میرزا آقابیگ: اشتباه بهنام محمودی را تکرار نمی‌کنم

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صداوسیما؛ حسن میرزا آقابیگ یکی دیگر از کاندیداهای بسکتبالی انتخابات فدراسیون بسکتبال است که تایید صلاحیت او دیرتر از سایرین اعلام شد.

وی در گفتگویی تلفنی با خبرنگار ما درباره برنامه های خود توضیح داد:

ابتدا درباره تایید صلاحیت توضیح بدهید، بعد از اعلام اسامی اولیه، اعتراضاتی هم در فضای مجازی داشتید؟

تعیین صلاحیت ها هنوز اواسط هفته به طور کامل احراز نشده بود و این هم یک بی تجربگی و بی تدبیری بخش ورزش بود، چون دستگاه های پاسخگو باید تا 45 روز پاسخ دهند. با حضور مستقیم در حراست وزارت ورزش، دوستان حراست کمک کردند و این تاییدیه را گرفتم. مشکل خاصی هم وجود نداشت.

انصراف که نمی دهید؟ دوره قبلی به نفع امیر ایلیاوی کنار رفتید؟

در سه دوره انتخابات قبلی اگر نگاه کنید هر دفعه به نوعی بنده را کنار گذاشتند. در دوره ریاست سعیدلو گفتند که کارمندان وزارت ورزش باید از ایشان اجازه بگیرند، زمانی این موضوع را به من گفتند که سعیدلو خارج از کشور بود. دوره قبل از آن هم به نفع رمضانزاده کنار رفتم، چون قدرت اجرایی و پشتوانه مالی او را قویتر از خودم می دیدم، اگر در همان سال او انتخاب شده بود، بسکتبال حالا اینجا نبود.

منظورتان دوره قبل از سعیدلو است؟

درست است، در آن انتخابات سه نفر بودیم که من به نفع رمضانزاده کنار رفتم و در نهایت مشحون انتخاب شد. از طرفی دو سال قبل هم چون ایلیاوی پیشکسوتم بود و من هم احترام به پیشکسوت را یاد گرفته ام، در جلسه ای اعلام کردم که تمام قد از ایشان حمایت می کنم، چون مدیری علاقمند به تغییرات بود، ولی این دوره با وجود دیر اطلاع دادن، حتما در انتخابات می مانم و اشتباهات بهنام محمودی را در والیبال تکرار نمی کنم. حتما می آیم که خانواده بسکتبال فردا از من انتقاد نکند که در انتخابات نماندی. اگر انتخاب شدم که خدمت می کنم.

این چهارمین دوره پیاپی حضور در انتخابات ریاست فدراسیون بسکتبال است، چه انگیزه ای باعث می شود که هر بار وارد انتخابات شوید؟

فکر می کنم که توان کمک به بسکتبال را دارم، چون پشتوانه مالی و اسپانسر دارم و در 35 سال گذشته کار اجرایی کرده ام. واقعا این اتفاق اگر در این دوره بیافتد، بعد از مشحون که تلاش خود را کرده است، می توانم به این رشته کمک کنم. اولین چیز قبل از هر اتفاق هم آشتی دوستانی است که در حال حاضر در میدان هستند و دوستانی که سال ها با کج سلیقگی بیرون مانده اند. شایسته سالاری را به معنای واقعی در بسکتبال خواهید دید.

شما اولین نفری بودید که برنامه خود را برایمان ارسال کردید، نقاط قوت برنامه خود را چه می دانید؟

برنامه هایی برای نیروهای مسلح دارم که در مسابقات سیزم شرکت کنند و میزبانی بگیرند. مشارکت حداکثری شهرداری ها را دنبال می کنم. در 14 سال گذشته نشنیدید که کار مشترکی بین ارتش و فدراسیون بسکتبال، کمیته ملی المپیک، شهرداری یا نهادی دیگر با بسکتبال انجام شده باشد. انقدر کار مشترک را با فدراسیون بسکتبال زیاد می کنم که این فدراسیون هماهنگ کننده خوبی برای گسترش و اشاعه بسکتبال باشد.

گفتید در حال حاضر اسپانسر دارید؟

با دو بانک و سایر بخش های خصوصی صحبت کرده ام و توانمندی باشگاه های بزرگی مثل مهرام و کاله را داریم. بسکتبال ظرفیت های زیادی دارد که می توان از آنها استفاده کرده و کنار هم قرار دهیم. مدیریت ورزش در حال حاضر مثل شطرنج می ماند که باید مهره ها را کنار هم قرار دهید. اینکه چطور این کار را انجام می دهم، می توان در انجمن راگبی دید که با هیچ تا به حال مانند یک فدراسیون اداره اش کرده ام.

