یکسال پس از آزادسازی ؛
بازگشت زندگی به غوطه شرقی
زندگی در غوطه شرقی سوریه یک سال پس از آزادسازی از دست گروه های تروریستی، به تدریج به روال عادی خود باز می گردد.
به گزارش سرويس بين الملل
خبرگزاری صداوسیما به نقل از شبکه تلويزيوني المنار ؛ زندگی در غوطه شرقی سوریه یکسال پس از آزادسازی از دست گروه های تروریستی، به تدریج به روال عادی خود باز می گردد.
خبرنگار شبکه تلویزیونی المنار گزارش داد: این راه، دیگر «راه مرگ» نامیده نمی شود، بویژه پس از آنکه زندگی دوباره در آن و از طریق آن به روستاها و مناطق غوطه جریان پیدا کرد. دوما پیش از آنکه مردمش علیه تروریستها قیام کنند و آزادی خود را بدست آورند، شهری بود که امید تروریستها برای تسلط بر دمشق، به آن بسته شده بود. درهای شهر به روی حکومت سوریه باز شد و این حکومت نیز به نوبه خود پرونده بازسازی زیرساختها را باز کرد.
ایمن السید، عضو شورای استان ریف دمشق به خبرنگار المنار گفت: «زندگی به شهر دوما بازگشت، البته همه اینها به لطف ارتش سوریه بوجود آمد. شهرداری نقش خود را به خوبی ایفا می کند و کمیته توسعه نیز نقش مهمی دارد».
یکی از اهالی دوما نیز گفت: «الحمدلله خدمت رسانی در سطح مطلوبی قرار دارد و شرایط مان نسبت به گذشته یک میلیون درصد بهتر شده است».
در کنار خرابی ها، فضای کمی برای بازی کودکان وجود دارد و حکومت سوریه در کنار اهالی این شهر از امنیت و ثبات شهر محافظت می کنند. مدارس دولتی بار دیگر کار خود را برای بستن پرونده مرحله قبل و آغاز دوره ای جدید شروع کردند.
سمر الخطیب، مدیر مدرسه کفربطنا در ریف دمشق در این باره به المنار گفت: «وزارت آموزش و پرورش به سرعت خودروهای حامل کتاب و همچنین کارمندان و کارگرانی را برای راه اندازی مدارس برای ما فرستاد، زیرا مدارس پیش از این برای مدتی به حال خود رها شده بود. آنها مدارس را تمیز کردند، دانش آموزان را به مدارس بازگرداندند و کتابها را توزیع کردند. این اقدام بسیار خوبی بود و مهمترین هدف رسیدن ارتش به دوما نیز آموزش و پرورش بود».
سبد غذایی پایتخت و حوالی آن نیز بار دیگر پر شد و خیر و برکت آن به همه رسید.
یکی از شهروندان گفت: «وقتی که دوما به آغوش کشور بازگشت، کشاورزان به زمین های خود بازگشتند و حکومت اقدام به کمک کردن آنها برای آغاز کشت و کار کرد».
اهالی دوما نیز دوشادوش دولت در بازسازی همکاری می کنند، زیرا سالیان دراز جنگ، درس سختی به آنها داد، درسی که هنوز هم می توان آن را در بقایای ویرانی ها یافت، همان ویرانی هایی که برخی تمایل دارند به حال خود رها شوند تا یاد آن همواره در اذهان باقی بماند.