نشان‌های خونین

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما، کهنه سرباز ویتنام در سال ۲۰۰۱ در کاخ سفید از دست رئیس جمهورش نشان افتخار می‌گیرد.
از دیگر نشان بگیران جنگ ویتنام، جان کِری جنگجوی دیروز و مذاکره کننده امروز است.
آمریکایی‌ها در جنگ ویتنام، صد‌ها هزار تن بمب بر سر مردم این سرزمین ریختند و ۳ میلیون ویتنامی را کشتند.
اوباما نیز وقتی کاخ سفید را تحویل گرفت مراسم تحویل نشان را این بار برای سربازان حاضر در عراق و افغانستان به جا آورد.
گویا حمله به مردم دیگر کشور‌ها در آمریکا افتخاری بزرگ محسوب می‌شود.
حمله به عراق، اما زخمی ماندگار برای نسل‌های دیگر نیز داشت؛ نیرو‌های آمریکایی در حمله به شهر فلوجه از فسفر سفید استفاده کردند و حالا کودکانی که در این شهر متولد می‌شوند اغلب ناقص الخلقه هستند.
بعد‌ها جرج بوش فرمانده کل جنگ در دادگاه‌های بین المللی متهم به جنایت جنگی شد، البته هرگز محاکمه نشد و حتی در دادگاه‌ها هم حضور نیافت.
بنابر گزارش انجمن جهانی کنترل سلاح، ارتش آمریکا در تازه‌ترین بروزرسانی تسلیحاتش ۶۶۰ بمب افکن استراتژیک را به ۱۳۹۳ کلاهک هسته‌ای مجهز کرده است.
جماعت کاخ سفید با آن پیشینه سیاه حالا مدعی صلح جهانی هستند.
آن‌ها خصلت دیگری هم دارند، هر جا که ارابه‌های جنگی شان در سنگلاخ مقاومت‌های مردمی گیر کند، به خنجر از پشت زدن و تجهیز تروریست‌های نیابتی روی می‌آورند.
حالا می‌گویند تروریست‌هایی که بهانه آغاز جنگ‌های خاورمیانه بود، پی شان را از اول خودمان ریختیم.
رژیم صهیونیستی هم، این تروریست دولتی، با کارنامه‌ای ننگین از کودک کشی تا ترور دانشمندان، پشتش به آمریکا گرم است.
حمایت‌های کاخ سفید از تروریست به همین جا ختم نمی‌شود، در این سال‌ها چه دسته گل‌هایی که سناتور‌های آمریکایی تقدیم منافقین کردند؛ شاید به پاس پر پر کردن ۱۷ هزار ایرانی، چه شب‌ها با این گروهک تروریستی دور یک میز نشستند و برای ما نقشه کشیدند.
جان بولتون از حامیان این گروهک اخیرا مشاوره‌های جالبی هم برای ترامپ داشت.
همین مستاجر جدید کاخ سفید قبل از اینکه بلیت ورود را ببرد از کلید اتاق فکر وحشی‌ترین تروریست‌های تاریخ گفت که در جیب رئیس جمهور قبلی بود.
هنوز هم مراسم اعطای نشان افتخار در اتاق‌های کاخ سفید برپا می‌شود، رئیس جمهور دوباره به جنگجویی نشان افتخار می‌دهد و بعد هم به اتاق دیگری می‌رود و ملت ایران را تروریست می‌خواند.
گوش همه ایرانیان از قصه شنگول و منگول پر است، داستان‌های کاخ سفید ما را یاد دستان گرگی می‌اندازد که با آرد سفید شده بود، اما گرگ مثل همیشه درنده بود.