بدبینی از دوره های قبل در جامعه بسکتبال مانده است که صحبت هایی در زمان انتخابات مطرح می شد و بعد هیچ اثری از عملی شدن آنها نبود.

اگر بسکتبال با صداوسیما تعامل خوبی داشت، امروز می توانست میلیاردها تومان از اسپانسرها درآمد داشته باشد. چطور برای مسابقات نهایی لیگ برتر راگبی پخش مستقیم گرفتم که قبل از من برچسب هایی به این رشته می زدند و اجازه پخش نداشت. چطور در بسکتبال تهران پخش مستقیم می گرفتم؟

تعامل در واقع همان پرداخت پول برای پخش است؟

چطور وقتی شما به یک بانک می روید، پولی می گذارید که بهره دریافت کنید؟ نمی توان پول را در جیب خود گذاشت و بهره گرفت. تعامل یعنی همین که به خواسته های همه احترام گذاشت و بازی برد-برد با اسپانسرها ایجاد کرد.

بحث هایی درباره اداره خانواده راگبی بود. توضیحاتی دادید که برخی از آنها قانع کننده نبود.

در راگبی هیچ پولی وجود ندارد و من فقط 15 میلیون تومان دریافتی داشتم. پس باید کسانی بیایند که مجانی کار کنند. همین حالا هم که همسرم از نایب رئیسی استعفا داده است، با چند نفر از خانم های دارای مدرک دکترا که صحبت کردم، وقتی می گویم حقوق به شما نمی دهیم، می گویند به شما جواب می دهم و دیگر نمی آیند. فرق بسکتبال این است که در آنجا می توان بهترین ها را به کار گرفت. در راگبی توانسته ام همه کارها از جمله اعزام تیم ها و برگزاری مسابقات کشوری را انجام دهم، می خواهند بگویند خانوادگی است؟ خب بگویند. آیا کسی برای همکاری پا پیش گذاشت و ما به او نه گفتیم؟

نگرانی بسکتبال از این جهت است که همان شرایط در این رشته ایجاد نشود. خانواده محمود مشحون هم در بسکتبال حضور داشتند.

هیچ کدام از اعضا خانواده من وارد این فضا نمی شوند، حتی پسرم که عضو تیم های ملی جوانان و امید بوده است. چرا؟ شاید بخواهند به بسکتبال بیایند؛ اما از آنها ارجحتر در بسکتبال وجود دارند. نایب رئیس بانوان من هم قطعا کسی خواهد بود که همه جامعه بسکتبال بانوان پشت او خواهند بود.

نام او را مطرح می کنید؟

خیر!

درباره راگبی گفته بودید سال 89 بودجه آن به عنوان فدارسیون یک میلیارد و 800 میلیون تومان بود و بعد به صورت انجمن به بودجه ای 15 میلیون تومانی رسید. چطور دوباره در این سال ها به همان فضا برنگشت؟

در این سال ها تلاش کردم؛ اما گودرزی در زمان وزارت خود نپذیرفت و گفت راگبی در حد فدراسیون نیست. سلطانی فر چراغ سبزهایی داده است و این کار با حضور یا غیبت من انجام می شود. زمان این کار باید می رسید تا دو دوره قهرمانی غرب آسیا به دست می آوردیم، قهرمان آسیای میانه می شدیم، انتخابی المپیک ریو می رفتیم. تعداد داوران به سطح بین المللی می رسید. امروز جماعت راگبی شاید از ده تا بیست فدراسیون دیگر هم بیشتر است.

بعد از انتخابات قبلی به سجادی معاون وزیر ورزش تبریک گفتید چون مشحون به عنوان گزینه او رای آورد. به نظرتان وزارت ورزش آن دوره دخالتی داشت و از کجا مطمئنید همان اتفاق این بار نمی افتد؟

دوره قبل چون شاهد بودم شخصی از بین کاندیداها با سجادی صحبت کرد که بسکتبالیست ها به یک جمعبندی برسند، ایشان گفت نه باید باشی. همین اتفاق باعث شد که رأی ها مقابل مشحون شکسته شود. اینکه انتخابات مهندسی می شود، به معنی حمایت از فردی خاص است. روز شنبه من در معرض انتخاب خانواده بسکتبال قرار می گیرم. یا به من اعتماد می کنند یا نه. در هر دو صورت برای من برد است. انتخاب شوم به این جامعه خدمت می کنم و انتخاب نشوم، باز هم خدمتگذار جامعه بسکتبال هستم.

