به گزارش خبرگزاری صداوسیما مرکزیزد، رفیعی با اشاره به اینکه ناهنجاری های فکی در صورتی که در سنین کودکی توسط ارتودنسی درمان نشوند در بزرگسالی به درمان جراحی نیاز پیدا می کنند افزود:
در مواردی که فرد با ناهنجاری مادرزادی ازقبیل شکاف لب و کام متولد شود درمان ارتودنسی برای اصلاح بی نظمی دندانی و مشکلات فکی وی ضروری است.
متخصص ارتودنسی با اشاره به ضرورت انجام ارتودنسي در برخي افراد گفت: در بیماری که مشکل بی نظمی دندانی دارد ارتودنسی برای بهبود کیفیت زندگی (quality of life) و نیز تسهیل رعایت بهداشت دهان و دندان پیشنهاد می شود و در مواردیکه فرد مبتلا به ناهنجاری های فکی باشد، انجام درمان ارتودنسی در سن مناسب می تواند از ضرورت درمان جراحی فک و صورت در بزرگسالی پیشگیری کند.
رفيعي افزود:همچنین در بیماران مبتلا به ناهنجاری های مادرزادی از قبیل شکاف لب و کام یا در مواردیکه فرد دندان اضافه یا نهفته داشته باشد، درمان ارتودنسی برای اصلاح دفورمیتی وی ضروری است.
وي بهترین سن انجام ارتودنسی ثابت دو فک را بین ۱۲ تا ۱۵ سالگی عنوان كردو خاطر نشان كرد: در این سنین ضمن تکمیل رویش دندانهای دائمی (بجزدندانهای عقل) ریشه ها از تکامل و ارتفاع کافی جهت اعمال نیروهای ارتودنسی برخوردار هستند،همچنین در این سنین،همکاری بیمار با متخصص ارتودنسی مطلوب بوده و و واکنش منفی نسبت به دیده شدن دستگاههای ارتودنسی نشان نمی دهد
اين متخصص ارتودنسي اظهار داشت:به دلیل متابولیسم بالای نوجوانان، سرعت حرکت دندانها در این سنین بیشتر از بزرگسالی است و از این رو تسهیل درمان ارتودنسی و طول کمتر درمان از دیگر مزایای ارتودنسی ثابت در این سنین می باشد. با این حال درمان ارتودنسی محدودیت سنّی نداشته و در بزرگسالی هم امکان انجام آن وجود دارد.
وي اظهار داشت:در مورد فردی که مبتلا به ناهنجاری های فکی است درمان ارتوپدی فک و صورت باید در سنین کودکی آغاز شود، بنابراین توصیه می شود که کودکان در سنین ۷ تا ۸ سالگی توسط متخصص ارتودنسی مورد معاینه قرار بگیرند تا در صورت نیاز به درمانهای هدایت رشد فکین، زمان ایده آل شروع این درمان را از دست ندهند.
رفيعي برخی از عواملی که به دنبال آن نیاز به مراجعه به یک متخصص ارتودنسي مي باشد را افتادن زود یا دیرهنگام دندانهای شیری
،وجود عادات دهانی نامطلوب از قبیل مکیدن انگشت، وجود دندانهای اضافه یا نهفته در استخوان فک، دندانهای نامرتب، بیرون زده یا خارج از قوس، انحراف فک یا صدای فک موقع باز و بسته کردن دهان، گاز گرفتن گونه یا تماس دندانهای جلویی پایین با سقف دهان، مشاهده فاصله بین قوس دندانی بالا و پایین حین بستن دهان، داشتن فک هایی که جلو تر یا عقب تر از حالت نرمال باشند عنوان کرد.