عطوان: دخالت نظامی آمریکا در ونزوئلا محکوم به شکست است

به گزارش سرويس بين الملل خبرگزاری صداوسیما، سردبیر روزنامه اینترنتی رأی الیوم نوشت: دخالت نظامی آمریکا در ونزوئلا در صورت بروز محکوم به شکست خواهد بود همان طور که سایر سیاست های واشنگتن در سوریه، ایران و عراق شکست خورده است.

عبدالباری عطوان در مقاله ای در رأی الیوم که از لندن به روز می شود نوشت پس از آن که آمریکا بیشتر کشورهای خاورمیانه از عراق تا سوریه و لیبی و در نهایت یمن را ویران کرد، اکنون خواستار تکرار سناریوی ویرانی و اجرای همان تحریم ها در آمریکای جنوبی است و این کار را از ونزوئلا آغاز کرده و برای انتقام از سیاست های سوسیالیستی این کشور در حمایت از قضایای برحق جهان، آن را هدف تحریمهای کمرشکن و گرسنه نگه داشتن مردم این کشور قرار داده تا سایر کشورهای منطقه را که به در پیش گرفتن روش استقلال طلبانه و مخالفت با سلطه آمریکا فکر می کنند بترساند.
دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا که به دروغ و صرفا برای اهداف انتخاباتی خود مدعی مخالفت با دخالت نظامی در عراق بود اکنون می کوشد تا راه جورج بوش پسر رئیس جمهور اسبق آمریکا را با حمله به ونزوئلا و تغییر نظام نیکلاس مادورو رئیس جمهور منتخب آن بپیماید. مادورو جانشین هوگو چاوز است که آمریکا و سلطه آن را به چالش کشید و از فقرا در سراسر جهان به ویژه در آمریکا و انگلیس با فرستادن رایگان نفت حمایت کرد و به دفاع از ملت ایران و فلسطین و سوریه در مقابله با تحریم آمریکا و اسرائیل به پا خاست و توطئه ها در سوریه و قبل از آن در عراق را محکوم کرد.
بله، اقتصاد ونزوئلا به نوعی دچار فروپاشی شده و تولید ناخالص داخلی آن به نصف سال گذشته کاهش یافته و میزان تورم در آن به حدود یک میلیون درصد رسیده است اما این فروپاشی آنچنان که کارشناسان وابسته به آمریکا وانمود می کنند به سبب سوء مدیریت رخ نداده بلکه در پی تحریم های کمرشکن و سخت گیرانه به وجود آمده است.
تجربه های عراق‏‎‏، لیبی، یمن و نوار غزه به ما آموخت که دولت های حاکم در آمریکا وقتی به دنبال طرحی برای تغییر نظامهایی هستند که با سلطه واشنگتن و با کنترل آمریکا بر قیمت نفت مخالفند و در برابر خودکامگی اسرائیل می ایستند، برای نیل به این هدف و برای تضعیف دولتهای وطن پرست به تحریم اقتصادی رو می آورند و رهبران آن کشورها و حلقه اطرافیانشان را در فهرست تروریسم قرار می دهند تا آنها را بترسانند و ثبات داخلی کشورهایشان را بر هم بزنند و ملتهای این کشورها را به انقلاب و شورش تشویق می کنند تا به این ترتیب زمینه و توجیه لازم را برای دخالت نظامی فراهم کنند و مأموریتهای آنان را آسان سازند.
ونزوئلا لیبی یا عراق نیست چون شرایط تغییر کرده است و آمریکا دیگر حرف اول را در دنیا نمی زند تا بتواند سازمان ملل و شورای امنیت آن را به صدور قطعنامه هایی برای توجیه جنایت هایش و فراهم کردن پوششی از سازمان ملل برای آن وادار کند.اتفاق روز گذشته در شورای امنیت و شکست خفت بار طرح آمریکا برای به رسمیت شناختن خوان گوایدو رئیس جمهور انتقالی جدید (خود خوانده) ونزوئلا ، روشن ترین مهر تأیید بر گفته های ماست.
امروز دو ضلعی روسیه- چین مورد حمایت برخی قدرت های بزرگ منطقه ای مانند ایران و ترکیه و مکزیک و هند و آفریقای جنوبی به وجود آمده است که می تواند با تمام توان و قدرت وارد میدان مبارزه با طرح های سلطه جویانه آمریکا شود.
