را فريفت] و اطاعتش كردند چرا كه آن ها مردمى منحرف بودند ( ۵۴) 

فَلَمَّا آسَفُونَا انتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿ ۵۵ ﴾ 

و چون ما را به خشم درآوردند از آنان انتقام گرفتيم و همه آنان را غرق كرديم ( ۵۵) 

فَجَعَلْنَاهُمْ سَلَفًا وَمَثَلًا لِلْآخِرِينَ ﴿ ۵۶ ﴾ 

و آنان را پيشينه‏ اى [بد] و عبرتى براى آيندگان گردانيديم ( ۵۶) 

وَلَمَّا ضُرِبَ ابْنُ مَرْيَمَ مَثَلًا إِذَا قَوْمُكَ مِنْهُ يَصِدُّونَ ﴿ ۵۷ ﴾ 

و هنگامى كه [در مورد] پسر مريم مثالى آورده شد بناگاه قوم تو از آن [سخن] هلهله درانداختند [و اعراض كردند] ( ۵۷) 

وَقَالُوا أَآلِهَتُنَا خَيْرٌ أَمْ هُوَ مَا ضَرَبُوهُ لَكَ إِلَّا جَدَلًا بَلْ هُمْ قَوْمٌ خَصِمُونَ ﴿ ۵۸ ﴾ 

و گفتند آيا معبودان ما بهترند يا او آن [مثال] را جز از راه جدل براى تو نزدند بلكه آنان مردمى جدل‏پيشه ‏اند (۵۸) 

إِنْ هُوَ إِلَّا عَبْدٌ أَنْعَمْنَا عَلَيْهِ وَجَعَلْنَاهُ مَثَلًا لِّبَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿ ۵۹ ﴾ 

[عيسى] جز بنده‏اى كه بر وى منت نهاده و او را براى فرزندان اسرائيل سرمشق [و آيتى] گردانيده‏ ايم نيست ( ۵۹) 

وَلَوْ نَشَاء لَجَعَلْنَا مِنكُم مَّلَائِكَةً فِي الْأَرْضِ يَخْلُفُونَ ﴿ ۶۰ ﴾ 

و اگر بخواهيم قطعا به جاى شما فرشتگانى كه در [روى] زمين جانشين [شما] گردند قرار دهيم ( ۶۰) 

وَإِنَّهُ لَعِلْمٌ لِّلسَّاعَةِ فَلَا تَمْتَرُنَّ بِهَا وَاتَّبِعُونِ هَذَا صِرَاطٌ مُّسْتَقِيمٌ ﴿ ۶۱ ﴾ 

و همانا آن نشانه‏ اى براى [فهم] رستاخيز است پس زنهار در آن ترديد مكن و از من پيروى كنيد اين است راه راست ( ۶۱) 

وَلَا يَصُدَّنَّكُمُ الشَّيْطَانُ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ ﴿ ۶۲ ﴾ 

و مبادا شيطان شما را از راه به در برد زيرا او براى شما دشمنى آشكار است ( ۶۲) 

وَلَمَّا جَاء عِيسَى بِالْبَيِّنَاتِ قَالَ قَدْ جِئْتُكُم بِالْحِكْمَةِ وَلِأُبَيِّنَ لَكُم بَعْضَ الَّذِي تَخْتَلِفُونَ فِيهِ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۶۳ ﴾ 

و چون عيسى دلايل آشكار آورد گفت به راستى براى شما حكمت آوردم و تا در باره بعضى از آنچه در آن اختلاف مى ‏كرديد برايتان توضيح دهم پس از خدا بترسيد و فرمانم ببريد ( ۶۳) 

إِنَّ اللَّهَ هُوَ رَبِّي وَرَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ هَذَا صِرَاطٌ مُّسْتَقِيمٌ ﴿ ۶۴ ﴾ 

در حقيقت ‏خداست كه خود پروردگار من و پروردگار شماست پس او را بپرستيد اين است راه راست ( ۶۴) 

فَاخْتَلَفَ الْأَحْزَابُ مِن بَيْنِهِمْ فَوَيْلٌ لِّلَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْ عَذَابِ يَوْمٍ أَلِيمٍ ﴿ ۶۵ ﴾ 

تا [آنكه] از ميانشان احزاب دست به اختلاف زدند پس واى بر كسانى كه ستم كردند از عذاب روزى دردناك( ۶۵) 

هَلْ يَنظُرُونَ إِلَّا السَّاعَةَ أَن تَأْتِيَهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿ ۶۶ ﴾ 

آيا جز [اين] انتظار مى ‏برند كه رستاخيز در حالى كه حدس نمى‏زنند ناگهان بر آنان در رسد ( ۶۶) 

الْأَخِلَّاء يَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلَّا الْمُتَّقِينَ ﴿ ۶۷ ﴾ 

در آن روز ياران جز پرهيزگاران بعضى ‏شان دشمن بعضى ديگرند ( ۶۷) 

يَا عِبَادِ لَا خَوْفٌ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ وَلَا أَنتُمْ تَحْزَنُونَ ﴿ ۶۸ ﴾ 

