رئیس کنفرانس مونیخ : اقدام ترامپ خیانت در امانت است

به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما ؛ رئیس کنفرانس امنیتی مونیخ در گفتگو با شبکه بی بی سی تاکید کرد: ادامه‌ عملکرد توافق هسته‌ای ایران (برجام) بدون حضور آمریکا بسیار دشوار خواهد بود.
مجری این شبکه ابتدا گفت: شورای امور خارجه اتحادیه اروپا قرار است امروز در لوکزامبورگ نشستی برگزار کند و این در حالی است که در دستورکار این نشست، توافق هسته‌ای ایران از اولویت بالایی برخوردار است. پس از آن‌که دونالد ترامپ، رییس جمهور آمریکا، تهدید کرد توافق هسته‌ای ایران را ممکن است پاره کند، انتظار می‌رود امروز اروپا پشتیبانی جدید خود را از این توافق اعلام کند.
مجری افزود: توافق نقطه‌ عطفِ سال 2015 (برجام) ناظر بر آن بود که تهران بلندپروازی‌های هسته‌ای خود را در ازای برداشته شدن تحریم‌های سخت و تنبیهی، کنار بگذارد.
مجری این شبکه در ابتدای گفتگوی زنده با ولفگانگ آیزینگر، رییس کنفرانس امنیتی مونیخ، درباره برجام، از وی پرسید: آیا ادامه این توافق بدون حضور آمریکا عملی خواهد بود؟
آیزینگر پاسخ داد: روشن است که آن (عملکرد موفقیت‌آمیز برجام بدون حضور آمریکا) به‌مراتب دشوارتر (از الان) خواهد بود. در ضمن، اصلاً معلوم نیست اگر آمریکا واقعاً پای خود را از این توافق بیرون بکشد، آیا ایران کماکان خود را ملزم به عمل کردن به تعهداتش براساس برجام خواهد دانست یا خیر.
البته هنوز ما به آن مرحله نرسیده‌ایم، زیرا گام بعدی این است که ببینیم واکنش کنگره آمریکا به این مسئله چه خواهد بود. در عین حال به عقیده‌ی من، آن چیزی که از هم‌اکنون کاملاً روشن است این است که آنچه رییس جمهور ترامپ تصمیم گرفت (عدم تأیید برجام و ارجاع این موضوع به کنگره) خیانتی واقعاً جدی در امانت در خصوص مناسبات ترامپ با متحدان اروپایی‌اش است.
مجری خطاب به آیزینگر گفت: شما در پیام توئیتریِ خود به مسئله‌ی از دست رفتن اعتماد اشاره کرده و افزوده‌اید: انکار مسئولیت از سوی ترامپ و واگذار کردن این مسئله به کنگره، به‌مثابه‌ی سیلی زدن به چهره‌ی همکاران اروپایی آمریکا و حاکی از عدم مسئولیت‌پذیری است. مجری پرسید آیا شما می‌توانید این مسئله را بیشتر تشریح کنید؟
آیزینگر پاسخ داد: بله، البته. ما سال‌ها پیش تصمیم گرفتیم که باهم درباره این توافق مذاکره کنیم. آیزینگر پرسید: ما چه کسانی هستیم؟ و خودش پاسخ داد: ما تعدادی از کشورهای اروپایی، به انضمام (تشکیلات) اتحادیه اروپا هستیم. در آن دوران، خانم کاترین اشتون، مسئول وقت سیاست خارجی اتحادیه اروپا، این مذاکرات را آغاز کرد و در آن زمان، آمریکا نیز یکی از همکارانِ (غیراروپایی) در همین مذاکرات بود. اکنون اگر آمریکا تصمیم بگیرد - با محول کردن مسئله ی برجام به کنگره آمریکا - از این توافق بیرون برود، مشکلات عظیمی ایجاد خواهد کرد. ما (اروپاییان) طرفی نیستیم که بتوانیم با کنگره آمریکا مذاکره کنیم. همکارِ مذاکره کننده ی ما «دولت آمریکا» است (نه کنگره). حال، اگر دولت آمریکا مسئولیت خود را انکار (رها) کند و به این حقیقت نیز بی اعتنایی کند که «همه» - به استثنای دولت آمریکا - بر این باورند که ایرانیان از مفاد این توافق تخطی نکرده اند - که البته توافقی است که صرفاً درباره ظرفیت هسته ای (ایران) است و نه سایر عرصه های رفتار ایرانیان، که در حقیقت اصلاً خوب نیست و سزاوار انتقاد است - ولی آن ها خارج از حوزه این توافق هستند ... از اینرو، آن واقعاً سیلی به چهره و خیانت در امانت است.
