صدای بسکتبالیها در آمد؛
فرزند ناخوانده غیر فوتبالی!
بسکتبال ایران همچنان بعد از سالها تلاش و کسب نتیجه برای کمترین امکانات دست و پا میزند.
به گزارش خبرنگار
خبرگزاری صداوسیما؛ رشتههای ورزشی در فضای رسانهای ایران به دو دسته تقسیم میشوند: فوتبال و منهای فوتبال. همین تقسیم بندی گویا در میان مسئولان ورزش کشور هم وجود دارد. توجه بیش از حد به فوتبال و در تنگنا گذاشتن رشتههای منهای فوتبال در نهایت صدای ملی پوشان و سرمربی تیم ملی بسکتبال را در آخرین مسابقه از مرحله نخست انتخابی جام جهانی ۲۰۱۹ در آورد.
ارسلان کاظمی فوروارد قدرتی تیم ملی که حتی پیش از دیدار مقابل قزاقستان از کم توجهی به بسکتبال خسته شده بود، ضمن درخواست حمایت مردم گفت: "نمی دانم چقدر این رشته باید قهرمانی و نایب قهرمانی بیاورد تا به چشم مسئولان بیاید و کاری برای آن کنند."
خیلی زود دلیل این حرفها مشخص شد. هیچ چیز برای مسابقه انتخابی ایران مقابل قزاقستان هماهنگ نبود. از فدراسیون که تبلیغات مناسبی برای این بازی انجام نداد و در جلب نظر شبکههای سیما برای پخش مسابقه موفق نبود تا شبکه ورزش که برخلاف انتظار هواداران ترجیح داد ساعت پخش خود را به جای بازی مقتدرانه تیم ملی بسکتبال به تبلیغات قبل از مسابقه جام جهانی فوتبال اختصاص دهد و بدتر از آن شرایط داخل سالن که چند هزار نفر را به دلیل تهویه نامناسب و گرمای بیش از حد کلافه کرد.
مهران شاهین طبع سرمربی تیم ملی با این شرایط در کنفرانس خبری بعد از مسابقه تصمیم گرفت از فرصت چند دقیقهای برای ابراز نارضایتی خود بهره ببرد و در شروع صحبتهایش گفت: "تیم ملی فوتبال ایران در جام جهاني سه بازی انجام داد و در این سه بازی حتی سه پاس سالم متوالی بین بازیکنان رد و بدل نشد. پیروزی اول آنها نیز با گل به خودی حریف رقم خورد، ولی مربی این تیم درآمدی آنچنانی دارد و وضعیت تیم ملی و امکانات آنها نیز مشخص است. مسئولان باید پاسخگوی این مسائل باشند و من نیز مسائل فنی را جواب خواهم داد."
او ادامه داد: "بعد از چند سال نمیتوانیم کاری انجام دهیم که تیم ملی بسکتبال یک بازی راحت در سالن آزادی انجام دهد. رسانهها باید یقه مسئولان را از این جهت بگیرند که چرا سالن آزادی مثل سونا است و این همه جوان و افراد محترم باید این وضع را تحمل کنند."
بدتر از آن وقتی بود که اوشین ساهاکیان یکی از بازیکنان نسل طلایی تیم ملی بسکتبال که در افتخارآفرینیهای دهه هشتاد به بعد نقش داشت؛ بعد از مسابقه در میان جمعیت حاضر در سالن تصمیم به خداحافظی گرفت و بسیاری از هواداران بسکتبال که سالها با این بازیکن خاطره دارند، موفق به تماشای این خداحافظی نشدند. بسیاری از اهالی بسکتبال بعد از مجموع این اتفاقات نارضایتی خود را از تبعیض موجود پنهان نکردند.
در حالی که در بسکتبال عامدانه از مقایسه این رشته با والیبال با توجه به تفاوتهای آن پرهیز میشود، حالا توجهات بیشتری که به واليبال در کنار فوتبال میشود، بیشتر از قبل جلب توجه میکند، به خصوص که رئیس سابق این فدراسیون یکی از پرنفوذترین نفرات وزارت ورزش و جوانان به شمار میرود. هر چند رشتههایی مثل فوتبال و والیبال در یک دهه اخیر از نظر درآمدزایی داخلی هم موفق بوده اند؛ اما از کسی پنهان نیست که توجهات بیشتری از بخشهای کلان ورزش به این رشتهها میشود و در مقابل رشته بسکتبال که افتخارات متعددی از جمله حضور پیاپی در جامهای جهانی جوانان و بزرگسالان؛ قهرمانی و نایب قهرمانی آسیا و بازیهای آسیایی به دست آورده است، در همه این سالها مانند فرزند ناخوانده ورزش ایران بوده و به صورت مستقل پیش رفته است.
در حالی که با شرایط اقتصادی و مدیریتی موجود به نظر میرسد بسکتبال از حالا به کمکهای بیشتری در بدنه ورزش کشور نیاز دارد. بر کسی پوشیده نیست که بخش بزرگی از افتخارات بسکتبال با نبوغ بازیکنانی معروف به نسل طلایی به دست آمد و در صورت ادامه تنگنای چند ساله این رشته با توجه به خداحافظی بازیکنان نسل طلایی به تدریج یکی از مهمترین رشتههای تیمی ایران از فهرست افتخارآفرینهای ورزش کشور خارج میشود.