اى بندگان من امروز بر شما بيمى نيست و غمگين نخواهيد شد ( ۶۸) 

الَّذِينَ آمَنُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا مُسْلِمِينَ ﴿ ۶۹ ﴾ 

همان كسانى كه به آيات ما ايمان آورده و تسليم بودند ( ۶۹) 

ادْخُلُوا الْجَنَّةَ أَنتُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ تُحْبَرُونَ ﴿ ۷۰ ﴾ 

شما با همسرانتان شادمانه داخل بهشت‏ شويد ( ۷۰) 

يُطَافُ عَلَيْهِم بِصِحَافٍ مِّن ذَهَبٍ وَأَكْوَابٍ وَفِيهَا مَا تَشْتَهِيهِ الْأَنفُسُ وَتَلَذُّ الْأَعْيُنُ وَأَنتُمْ فِيهَا خَالِدُونَ ﴿ ۷۱ ﴾ 

سينی هايى از طلا و جام‏ هايى در برابر آنان مى ‏گردانند و در آنجا آنچه دل ها آن را بخواهند و ديدگان را خوش آيد [هست] و شما در آن جاودانيد ( ۷۱) 

وَتِلْكَ الْجَنَّةُ الَّتِي أُورِثْتُمُوهَا بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿ ۷۲ ﴾ 

و اين است همان بهشتى كه به [پاداش] آنچه مى‏ كرديد ميراث يافتيد ( ۷۲) 

لَكُمْ فِيهَا فَاكِهَةٌ كَثِيرَةٌ مِنْهَا تَأْكُلُونَ ﴿ ۷۳ ﴾ 

در آنجا براى شما ميوه‏ هايى فراوان خواهد بود كه از آن ها مى‏ خوريد ( ۷۳) 

إِنَّ الْمُجْرِمِينَ فِي عَذَابِ جَهَنَّمَ خَالِدُونَ ﴿ ۷۴ ﴾ 

بى ‏گمان مجرمان در عذاب جهنم ماندگارند ( ۷۴) 

لَا يُفَتَّرُ عَنْهُمْ وَهُمْ فِيهِ مُبْلِسُونَ ﴿ ۷۵ ﴾ 

[عذاب] از آنان تخفيف نمى ‏يابد و آن ها در آنجا نوميدند ( ۷۵) 

وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَكِن كَانُوا هُمُ الظَّالِمِينَ ﴿ ۷۶ ﴾ 

و ما بر ايشان ستم نكرديم بلكه خود ستمكار بودند ( ۷۶) 

وَنَادَوْا يَا مَالِكُ لِيَقْضِ عَلَيْنَا رَبُّكَ قَالَ إِنَّكُم مَّاكِثُونَ ﴿ ۷۷ ﴾ 

و فرياد كشند اى مالك [بگو] پروردگارت جان ما را بستاند پاسخ دهد شما ماندگاريد ( ۷۷) 

لَقَدْ جِئْنَاكُم بِالْحَقِّ وَلَكِنَّ أَكْثَرَكُمْ لِلْحَقِّ كَارِهُونَ ﴿ ۷۸ ﴾ 

قطعا حقيقت را برايتان آورديم ليكن بيشتر شما حقيقت را خوش نداشتيد ( ۷۸) 

أَمْ أَبْرَمُوا أَمْرًا فَإِنَّا مُبْرِمُونَ ﴿ ۷۹ ﴾ 

يا در كارى ابرام ورزيده ‏اند ما [نيز] ابرام مى ‏ورزيم ( ۷۹) 

أَمْ يَحْسَبُونَ أَنَّا لَا نَسْمَعُ سِرَّهُمْ وَنَجْوَاهُم بَلَى وَرُسُلُنَا لَدَيْهِمْ يَكْتُبُونَ ﴿ ۸۰ ﴾ 

آيا مى‏ پندارند كه ما راز آن ها و نجوايشان را نمى ‏شنويم چرا و فرشتگان ما پيش آنان [حاضرند و] ثبت مى‏ كنند (۸۰) 

قُلْ إِن كَانَ لِلرَّحْمَنِ وَلَدٌ فَأَنَا أَوَّلُ الْعَابِدِينَ ﴿ ۸۱ ﴾ 

بگو اگر براى [خداى] رحمان فرزندى بود خود من نخستين پرستندگان بودم ( ۸۱) 

سُبْحَانَ رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا يَصِفُونَ ﴿ ۸۲ ﴾ 

پروردگار آسمان ها و زمين [و] پروردگار عرش از آنچه وصف مى‏ كنند منزه است ( ۸۲) 

فَذَرْهُمْ يَخُوضُوا وَيَلْعَبُوا حَتَّى يُلَاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي يُوعَدُونَ ﴿ ۸۳ ﴾ 

پس آنان را رها كن تا در ياوه ‏گويى خود فرو روند و بازى كنند تا آن روزى را كه بدان وعده داده مى ‏شوند ديدار كنند ( ۸۳) 

وَهُوَ الَّذِي فِي السَّمَاء إِلَهٌ وَفِي الْأَرْضِ إِلَهٌ وَهُوَ الْحَكِيمُ الْعَلِيمُ ﴿ ۸۴ ﴾ 

