به گزارش
خبرگزاری صدا و سیما ؛ پس از سقوط فاو باید بر استحکام خطوط پدافندی این منطقه راهبردی افزوده می‌شد و یا یک تک مختل کننده در منطقه اجرا می کردند تا بتوان سازمان رزم دشمن را بر هم زدو یا عملیات آنان را به تأخیر انداخت.
پس از بازپس گیری فاو، ارتش بعثی عراق ظرف هشت ساعت شلمچه را پس گرفت؛ از دست دادن شلمچه برای رزمندگان بسیجی، سپاهی و جهاد سازندگی بسیار دردناک بود؛ از همه بیشتر تک موفق عراق و بازپس ستاندن شلمچه فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را در شوک فرو برد؛ زیرا آنان می دیدند دستاوردهایی که ظرف سه ماه جنگ خونین و شبانه روزی در عملیات های کربلای پنج و هشت حاصل کرده بودند و تصویب قطعنامه 598 شورای امنیت سازمان ملل متحد را –که تا اندازه ای به خواسته های جمهوری اسلامی ایران توجه کرده بود- همچون برگه برنده ای در برابر سیاسیون کشور می پنداشتند، در هشت ساعت بر باد رفته است.
فرماندهان ارشد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، توانسته بودند بیش از شصت هزار نفر از نیروهای مردمی، نیورهای سپاه و کمیته های انقلاب اسلامی را از آذرماه سال 1365 تا فروردینماه سال 1366 هجری شمسی در قالب دو اعزام بزرگ «سپاهیان محمد (ص) و سپاه مهدی (عج)» وارد جبهه های نبرد سازند؛ به کارگیری این حجم نیروی انسانی در عملیات های کربلای چهار، پنج و هشت فارغ از تلفات بسیار سنگین در آن نبردها، نتوانسته بود اهداف راهبردی جمهوری اسلامی ایران را برای ختم شرافتمندانه جنگ تأمین کند؛ با این حال پس از تصویب قطعنامه 598 شورای امنیت سازمان ملل متحد در 29 تیرماه سال 1366 هجری شمسی (برابر با بیستم جولای سال 1987 میلادی) -که در آن بندهایی نیز به نفع کشورمان دیده می شد- سبب گردید تا فرماندهی وقت کل سپاه و برخی از اعضای ستادش این تحلیل را که عملیات های اجرا شده توسط سپاه در جبهه شلمچه سبب عزم ابرقدرت ها برای پایان دادن به جنگ با هدف پیشگیری از شکست حتمی صدام و عدم وصول جمهوری اسلامی ایران به اهداف راهبردی خویش بوده است را به تمام رده های سپاه پاسداران انقلاب اسلامی منتقل کنند ولی روند جنگ از آغازین روزهای سال 1367 هجری شمسی با سقوط فاو ظرف 36 ساعت در روزهای بیست و هشتم و بیست و نهم فروردین ماه و شلمچه در هشت ساعت در چهارم خردادماه آن سال، صحت آن تحلیل را به تردید مبدل کرد.
بازپسگیری شلمچه توسط ارتش بعثی عراق بار دیگر فضای ایام بحرانی کشور پس از عدم فتح در عملیات کربلای چهار را در اذهان تک تک فرماندهان زنده کرد؛ با این تفاوت که در عملیات کربلای چهار، تک از سوی نیروهای خودی صورت گرفته و علیرغم شکست در آن عملیات، هیچ یک از مناطق متصرفی را از دست نداده بود ولی اکنون عراق تک کرده و ظرف هشت ساعت توانسته بود تمام زمینی که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ظرف 2448 ساعت (102 روز برابر با سه ماه و دوازده روز) در آن با دادن چند ده هزار نفر شهید موفق به پیشروی های محدودی در عمق منطقه شده بود بازپس ستاند.
یکی از فرماندهان ارشد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که پس از سقوط فاو و شلمچه به شدت زیر سؤال رفته بودند، عملیات بیت المقدس هفت را جهت بازپسگیری شلمچه طرحریزی کردند.
سرانجام عملیات بیت المقدس هفت با رمز «یا أَبا عَبدِ اللهِ الحسین» (ع) در نخستین ساعات بامداد دوشنبه 23 خرداد 1367 هجری شمسی (مطابق با 28 شوال سال 1408 هجری قمری و برابر با 13 ژوئن سال 1988 میلادی) در منطقه عمومی شلمچه آغاز شد.
عملیات تا نزدیک ظهر پیشرفت قابل ملاحظه ای داشت و اکثر یگان های عمل کننده به اهداف اولیه خود در پنج ضلعی و کانال پرورش ماهی رسیده بودند اما پاتک های سنگین یگان های زبده ارتش تا بن دندان مسلح عراق، افت شدید استعداد پرسنلی بر اثر تلفات سنگین در حین عملیات، ضعف شدید یگان های آمادی در رساندن آب و مهمات به خطوط درگیری و نیز گرمای بی سابقه هوا در منطقه، سبب شد که این نبرد بیش از یک عملیات انهدامی دستاورد دیگری نداشته باشد؛ شاید تنها نکته مثبت نظامی این عملیات، اسارت افرادی همچون فرماندهی تیپ 429 پیاده ارتش عراق بود؛ زیرا وی بعدها در جریان بازجویی ها، از آماده شدن ارتش بعثی عراق برای بازپسگیری جزایر مجنون در آینده نزدیک خبر داد.
به هر حال، عملیات بیت المقدس هفت علیرغم دستاوردهای ضعیف نظامی جمهوری اسلامی ایران در صحنه جنگ، آخرین اقدام آفندی نیروهای مسلح در جنگ تحمیلی بود و رزمندگان اسلام برغم شرایط حقیقتاً نابرابر چه از لحاظ استعداد پرسنلی و چه از لحاظ مسائل لجستیکی هرگز کم نگذاشتند و در نهایت شجاعت و شرافت تا آخرین قطره خون در خاک مقدس شلمچه در رکاب امامشان عاشورایی در کربلای خمینی برای دفاع از حریم اسلام و جمهوری اسلامی ایران ایستادگی کردند.
