خانه تکانیِ دل در روز عرفه

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، مرکز اصفهان؛ عرفه فرصت دیگری است برای آنان که زلف خود را به موی بلندِ معشوقِ ازلی گره زده اند تا این گره را کورتر از قبل کنند و به هیچ روی از او گسسته نشوند.

عرفه یعنی درک و فهم؛ یعنی کوشش و جوشش برای شناخت او در حد وسع و توان و سپس، عاشق «او» شدن. آری، تا کسی را نشناسی، نمی توانی عاشقش شوی. «او» را هم باید بشناسی و بدانی که حتی مهر مادرانه، ذره ای و قطره ای از اقیانوس بی کران محبت اوست. به قول خواجه حافظ ِ شیرین سخن ِ شیرازی:

بی معرفت مباش که در من یزیدِ عشق

اهل نظر، معامله با آشنا کنند

یعنی برای اینکه در مزایده عشق، بتوانی بخری یا اینکه بتوانند بخرندَت، ابتدا باید کسب معرفت و شناخت کنی. باید «او» را بشناسی تا با این شناخت، جرقه های عشق در درون دلت به شعله هایی فروزان تبدیل شود و آنچنان بسوزی، که از تو هیچ نماند و حتی از خاکسترت ندا برآید: «لله» و «فقط به خاطر تو».

عرفه روزی است که معشوق، خود این مجال را برایت فراهم ساخته تا با تمسک به موهبت این روز، رو به سوی «او»، گامهای بلندتری برداری. نکته جالب آنکه همین وسیله را نیز خود معشوق برایت ساخته و پرداخته.

پس برخیز و خود را در دریای عرفه شناور ساز و با آب یاد و نامِ معشوق ازلی به جانت جلایی جاودانه بخش و چون مولایت حسین(ع) عرفه بخوان:

الهی ماذا وَجَدَ مَن فَقَدَک؟ وَ مَن الذی فَقَدَ مَن وَجَدَک؟

آنکس که تو را شناخت، جان را چه کند؟

فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟

دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی

دیوانه تو هر دو جهان را چه کند؟

نگارنده:رسول قجاوند