و اوست كه در آسمان خداست و در زمين خداست و هموست ‏سنجيده‏ كار دانا ( ۸۴) 

وَتَبَارَكَ الَّذِي لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا وَعِندَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ ﴿ ۸۵ ﴾ 

و خجسته است كسى كه فرمانروايى آسمان ها و زمين و آنچه ميان آن دو است از آن اوست و علم قيامت پيش اوست و به سوى او برگردانيده مى ‏شويد ( ۸۵) 

وَلَا يَمْلِكُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِهِ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَن شَهِدَ بِالْحَقِّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ ﴿ ۸۶ ﴾ 

و كسانى كه به جاى او مى‏ خوانند [و مى ‏پرستند] اختيار شفاعت ندارند مگر آن كسانى كه آگاهانه به حق گواهى داده باشند ( ۸۶) 

وَلَئِن سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَهُمْ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ فَأَنَّى يُؤْفَكُونَ ﴿ ۸۷ ﴾ 

و اگر از آنان بپرسى چه كسى آنان را خلق كرده مسلما خواهند گفت ‏خدا پس چگونه [از حقيقت] بازگردانيده مى ‏شوند ( ۸۷) 

وَقِيلِهِ يَارَبِّ إِنَّ هَؤُلَاء قَوْمٌ لَّا يُؤْمِنُونَ ﴿ ۸۸ ﴾ 

و گويد اى پروردگار من اين ها جماعتى ‏اند كه ايمان نخواهند آورد ( ۸۸) 

فَاصْفَحْ عَنْهُمْ وَقُلْ سَلَامٌ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ ﴿ ۸۹ ﴾ 

[و خدا فرمود] از ايشان روى برتاب و بگو به سلامت پس زودا كه بدانند ( ۸۹) 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان 

حم ﴿ ۱ ﴾ 

حاء  ميم ( ۱) 

وَالْكِتَابِ الْمُبِينِ ﴿ ۲ ﴾ 

سوگند به كتاب روشنگر ( ۲) 

إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةٍ مُّبَارَكَةٍ إِنَّا كُنَّا مُنذِرِينَ ﴿ ۳ ﴾ 

[كه] ما آن را در شبى فرخنده نازل كرديم [زيرا] كه ما هشداردهنده بوديم ( ۳) 

فِيهَا يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ ﴿ ۴ ﴾ 

در آن [شب] هر [گونه] كارى [به نحوى] استوار فيصله مى ‏يابد ( ۴) 

أَمْرًا مِّنْ عِندِنَا إِنَّا كُنَّا مُرْسِلِينَ ﴿ ۵ ﴾ 

[اين] كارى است [كه] از جانب ما [صورت مى‏ گيرد] ما فرستنده [پيامبران] بوديم ( ۵) 

رَحْمَةً مِّن رَّبِّكَ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿ ۶ ﴾ 

[و اين] رحمتى از پروردگار توست كه او شنواى داناست ( ۶) 

رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا إِن كُنتُم مُّوقِنِينَ ﴿ ۷ ﴾ 

پروردگار آسمان ها و زمين و آنچه ميان آن دو است اگر يقين داريد ( ۷) 

لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ يُحْيِي وَيُمِيتُ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۸ ﴾ 

خدايى جز او نيست او زندگى مى‏ بخشد و مى‏ ميراند پروردگار شما و پروردگار پدران شماست ( ۸) 

بَلْ هُمْ فِي شَكٍّ يَلْعَبُونَ ﴿ ۹ ﴾ 

ولى نه آن ها به شك و شبهه خويش سرگرمند ( ۹) 

فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّمَاء بِدُخَانٍ مُّبِينٍ ﴿ ۱۰ ﴾ 

پس در انتظار روزى باش كه آسمان دودى نمايان برمى‏ آورد ( ۱۰) 

يَغْشَى النَّاسَ هَذَا عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿ ۱۱ ﴾ 

كه مردم را فرو مى‏ گيرد اين است عذاب پر درد ( ۱۱) 

رَبَّنَا اكْشِفْ عَنَّا الْعَذَابَ إِنَّا مُؤْمِنُونَ ﴿ ۱۲ ﴾ 

[مى‏ گويند] پروردگارا اين عذاب را از ما دفع كن كه ما ايمان داريم ( ۱۲) 

أَنَّى لَهُمُ الذِّكْرَى وَقَدْ جَاءهُمْ رَسُولٌ مُّبِينٌ ﴿ ۱۳ ﴾ 

آنان را كجا [جاى] پند[گرفتن] باشد و حال آنكه به يقين براى آنان پيامبرى روشنگر آمده است ( ۱۳) 

ثُمَّ تَوَلَّوْا عَنْهُ وَقَالُوا مُعَلَّمٌ مَّجْنُونٌ ﴿ ۱۴ ﴾ 

پس از او روى برتافتند و گفتند تعليم ‏يافته ‏اى ديوانه است ( ۱۴) 

