غروبِ سرخِ ثامن الحجج در پایان ماه صفر

به گزارش خبرگزاری صداوسیما، مرکز اصفهان؛ آخرِ ماه صفر  داستان پر درد اشک بود چرا که ثامن الحجج  با جگری  سوخته و دلی مغموم ،مظلومانه مسموم کینه مأمون شد.

وقتی که زهر، زهرِ خود را ریخت؛پیشوای 55ساله مان غریبانه ،عبا رویِ سر کشیده وارد حجره اش شد و رخسار مظلومش به کبودی زد، دردِ پهلو گرفت ، هر قدم می رفت و می نشست میوه دلش جواد الائمه را صدا می زد تا اینکه در نَفَسِ آخر، طبیبانه پسر از راه رسید به روی ماه کبودِ پدر دستی کشید و شمس الشّموس را در آغوش گرفت....

و در سحرگاهِ پایانِ شهرِ صفر  خورشید طوس غروب کرد هشتمین ولی پروردگار که نور امامتش بیش از 20 سال بی‏ وقفه ‏ در  دوران جهالتِ سیاهِ عباسیان تابید و حالا  نه خراسان که سماوات و زمین پروانه وار در غم آب شدن این شمعِ ولایت می سوزند و اشکِ غم می سرایند.

آری خاطره تلخ  جگر ِسوزان عالمِ آل محمد و سومين پاسدار بحر علوم، هرگز  از ذهن خاک خراسان بیرون نمى‏رود و سومین علیِ نبی(ع)  تا قیامِ قیامت قبله گاه ِآفتابِ ایرانیان و مشعل دار راه حقیقتِ همه زمینیان خواهد بود !

مولای رئوفی  که نهایت آرزوی سوخته دلان است و در تمامی غربت ها،غریب نوازِ غریبان جهاناست  و  بارگاه نورانی اش حرم امنِ آهوان و بی پناهان عالم.

و  در این ایامِ پایانیِ ماه صفر  دل های شکسته اما پر امید ما  ،به تماشای گنبدی طلایی می نشیند و مبهوت  نگاه مهربان ِضامن آهو می شود و در این لحظه های ناب  دل های محزونمان را در هر جای این عالمِ خاکی راهی مشهدش می کنیم: کنار پنجره فولادش، نزدِ ضریح پر نورش یا صحن انقلاب و گوهرشادش یا شاید گوشه خلوتی در حرم امنش و زیر لب صلوات خاصه اش را زمزمه می کنیم:

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى عَلِيِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا الْمُرْتَضَى الْإِمَامِ التَّقِيِّ النَّقِيِ‏ وَ حُجَّتِكَ عَلَى مَنْ فَوْقَ الْأَرْضِ وَ مَنْ تَحْتَ الثَّرَى الصِّدِّيقِ الشَّهِيدِصَلاَةً كَثِيرَةً تَامَّةً زَاكِيَةً مُتَوَاصِلَةً مُتَوَاتِرَةً مُتَرَادِفَةً كَأَفْضَلِ مَا صَلَّيْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ أَوْلِيَائِكَ