در حال حاضر برآوردی از میزان حمایت نسبت به خودتان دارید؟

این چیزی است که جامعه بسکتبال باید بگوید. به هر حال همه کاندیداها می گویند از من خواسته اند که به انتخابات بیایم. محمود مشحون به صورت تمام قد پشت حسن طباطبایی ایستاده است، رامین طباطبایی شاید از ارتباطات و نفوذ خود در وزارتخانه استفاده کند. به هر حال این اتفاقات می افتد. امیدوارم این بار اعضا مجمع احساسی رأی ندهند و به منطق روی بیاورند.

شما هم بحث آشتی در بسکتبال را مطرح کردید. با توجه به فضای نامناسبی که در بین اهالی این رشته وجود دارد، چطور این آشتی را ایجاد می کنید؟

پدر خانواده اگر بتواند خوب پدری کند، سعی در کمترین اختلافات در خانواده دارد. خدا ما را در چیزی مشترک خلق کرده است، اینکه نظر هر کسی با دیگری فرق دارد. اگر کسی با من مخالف بود، باید تلاش کنم که او جذب این حوزه شود، نه اینکه برای ماندن التماسش کنم؛ اما اجازه ندهم با تخصص های خود از این فضا برود.  اگر آدم منتقد نداشته باشد، به اشتباهات خود پی نمی برد. اگر قرار بود سیستم قائم به فرد باشد، مانند سیستم زمان مشحون می شود که اختلاف نظر امثال من با مشحون هم سر همین موضوع بود. سیستم ما به این گونه نیست و در برنامه ام می توانید مشاهده کنید.

نمی دانم سن شما قد می دهد یا نه، سال 79 تا 83 رئیس هیئت تهران بودم. در آن زمان دادرس رئیس پیکان بود یا باشگاه های ایران نارا، مهرام و ... که تمام وقت خود را در هیئت می گذراندند و جام های مختلفی با همین رفت و آمدها برگزار شد. همین سیستم باعث می شود که افراد کنار هم جمع شوند.

البته هیئت با فدراسیون فرق دارد و کوچکتر از آن فضاست.

چیزی را یادتان باشد که مدیریت استان تهران در هر بخشی به اندازه آن فدراسیون یا سازمان ارزشمند است چون با همه سازمان ها، وزرا، باشگاه ها و افراد سروکار دارید. این را به صراحت می گویم که در بسکتبال امروز کردستان، ارومیه، خراسان و .. کجا هستند که روزگاری نفرات ملی آنچنانی داشتند؟ چرا مسابقات قهرمانی کشور حذف می شود؟ وقتی سازمان لیگ خوب داشته باشم، لیگ را باید باشگاه ها و بخش خصوصی برگزار کنند. مسابقات کشوری و سرمایه گذاری، برنامه ریزی رده های پایه با من است. اگر سازمان تیم های ملی و اسپانسر خوب داشته باشم که در برنامه خود دارم، دیگر نیازی نیست دنبال پول وزارت ورزش باشم. بخش استان ها را با پول وزارت ورزش می چرخانم، تیم های ملی و لیگ هم با اسپانسرها و خودشان اداره می شوند.

در سال های ریاست مشحون، هفت درصد از قرارداد بازیکنان با باشگاه ها باید به استان ها می رسید، نیم درصد هم به هیچکس نرسید. پس وقتی من بگویم استان خوزستان، شما که سه تیم دارید، درصد خود را بردارید و قراردادها را برای ما بفرستید، آن استان جان می گیرد.  عکس هایش وجود دارد که 12 نفر همراه تیم ملی به مسافرت خارجی رفته اند، چطور ظرفیت آن وجود ندارد که رئیس هیئت خود را همراه تیم ملی به سفر بفرستم؟ رئیس هیئت اگر گرفتار بود و نوبت استانش شد، خب شخصی را از بین مربیان و اهالی آن استان معرفی کند که همراه تیم ملی برود.

البته سود اینکه یک رئیس هیئت همراه تیم ملی به سفر برود چیست؟ مربیان همراه تیم باشند، بهتر نیست؟

گفتم که امکان دارد رئیس هیئت بخواهد مربی یا داور برود.

بحث درباره خود رئیس هیئت است که سفرش با تیم ملی چه سودی دارد؟

رئیس هیئت نه، من در بخش مربیان باید انگیزه ایجاد کنم که برنامه هم برای این کار دارم. در هیئت تهران انقدر انگیزه های معنوی برای مربیان ایجاد می کردم که همه برای کار مشتاق شده بودند. امتیازات فرق می کند، ممکن است دو بازیکن را همراه تیم بفرستیم. زمانی که من در تیم ملی بازی می کردم، دو بازیکن از خوزستان به شکل تشویقی همراه تیم ملی آمدند و دوره بعد خودشان به تیم ملی رسیدند.