إِنَّا كَاشِفُو الْعَذَابِ قَلِيلًا إِنَّكُمْ عَائِدُونَ ﴿ ۱۵ ﴾ 

ما اين عذاب را اندكى از شما برمى ‏داريم [ولى شما] در حقيقت باز از سر مى‏ گيريد ( ۱۵) 

يَوْمَ نَبْطِشُ الْبَطْشَةَ الْكُبْرَى إِنَّا مُنتَقِمُونَ ﴿ ۱۶ ﴾ 

روزى كه دست به حمله مى‏ زنيم همان حمله بزرگ [آنگاه] ما انتقام‏ كشنده‏ ايم ( ۱۶) 

وَلَقَدْ فَتَنَّا قَبْلَهُمْ قَوْمَ فِرْعَوْنَ وَجَاءهُمْ رَسُولٌ كَرِيمٌ ﴿ ۱۷ ﴾ 

و به يقين پيش از آنان قوم فرعون را بيازموديم و پيامبرى بزرگوار برايشان آمد ( ۱۷) 

أَنْ أَدُّوا إِلَيَّ عِبَادَ اللَّهِ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿ ۱۸ ﴾ 

كه [به آنان گفت] بندگان خدا را به من بسپاريد زيرا كه من شما را فرستاده‏ اى امينم ( ۱۸) 

وَأَنْ لَّا تَعْلُوا عَلَى اللَّهِ إِنِّي آتِيكُم بِسُلْطَانٍ مُّبِينٍ ﴿ ۱۹ ﴾ 

و بر خدا برترى مجوييد كه من براى شما حجتى آشكار آورده‏ ام ( ۱۹) 

وَإِنِّي عُذْتُ بِرَبِّي وَرَبِّكُمْ أَن تَرْجُمُونِ ﴿ ۲۰ ﴾ 

و من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مى‏ برم از اينكه مرا سنگباران كنيد ( ۲۰) 

وَإِنْ لَّمْ تُؤْمِنُوا لِي فَاعْتَزِلُونِ ﴿ ۲۱ ﴾ 

و اگر به من ايمان نمى ‏آوريد پس از من كناره گيريد ( ۲۱) 

فَدَعَا رَبَّهُ أَنَّ هَؤُلَاء قَوْمٌ مُّجْرِمُونَ ﴿ ۲۲ ﴾ 

پس پروردگار خود را خواند كه اين ها مردمى گناهكارند ( ۲۲) 

فَأَسْرِ بِعِبَادِي لَيْلًا إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ ﴿ ۲۳ ﴾ 

[فرمود] بندگانم را شبانه ببر زيرا شما مورد تعقيب واقع خواهيد شد ( ۲۳) 

وَاتْرُكْ الْبَحْرَ رَهْوًا إِنَّهُمْ جُندٌ مُّغْرَقُونَ ﴿ ۲۴ ﴾ 

و دريا را هنگامى كه آرام است پشت‏ سر بگذار كه آنان سپاهى غرق‏ شدنى ‏اند ( ۲۴) 

كَمْ تَرَكُوا مِن جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿ ۲۵ ﴾ 

[وه] چه باغها و چشمه‏ سارانى [كه آن ها بعد از خود] بر جاى نهادند ( ۲۵) 

وَزُرُوعٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ ﴿ ۲۶ ﴾ 

و كشتزارها و جايگاه ‏هاى نيكو ( ۲۶) 

وَنَعْمَةٍ كَانُوا فِيهَا فَاكِهِينَ ﴿ ۲۷ ﴾ 

و نعمتى كه از آن برخوردار بودند ( ۲۷) 

كَذَلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا قَوْمًا آخَرِينَ ﴿ ۲۸ ﴾ 

[آرى] اين چنين [بود] و آن ها را به مردمى ديگر ميراث داديم ( ۲۸) 

فَمَا بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّمَاء وَالْأَرْضُ وَمَا كَانُوا مُنظَرِينَ ﴿ ۲۹ ﴾ 

و آسمان و زمين بر آنان زارى نكردند و مهلت نيافتند ( ۲۹) 

وَلَقَدْ نَجَّيْنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ مِنَ الْعَذَابِ الْمُهِينِ ﴿ ۳۰ ﴾ 

و به راستى فرزندان اسرائيل را از عذاب خفت‏ آور رهانيديم ( ۳۰) 

مِن فِرْعَوْنَ إِنَّهُ كَانَ عَالِيًا مِّنَ الْمُسْرِفِينَ ﴿ ۳۱ ﴾ 

از [دست] فرعون كه متكبرى از افراطكاران بود ( ۳۱) 

وَلَقَدِ اخْتَرْنَاهُمْ عَلَى عِلْمٍ عَلَى الْعَالَمِينَ ﴿ ۳۲ ﴾ 

و قطعا آنان را دانسته بر مردم جهان ترجيح داديم ( ۳۲) 

وَآتَيْنَاهُم مِّنَ الْآيَاتِ مَا فِيهِ بَلَاء مُّبِينٌ ﴿ ۳۳ ﴾ 

و از نشانه‏ ها [ى الهى] آنچه را كه در آن آزمايشى آشكار بود بديشان داديم ( ۳۳) 