مجری پرسید: نیکی هیلی، نماینده دائمی آمریکا در سازمان ملل، گفته است: شما شاهد باقی ماندن آمریکا در این توافق خواهید بود، ولی هیلی افزود: ما می‌خواهیم ببینیم چگونه می توانیم این توافق را بهبود بخشیم. مجری سپس از آیزینگر پرسید: این توافق چه عیب و ایرادی دارد (که آمریکا می خواهد آن را بهبود بخشد)؟
رییس کنفرانس امنیتی مونیخ پاسخ داد: شما می دانید که در عرصه سیاستِ خارجی، معمولاً با شرایطی روبرو می شوید که این گزینه در برابر شما نیست که «راه حلی کامل» و بی عیب و نقص را به جای راه حلی که کاملاً بی عیب و نقص نیست، انتخاب کنید، زیرا در اغلبِ موارد، شما باید بین «راه حلِ بد» و راه حلی که تا حدی کمتر بد است، یکی را انتخاب کنید و این همان چیزی است که ما اینجا داریم.
توافق ایران (برجام) با کامل بودن و بی عیب و نقص بودن، فاصله زیادی دارد. این توافق، صرفاً برای مدت تقریباً یک دهه، به ما «فضای تنفس» می دهد و نه بیشتر از آن. این توافق، تمامی سایر عرصه های مربوط به طرز رفتار ایران را نیز پوشش نمی دهد. تنها مسئله ای که این توافق با آن سر و کار دارد، توسعه فعالیت های هسته ای ایران است. از اینرو، این استدلالی اشتباه نیست که بگوییم این (برجام) توافقی است که تمامی نگرانی های ما را (درباره ایران) پوشش نمی دهد ... اما حقیقتِ زندگی همین است (که همه چیز کامل نیست) و این همان روندی است که سیاست خارجی (در دنیای واقعی، نه خیالی) در آن شکل می گیرد: شما مذاکره می کنید و در خلال مذاکرات، تلاش می کنید آنچه (از منافع) می توانید از آن مذاکرات به چنگ آورید. در آن مذاکرات (درباره برجام)، ایرانیان از منافع خود دفاع می کردند و ما نیز تلاش داشتیم از منافع خودمان دفاع کنیم و نتیجه آن، همان چیزی بود (برجام) که ما برسر آن به توافق رسیدیم. باید بگویم که یک توافق، یک توافق است (نمی توان زیرِ آن زد). ببینید، در گذشته در پیمان آتلانتیک شمالی، یعنی در ناتو، ما این را می گفتیم - که البته به نظر من اصلِ خوبی است - ما می گفتیم: ما هم وارد (مذاکرات) می شویم و با هم خارج می شویم. منظورم از ما، اروپاییان و متحدان آمریکایی مان است. از سوی دیگر، آنچه اکنون دونالد ترامپ به ما می گوید این است که: بله، ما همه با هم وارد (این توافق) شدیم، ولی آمریکا به تنهایی از آن خارج خواهد شد. ترامپ در حقیقت به ما می گوید: من شما را ترک خواهیم کرد (اروپا را در این قضیه، تنها خواهم گذاشت).