آمریکا برای اجرای طرح های خود برای تغییر نظام ونزوئلا و تحمیل گوایدو به عنوان رئیس جمهور آن با مشکلات زیادی رو به رو خواهد شد زیرا نیروهای نظامی ونزوئلا و نیز دادگاه عالی قانون اساسی از مادورو حمایت می کنند و او را رئیس جمهور قانونی می دانند و مخالف کودتای آمریکایی هستند.
اینکه گوایدو مخفیانه به آمریکا برود و با بالا رفتن از پله متحدان خود یا بهتر بگوییم مزدوران خود در برزیل و کانادا و کلمبیا و آرژانتین خودش را رئیس جمهور بخواند و دولت ترامپ هم در عرض چند دقیقه او را به رسمیت بشناسد، این نوع جدید و بی سابقه ای از کودتاست. به ویژه آنکه ترامپ از جمیز ماتیس وزیر دفاع ( مستعفی ) و مک مستر مشاور سابق امنیت ملی آمریکا خواسته بود طرحی برای حمله به ونزوئلا و ترور بشار اسد رئیس جمهور سوریه بریزند.
اتحادیه اروپا کیست که به مادورو درباره لزوم برگزاری انتخابات آزاد و شفاف ظرف هشت روز هشدار می دهد و تهدید می کند که در غیر این صورت او را دیگر به عنوان رئیس جمهور به رسمیت نخواهد شناخت و سرکرده مخالفان را رئیس جمهور خواهد دانست. آیا اتحادیه اروپا مشروعیت لازم را در این زمینه دارد و آیا جایگزین سازمان ملل متحد شده است؟ آیا هنوز در قرن نوزدهم و زمان استعمار اروپا زندگی می کنیم؟
بله، یک میلیون آواره به سبب شرایط سخت معیشتی کشورشان از ونزوئلا به کشورهای همسایه مهاجرت کرده اند اما آیا آنها ما را به یاد ده میلیون آواره و پناهنده سوری نمی اندازند؟ یا به یاد سه میلیون لیبیایی یا قطحی و بیماری که جان ملت یمن را می گیرد و قبل از آن دو میلیون پناهنده عراقی به سوریه و اردن؟ البته آوارگان فلسطینی را هم نباید فراموش کرد. آیا اینها به سبب دخالت ها، تحریم ها و جنگ های آمریکا و اسرائیل یا (جنگ هایی) با حمایت آنها و نیز کشورهای اتحادیه اروپا مهاجرت نکرده اند؟
ما در برابر این توطئه آمریکایی بی هیچ شکی در سنگر مادورو می ایستیم، نه به این سبب که او رئیس جمهور منتخب است و 67 درصد آراء را در انتخابات اخیر ریاست جمهوری در ماه مه گذشته کسب کرده است، بلکه به این سبب که مخالف سلطه آمریکا و طرفدار فقراست. چون خواستار قیمت های عادلانه برای نفت شد و کاخ و هواپیمای تفریحی ندارد. ساده زندگی می کند و همان لباس هایی را می پوشد که ملتش می پوشند. او لباس قرمز خود را عوض نکرد و مانند معلم خود یعنی چاوز آن را بر تن کرد. بالاتر از همه این ها همواره در سنگر مسائل برحق و عادلانه و در راس آنها نخستین قضیه عرب ها (آرمان فلسطین) ایستاد و با جنگ و تحریم های آمریکا در منطقه مخالفت کرد.
طرح آمریکا در سوریه و عراق و ایران شکست خورد و کنفرانس ترامپ در ورشو قبل از آن که شروع شود با شکست مواجه شد. تحریم نفتی ایران در حال اضمحلال است و توافق قرن مُرد و پوسید. اسرائیل به سبب موشک های مقاومت از ادامه حیات خود بیمناک است از این رو ما مطمئن هستیم که هرگونه دخالت نظامی آمریکا در ونزوئلا شکست خواهد خورد و نتایج فاجعه بار آن به صاحبانش بازخواهد گشت. این قلدرمآبی آمریکا باید هرچه سریع تر یک جایی تمام شود وگرنه جهان ما به سمت هرج و مرج خونینی پیش خواهد رفت و چه بسا بحران کنونی ونزوئلا نقطه شروع آن باشد. باید منتظر ماند و دید.