إِنَّ هَؤُلَاء لَيَقُولُونَ ﴿ ۳۴ ﴾ 

هر آينه اين [كافران] مى ‏گويند ( ۳۴) 

إِنْ هِيَ إِلَّا مَوْتَتُنَا الْأُولَى وَمَا نَحْنُ بِمُنشَرِينَ ﴿ ۳۵ ﴾ 

جز مرگ نخستين ديگر [واقعه ‏اى] نيست و ما زنده‏ شدنى نيستيم ( ۳۵) 

فَأْتُوا بِآبَائِنَا إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴿ ۳۶ ﴾ 

اگر راست مى‏ گوييد پس پدران ما را [باز] آوريد ( ۳۶) 

أَهُمْ خَيْرٌ أَمْ قَوْمُ تُبَّعٍ وَالَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ أَهْلَكْنَاهُمْ إِنَّهُمْ كَانُوا مُجْرِمِينَ ﴿ ۳۷ ﴾ 

آيا ايشان بهترند يا قوم تبع و كسانى كه پيش از آن ها بودند آن ها را هلاك كرديم زيرا كه گنهكار بودند ( ۳۷) 

وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا لَاعِبِينَ ﴿ ۳۸ ﴾ 

و آسمان ها و زمين و آنچه را كه ميان آن دو است به بازى نيافريده‏ ايم ( ۳۸) 

مَا خَلَقْنَاهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ ﴿ ۳۹ ﴾ 

آن ها را جز به حق نيافريده ‏ايم ليكن بيشترشان نمى‏ دانند ( ۳۹) 

إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ مِيقَاتُهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿ ۴۰ ﴾ 

در حقيقت روز جدا سازى موعد همه آن هاست ( ۴۰) 

يَوْمَ لَا يُغْنِي مَوْلًى عَن مَّوْلًى شَيْئًا وَلَا هُمْ يُنصَرُونَ ﴿ ۴۱ ﴾ 

همان روزى كه هيچ دوستى از هيچ دوستى نمى‏ تواند حمايتى كند و آنان يارى نمى ‏شوند ( ۴۱) 

إِلَّا مَن رَّحِمَ اللَّهُ إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۴۲ ﴾ 

مگر كسى را كه خدا رحمت كرده است زيرا كه اوست همان ارجمند مهربان ( ۴۲) 

إِنَّ شَجَرَةَ الزَّقُّومِ ﴿ ۴۳ ﴾ 

آرى درخت زقوم ( ۴۳) 

طَعَامُ الْأَثِيمِ ﴿ ۴۴ ﴾ 

خوراك گناه پيشه است ( ۴۴) 

كَالْمُهْلِ يَغْلِي فِي الْبُطُونِ ﴿ ۴۵ ﴾ 

چون مس گداخته در شكم ها مى ‏گدازد ( ۴۵) 

كَغَلْيِ الْحَمِيمِ ﴿ ۴۶ ﴾ 

همانند جوشش آب جوشان ( ۴۶) 

خُذُوهُ فَاعْتِلُوهُ إِلَى سَوَاء الْجَحِيمِ ﴿ ۴۷ ﴾ 

او را بگيريد و به ميان دوزخش بكشانيد ( ۴۷) 

ثُمَّ صُبُّوا فَوْقَ رَأْسِهِ مِنْ عَذَابِ الْحَمِيمِ ﴿ ۴۸ ﴾ 

آنگاه از عذاب آب جوشان بر سرش فرو ريزيد ( ۴۸) 

ذُقْ إِنَّكَ أَنتَ الْعَزِيزُ الْكَرِيمُ ﴿ ۴۹ ﴾ 

بچش كه تو همان ارجمند بزرگوارى ( ۴۹) 

إِنَّ هَذَا مَا كُنتُم بِهِ تَمْتَرُونَ ﴿ ۵۰ ﴾ 

اين است همان چيزى كه در باره آن ترديد مى ‏كرديد ( ۵۰) 

إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي مَقَامٍ أَمِينٍ ﴿ ۵۱ ﴾ 

به راستى پرهيزگاران در جايگاهى آسوده [اند] ( ۵۱) 

فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿ ۵۲ ﴾ 

در بوستان ها و كنار چشمه‏ سارها ( ۵۲) 

يَلْبَسُونَ مِن سُندُسٍ وَإِسْتَبْرَقٍ مُّتَقَابِلِينَ ﴿ ۵۳ ﴾ 

پرنيان نازك و ديباى ستبر مى ‏پوشند [و] برابر هم نشسته‏ اند ( ۵۳) 

كَذَلِكَ وَزَوَّجْنَاهُم بِحُورٍ عِينٍ ﴿ ۵۴ ﴾ 

[آرى] چنين [خواهد بود] و آن ها را با حوريان درشت‏ چشم همسر مى‏ گردانيم ( ۵۴) 

يَدْعُونَ فِيهَا بِكُلِّ فَاكِهَةٍ آمِنِينَ ﴿ ۵۵ ﴾ 

در آنجا هر ميوه‏ اى را [كه بخواهند] آسوده خاطر مى‏ طلبند ( ۵۵) 

