به گزارش سرويس بين الملل
خبرگزاري صداوسيما، روزنامه گاردین نوشت بی اعتنایی جامعه جهانی به دو قطبی عمیق موجود در ونزوئلا و به رسمیت شناختن رهبر مخالفان به عنوان رئیس جمهور موقت می تواند زمینه ساز به راه افتادن جنگی خونین در این کشور شود.
مشکلات اخیر در ونزوئلا، جدید ترین پرده از بحران سیاسی است که پس از مرگ هوگو چاوز گریبان گیر ونزوئلا شده است. پس از ادای سوگند مادورو در دومین دوره ریاست جمهوری اش در ماه ژانویه، خوان گوایدو، رئیس پارلمان، خود را به عنوان رئیس جمهوری موقت این کشور معرفی کرد. گوایدو، بلافاصله از سوی آمریکا، کانادا و گروهی از دولت های محافظه کار آمریکای لاتین به رسمیت شناخته شد. این کشورها از ارتش ونزوئلا خواستند در برابر مادورو بایستد. و امروز انگلیس، فرانسه، اسپانیا، آلمان و سایر کشورهای اروپایی، پس از مخالفت مادورو با درخواست آنها برای برگزاری انتخابات جدید، گوایدو را به رسمیت شناختند.
از زمانی که گوایدو، خود را رئیس جمهور موقت ونزوئلا خواند، دولت ترامپ تحریم های جدیدی را ضد دولت مادورو اعمال، دارایی های ونزوئلا را در خاک آمریکا به ارزش چندین میلیارد دلار ، ضبط و به طور آشکار تهدید به دخالت نظامی کرده است. تردیدی نیست که شرایط سیاسی و اجتماعی در ونزوئلا فاجعه بار است اما پیش از آن که سایر کشورها با اتخاذ اقدامات مشابه، ونزوئلا را به سمت جنگ داخلی سوق دهند، باید دید که چگونه شرایط این کشور به چنین وضع بحرانی رسید.
پس از رشد صنعت نفتی ونزوئلا در اوایل قرن 20، مهمترین شاخه توسعه سریع این کشور نابرابری اجتماعی بود. اما در دوران هوگو چاوز، که در سال 1999 به عنوان رئیس جمهوری ونزوئلا انتخاب شد، این دو قطبی عمیق اجتماعی به تدریج به ظهور چاویسم منجر شد، جنبش گسترده و سازمان یافته ای که به دنبال عدالت برای محرومین از طریق اصلاحات گسترده بود.
چاوز شخصیتی کاریزماتیک داشت که مورد احترام بیشتر فقرا بود اما تقریبا اغلب طبقه متوسط شهری، نخبگان جامعه و احزاب سیاسی سنتی از وی متنفر بودند. با این حال رهبری مقتدرانه وی توانست با وجود مخالفت های جدی در داخل و خارج ونزوئلا، ثبات سیاسی در این کشور را حفظ کند.
در آوریل 2013 و هنگامی که مادورو یک ماه پس از مرگ چاوز به عنوان رئیس جمهور ونزوئلا انتخاب شد، این کشور در حالی دو قطبی سیاسی دوران چاوز را به ارث برد که از رهبری وی به عنوان عاملی ثبات ساز بی بهره بود.
خوان گوایدو که به اشتباه از وی به عنوان چهره ای جدید نام برده می شود، اولین بار در سال 2007 و در میان گروهی از دانشجویان ظاهر شد که رهبری اعتراضات به سوسیالیسم چاوز را با وجود پیروزی چشم گیر وی در انتخابات ریاست جمهوری سال 2006، برعهده داشتند. گوایدو، به گروهی از مخالفان تعلق دارد که هرگز دست از به چالش کشیدن مشروعیت مردمی چاوز حتی در اوج محبوبیش اش دست برنداشتند و طبیعتا حملات خود را به جانشین وی دو چندان کردند.
اقدام اخیر گوایدو که خود را رئیس جمهوری موقت ونزوئلا خوانده است می تواند عواقب فاجعه باری برای این کشور داشته باشد. جامعه جهانی اگر نمی خواند شاهد شعله ور شدن اتش جنگ در قاره آمریکا باشد، باید فورا شرایط گفتگوی ملی با هدف دستیابی به توافق سیاسی در ونزوئلا را فراهم کند. این بدان معنا است که هم به رسمیت شناختن وضع موجود و هم تایید ادعای گوادیو از منظر ارزش های دموکراتیک قابل قبول نیست و صلح و ثبات در این کشور را تضمین نمی کند.