سوگواری شهادت ام ابیها ؛
در سوگ یاس نبی
سوم جمادی الثانی، سالروز شهادت بزرگ بانوی جهان؛ حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) است.
به گزارش خبرگزاری صداوسیما مرکز مازندران؛ سوم جمادی الثانی، سالروز شهادت دخت گرامی پیامبر اکرم (ص)، بزرگ بانوی جهان حضرت زهرای مرضیه (س)، اسوه صبر و تقوی و ولایتمداری است.حضرت فاطمه (س) هشت سال در مکه پا به پای پدر برای اعتلا و پیشرفت اسلام کوشید و در آزار کفار و مشرکان و منافقان یار و مددکار پدر بود. زمانی که مشرکان پیامبر (ص) را آزار و اذیت و زخمی و یا جسارتی میکردند، پیامبر (ص) را دلداری میداد و زخم هایش را مداوا میکرد؛ این گونه بود که پیامبر (ص) ایشان را ام ابیها (مادر پدر) نامید.
حضرت فاطمه زهرا س (۵ بعثت -۱۱ق)، دختر گرامی پیامبر اسلام و حضرت خديجه، همسر امام علی علیه السلام و مادر امام حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام است.
حضرت فاطمه سلام الله علیها در دین اسلام جایگاه بسیاری رفیعی دارد و به ویژگی های متعددی ممتاز است. آن حضرت، معصومه است و 12 امام شیعه از نسل آن حضرت هستند. سوره و آیاتی از قرآن همچون سوره کوثر، سوره انسان، آیه تطهیر و آیه مودت در حق آن حضرت و همسر و فرزندانش نازل شده است و مطابق با روایتی از پیامبر اکرم (ص) دوستی و دشمنی با آن حضرت به منزله دوستی و دشمنی با پیامبر است. پیامبر اکرم (ص) در روایتی دیگر آن حضرت را سیدة نساء العالمین (بزرگ بانوی زنان جهانیان) نامیده است.
آن حضرت در سال دوم یا سوم هجری با امام علی علیه اسلام ازدواج کرد. در آیاتی از قرآن، آن حضرت به همراه همسر و دو پسرش به عنوان اهل بیت پیامبر اکرم (ص) خوانده شدند و به شدت مورد عنایت پیامبر اسلام (ص) بودند.
حضرت فاطمه سلام الله علیها پس از وفات پیامبر اسلام از حق خلافت همسرش که به تعیین الهی بود به شدت دفاع کرد و در جریان هجوم عمر بن خطاب به خانهاش (به هواداری از خلافت ابوبکر)، به شهادت رسید.
احترام و رعایت حقوق همسر، فرزند دوستی و سخت کوشی در امور خانه و تبدیل خانه به مدرسه و مسجد و عبادتگاه از ویژگیهای حضرت زهرا (س) بود چنان که تبدیل خانه به سنگر جهاد و مبارزه علیه ستمگران و دفاع از ولایت را در راستای وظایف خویش میدانست.
رویدادهای تلخ، شرایط سخت بیماری و دوری از پدر بیش از پیش شرایط جسمی و وضع روحی حضرت زهرا (س) را دشوار میکرد، اما حضرت فاطمه (س) با اینکه روز به روز پیکرش آب می شد، هیچ شِکوهای از بیماری نداشت.
در هنگام یورش حاکمان غاصب به خانه اش، حضرت زهرا (س) به گونهای میان درب و دیوار آسیب دیدند که علاوه بر صدمههای سخت، جنین ایشان نیز سقط شد و تازیانههای بیشماری بر جان و روح او نشست. همه این رویدادهای تلخ و دردناک حضرت زهرا (س) را به بستر بیماری کشاند و به شهادت ایشان منجر شد.
بانو! مزار تو در سینه عاشقان توست. پس از تو تمام یاسهای زمین، کبود میرویند.از تو برایمان تسبیحی به یادگار مانده که پس از هر نماز به آسمان میبرَدِمان.