لَا يَذُوقُونَ فِيهَا الْمَوْتَ إِلَّا الْمَوْتَةَ الْأُولَى وَوَقَاهُمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ ﴿ ۵۶ ﴾ 

در آنجا جز مرگ نخستين مرگ نخواهند چشيد و [خدا] آن ها را از عذاب دوزخ نگاه مى‏ دارد ( ۵۶) 

فَضْلًا مِّن رَّبِّكَ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ ﴿ ۵۷ ﴾ 

[اين] بخششى است از جانب پروردگار تو اين است همان كاميابى بزرگ ( ۵۷) 

فَإِنَّمَا يَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِكَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ ﴿ ۵۸ ﴾ 

در حقيقت [قرآن] را بر زبان تو آسان گردانيديم اميد كه پند پذيرند ( ۵۸) 

فَارْتَقِبْ إِنَّهُم مُّرْتَقِبُونَ ﴿ ۵۹ ﴾ 

پس مراقب باش زيرا كه آنان هم مراقبند ( ۵۹) 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان 

حم ﴿ ۱ ﴾ 

حاء ميم ( ۱) 

تَنزِيلُ الْكِتَابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ ﴿ ۲ ﴾ 

فرو فرستادن اين كتاب از جانب خداى ارجمند سنجيده‏ كار است ( ۲) 

إِنَّ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَآيَاتٍ لِّلْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۳ ﴾ 

به راستى در آسمان ها و زمين براى مؤمنان نشانه‏ هايى است ( ۳) 

وَفِي خَلْقِكُمْ وَمَا يَبُثُّ مِن دَابَّةٍ آيَاتٌ لِّقَوْمٍ يُوقِنُونَ ﴿ ۴ ﴾ 

و در آفرينش خودتان و آنچه از [انواع] جنبنده[ها] پراكنده مى‏ گرداند براى مردمى كه يقين دارند نشانه ‏هايى است ( ۴) 

وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَمَا أَنزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِن رِّزْقٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ آيَاتٌ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ ﴿ ۵ ﴾ 

و [نيز در] پياپى آمدن شب و روز و آنچه خدا از روزى از آسمان فرود آورده و به [وسيله] آن زمين را پس از مرگش زنده گردانيده است و [همچنين در] گردش بادها [به هر سو] براى مردمى كه مى ‏انديشند نشانه ‏هايى است ( ۵) 

تِلْكَ آيَاتُ اللَّهِ نَتْلُوهَا عَلَيْكَ بِالْحَقِّ فَبِأَيِّ حَدِيثٍ بَعْدَ اللَّهِ وَآيَاتِهِ يُؤْمِنُونَ ﴿ ۶ ﴾ 

اين[ها]ست آيات خدا كه به راستى آن را بر تو مى ‏خوانيم پس بعد از خدا و نشانه‏ هاى او به كدام سخن خواهند گرويد ( ۶) 

وَيْلٌ لِّكُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ ﴿ ۷ ﴾ 

واى بر هر دروغزن گناه ‏پيشه ( ۷) 

يَسْمَعُ آيَاتِ اللَّهِ تُتْلَى عَلَيْهِ ثُمَّ يُصِرُّ مُسْتَكْبِرًا كَأَن لَّمْ يَسْمَعْهَا فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ ﴿ ۸﴾ 

[كه] آيات خدا را كه بر او خوانده مى ‏شود مى‏ شنود و باز به حال تكبر چنانكه گويى آن را نشنيده است ‏سماجت مى‏ ورزد پس او را از عذابى پردرد خبر ده ( ۸) 

وَإِذَا عَلِمَ مِنْ آيَاتِنَا شَيْئًا اتَّخَذَهَا هُزُوًا أُوْلَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِينٌ ﴿ ۹ ﴾ 

و چون از نشانه ‏هاى ما چيزى بداند آن را به ريشخند مى‏ گيرد آنان عذابى خفت‏ آور خواهند داشت ( ۹) 

مِن وَرَائِهِمْ جَهَنَّمُ وَلَا يُغْنِي عَنْهُم مَّا كَسَبُوا شَيْئًا وَلَا مَا اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ أَوْلِيَاء وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ ﴿ ۱۰ ﴾ 

پيشاپيش آن ها دوزخ است و نه آنچه را اندوخته و نه آن دوستانى را كه غير از خدا اختيار كرده‏ اند به كارشان مى ‏آيد و عذابى بزرگ خواهند داشت ( ۱۰) 

هَذَا هُدًى وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ لَهُمْ عَذَابٌ مَّن رِّجْزٍ أَلِيمٌ ﴿ ۱۱ ﴾ 

اين رهنمودى است و كسانى كه آيات پروردگارشان را انكار كردند بر ايشان عذابى دردناك از پليدى است (۱۱) 

اللَّهُ الَّذِي سخَّرَ لَكُمُ الْبَحْرَ لِتَجْرِيَ الْفُلْكُ فِيهِ بِأَمْرِهِ وَلِتَبْتَغُوا مِن فَضْلِهِ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ ﴿ ۱۲ ﴾ 