امکان این شرایط برای بسکتبال وجود دارد. یادتان باشد قرار نیست در تورنمنت های مختلف فقط تیم ملی باشد. باشگاه ها را می توان به تورنمنت ها فرستاد یا مثلا در تورنمنتی به میزبانی امارات، تیم منتخبی از یک استان شرکت کند. جوانان تهران را در زمان ما ببینید که آیدین، صمد، مهدی کامرانی و علیرضا هنردوست را داشتند، چندین اعزام به جاهای مختلف داشتند.

ویژگی های متمایز دیگری هم در برنامه شما وجود دارد؟

مهمترین کاری که می خواهم انجام دهم و در هیچ فدراسیونی به جز فوتبال انجام نشده است، کانون مربیان، داوران و ورزشکاران را برحسب اساسنامه و ثبت در وزارت کشور ایجاد کنم و از این به بعد اگر قرار است نماینده ورزشکاران، مربیان و داوران بیاید، از کانون خودشان بیایند. همچنین برای همگانی کردن بسکتبال با جامعه 300 هزار نفری تا سال 1400 برنامه دارم.

بحث همگانی از توسعه جدا است. شاید بگویند توسعه همان گسترش است، کاملا این دو بخش جدا هستند، چون توسعه با بخش قهرمانی پیش می رود؛ اما همگانی فقط علاقمند شدن به آن رشته را ایجاد می کند.

تشکیل تعاونی سرمایه گذاری خانواده بسکتبال با مشارکت استان ها و خانواده بسکتبال را مدنظر داریم. اگر این شرکت تعاونی و سرمایه گذاری را راه اندازیم، قطعا به خوبی پیش می رود، البته نه اینکه فدارسیون متولی آن باشد، فدراسیون می تواند مانند یک عضو حضور داشته باشد، همانند استان های سیستان، گیلان، مازندران و ...

می خواهیم همه باشگاه ها و استان ها در امور حضور داشته باشند، بودجه مشخصی هم براساس توسعه قهرمانی و همگانی داریم.

تجهیز یک زمین بسکتبال سه نفره در هر استان تا پایان سال 97 را مدنظر داریم که با هزینه فدراسیون تجهیز شود. به این دلیل که قطعا تا 2024 بسکتبال سه نفره پیشتاز از بسکتبال پنج نفره خواهد بود.

همکاری تنگاتنگ با آموزش و پرورش لازم است که فدراسیون کمک کند چون کارخانه توسعه و انسان سازی در همان آموزش و پرورش است.

یک نکته در پرونده شما از بازی های کشورهای اسلامی، انتخابات، راگبی و .. وجود دارد که وقتی نگاه می کنیم همیشه حواشی در کنار نام شما هست. دلیلش چیست؟

این سوال را که شما قطعا با جهت پرسیدید، من بدون جهت جواب می دهم. کار بزرگ آدم بزرگ می خواهد. در کشورهای اسلامی هیچ کدام از آدم هایی که ادعایشان می شوند، نپذیرفتند و من کارها را انجام دادم. شانس بدم این بود که به مخالفت دولت با شهرداری ها و شهرداری ها با وزارت ورزش برخورد کردیم، ولی کاری که من انجام دادم، از جمله ساخت سالن ها هنوز اثرشان هست و امروز به کمک ورزش کشور می آید. منتها برخی چیزها از دست من و شما در کشور خارج است. حواشی هم نبود، شیطنت خبرنگاری بود که خدا بالاخره رو سیاهش کرد چون اگر تخلف و اشتباهی در 35 سال سابقه خدمتی خود یک بار توبیخ یا برکنار می شدم.

خودتان زمان بازی های کشورهای اسلامی استعفا دادید.

من هم می گویم خودم رفتم و کسی کنارم نگذاشت. فشاری هم برای کنار رفتنم نبود. در آن دوره کارهای مثبتی انجام دادم. همان موقع کارهایی به جز زیرساخت ها مثل قرعه کشی بازی ها هم در مرکز صداوسیما با حضور امارات و عربستان انجام شد. همه شرکت کردند، منتها شرایط به گونه ای پیش رفت که از دست امثال من و حتی مسئول ورزش وقت خارج بود.

صحبت دیگری هم دارید؟

فقط به این اشاره می کنم که با همه اتفاقاتی که افتاد و تایید صلاحیت ها دیر شد. پشتوانه اجرایی آنچه می گویم، کار اجرایی است که این مدت در ورزش انجام داده ام. تنها کاندیدایی هستم که کارم از پایینترین سطح تا بالاترین و همچنین تحصیلاتم در حوزه ورزش است. اگر امروز برای بسکتبال حرص می خورم، به این دلیل است که 16 سال در این رشته بازی کرده ام و حالا آمده ام آشتی را در بسکتبال ایجاد کنم که هیچکس دیگری انجام نداد.