خدا همان كسى است كه دريا را به سود شما رام گردانيد تا كشتی ها در آن به فرمانش روان شوند و تا از فزون بخشى او [روزى خويش را] طلب نماييد و باشد كه سپاس داريد ( ۱۲) 

وَسَخَّرَ لَكُم مَّا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا مِّنْهُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لَّقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ ﴿ ۱۳ ﴾ 

و آنچه را در آسمان ها و آنچه را در زمين است به سود شما رام كرد همه از اوست قطعا در اين [امر] براى مردمى كه مى ‏انديشند نشانه ‏هايى است ( ۱۳) 

قُل لِّلَّذِينَ آمَنُوا يَغْفِرُوا لِلَّذِينَ لا يَرْجُون أَيَّامَ اللَّهِ لِيَجْزِيَ قَوْمًا بِما كَانُوا يَكْسِبُونَ ﴿ ۱۴﴾ 

به كسانى كه ايمان آورده‏ اند بگو تا از كسانى كه به روزهاى [پيروزى] خدا اميد ندارند درگذرند تا [خدا هر] گروهى را به [سبب] آنچه مرتكب مى‏ شده ‏اند به مجازات رساند ( ۱۴) 

مَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِنَفْسِهِ وَمَنْ أَسَاء فَعَلَيْهَا ثُمَّ إِلَى رَبِّكُمْ تُرْجَعُونَ ﴿ ۱۵ ﴾ 

هر كه كارى شايسته كند به سود خود اوست و هر كه بدى كند به زيانش باشد سپس به سوى پروردگارتان برگردانيده مى ‏شويد ( ۱۵) 

وَلَقَدْ آتَيْنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ الْكِتَابَ وَالْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ وَرَزَقْنَاهُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۶ ﴾ 

و به يقين فرزندان اسرائيل را كتاب [تورات] و حكم و پيامبرى داديم و از چيزهاى پاكيزه روزيشان كرديم و آنان را بر مردم روزگار برترى داديم ( ۱۶) 

وَآتَيْنَاهُم بَيِّنَاتٍ مِّنَ الْأَمْرِ فَمَا اخْتَلَفُوا إِلَّا مِن بَعْدِ مَا جَاءهُمْ الْعِلْمُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ إِنَّ رَبَّكَ يَقْضِي بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ ﴿ ۱۷ ﴾ 

و دلايل روشنى در امر [دين] به آنان عطا كرديم و جز بعد از آنكه علم برايشان [حاصل] آمد [آن هم] از روى رشك و رقابت ميان خودشان دستخوش اختلاف نشدند قطعا پروردگارت روز قيامت ميانشان در باره آنچه در آن اختلاف مى ‏كردند داورى خواهد كرد ( ۱۷) 

ثُمَّ جَعَلْنَاكَ عَلَى شَرِيعَةٍ مِّنَ الْأَمْرِ فَاتَّبِعْهَا وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاء الَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ ﴿ ۱۸ ﴾ 

سپس تو را در طريقه آيينى [كه ناشى] از امر [خداست] نهاديم پس آن را پيروى كن و هوس هاى كسانى را كه نمى ‏دانند پيروى مكن ( ۱۸) 

إِنَّهُمْ لَن يُغْنُوا عَنكَ مِنَ اللَّهِ شَيئًا وإِنَّ الظَّالِمِينَ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ وَاللَّهُ وَلِيُّ الْمُتَّقِينَ﴿ ۱۹ ﴾ 

آنان هرگز در برابر خدا از تو حمايت نمى ‏كنند [و به هيچ وجه به كار تو نمى‏ آيند] و ستمگران بعضى ‏شان دوستان بعضى [ديگر]ند و خدا يار پرهيزگاران است ( ۱۹) 

هَذَا بَصَائِرُ لِلنَّاسِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِّقَوْمِ يُوقِنُونَ ﴿ ۲۰ ﴾ 

اين [كتاب] براى مردم بينش‏ بخش و براى قومى كه يقين دارند رهنمود و رحمتى است ( ۲۰) 

أًمْ حَسِبَ الَّذِينَ اجْتَرَحُوا السَّيِّئَاتِ أّن نَّجْعَلَهُمْ كَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَوَاء مَّحْيَاهُم وَمَمَاتُهُمْ سَاء مَا يَحْكُمُونَ ﴿ ۲۱ ﴾ 

آيا كسانى كه مرتكب كارهاى بد شده ‏اند پنداشته ‏اند كه آنان را مانند كسانى قرار مى ‏دهيم كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏ اند [به طورى كه] زندگى آن ها و مرگشان يكسان باشد چه بد داورى مى ‏كنند ( ۲۱)

وَخَلَقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ وَلِتُجْزَى كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ﴿ ۲۲ ﴾ 

و خدا آسمان ها و زمين را به حق آفريده است و تا هر كسى به [موجب] آنچه به دست آورده پاداش يابد و آنان مورد ستم قرار نخواهند گرفت ( ۲۲) 

أَفَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَى عِلْمٍ وَخَتَمَ عَلَى سَمْعِهِ وَقَلْبِهِ وَجَعَلَ عَلَى بَصَرِهِ غِشَاوَةً فَمَن يَهْدِيهِ مِن بَعْدِ اللَّهِ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ ﴿ ۲۳ ﴾ 

پس آيا ديدى كسى را كه هوس خويش را معبود خود قرار داده و خدا او را دانسته گمراه گردانيده و بر گوش او و دلش مهر زده و بر ديده ‏اش پرده نهاده است آيا پس از خدا چه كسى او را هدايت‏ خواهد كرد آيا پند نمى ‏گيريد ( ۲۳) 

وَقَالُوا مَا هِيَ إِلَّا حَيَاتُنَا الدُّنْيَا نَمُوتُ وَنَحْيَا وَمَا يُهْلِكُنَا إِلَّا الدَّهْرُ وَمَا لَهُم بِذَلِكَ مِنْ عِلْمٍ إِنْ هُمْ إِلَّا يَظُنُّونَ ﴿ ۲۴ ﴾ 

و گفتند غير از زندگانى دنياى ما [چيز ديگرى] نيست مى‏ ميريم و زنده مى ‏شويم و ما را جز طبيعت هلاك نمى ‏كند و[لى] به اين [مطلب] هيچ دانشى ندارند [و] جز [طريق] گمان نمى ‏سپرند ( ۲۴) 

وَإِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ مَّا كَانَ حُجَّتَهُمْ إِلَّا أَن قَالُوا ائْتُوا بِآبَائِنَا إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴿ ۲۵ ﴾ 

و چون آيات روشن ما بر آنان خوانده شود دليلشان همواره جز اين نيست كه مى گويند اگر راست مى‏ گوييد پدران ما را [حاضر] آوريد ( ۲۵) 

قُلِ اللَّهُ يُحْيِيكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يَجْمَعُكُمْ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ لَا رَيبَ فِيهِ وَلَكِنَّ أَكَثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ ﴿ ۲۶ ﴾ 

بگو خدا[ست كه] شما را زندگى مى ‏بخشد سپس مى‏ ميراند آنگاه شما را به سوى روز رستاخيز كه ترديدى در آن نيست گرد مى‏آورد ولى بيشتر مردم [اين را] نمى ‏دانند ( ۲۶) 

وَلَلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرضِ وَيَومَ تَقُومُ السَّاعَةُ يَوْمَئِذٍ يَخْسَرُ الْمُبْطِلُونَ ﴿ ۲۷ ﴾ 

و فرمانروايى آسمان ها و زمين از آن خداست و روزى كه رستاخيز بر پا شود آن روز است كه باطل ‏انديشان زيان خواهند ديد ( ۲۷) 

وَتَرَى كُلَّ أُمَّةٍ جَاثِيَةً كُلُّ أُمَّةٍ تُدْعَى إِلَى كِتَابِهَا الْيَوْمَ تُجْزَوْنَ مَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿ ۲۸ ﴾

و هر امتى را به زانو در آمده مى‏بينى هر امتى به سوى كارنامه خود فراخوانده مى ‏شود [و بديشان مى‏ گويند] آنچه را مى ‏كرديد امروز پاداش مى‏ يابيد ( ۲۸) 

هَذَا كِتَابُنَا يَنطِقُ عَلَيْكُم بِالْحَقِّ إِنَّا كُنَّا نَسْتَنسِخُ مَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿ ۲۹ ﴾ 

اين است كتاب ما كه عليه شما به حق سخن مى‏ گويد ما از آنچه مى‏ كرديد نسخه بر مى‏ داشتيم ( ۲۹) 

فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَيُدْخِلُهُمْ رَبُّهُمْ فِي رَحْمَتِهِ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْمُبِينُ ﴿۳۰ ﴾ 

و اما كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده ‏اند پس پروردگارشان آنان را در جوار رحمت‏ خويش داخل مى‏ گرداند اين همان كاميابى آشكار است ( ۳۰) 

وَأَمَّا الَّذِينَ كَفَرُوا أَفَلَمْ تَكُنْ آيَاتِي تُتْلَى عَلَيْكُمْ فَاسْتَكْبَرْتُمْ وَكُنتُمْ قَوْمًا مُّجْرِمِينَ ﴿ ۳۱ ﴾ 

و اما كسانى كه كافر شدند [بدان ها مى ‏گويند] پس مگر آيات من بر شما خوانده نمى ‏شد و[لى] تكبر نموديد و مردمى بدكار بوديد ( ۳۱) 

وَإِذَا قِيلَ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَالسَّاعَةُ لَا رَيْبَ فِيهَا قُلْتُم مَّا نَدْرِي مَا السَّاعَةُ إِن نَّظُنُّ إِلَّا ظَنًّا وَمَا نَحْنُ بِمُسْتَيْقِنِينَ ﴿ ۳۲ ﴾ 

و چون گفته شد وعده خدا راست است و شكى در رستاخيز نيست گفتيد ما نمى ‏دانيم رستاخيز چيست جز گمان نمى ‏ورزيم و ما يقين نداريم ( ۳۲)