نامه گلایه آمیز مادر وزنه بردار فوق سنگین

مهرآسا کبیری مادر بهادر مولایی وزنه بردار سنگین وزن تیم ملی این روزها غمگین ترین زن دنیاست. از سویی در فراق پدر عزیزش به سوگ نشسته و از سویی دیگر نگران فرزند است در این نامه نوشت:

آقای مرادی من یک مادرم ،مادری که با هزار امید و آرزو فرزندش ، جیگر گوشه اش را به دست شما به امانت سپرده ولی شما در نگهداشتن این امانت کوتاهی کردید؛ هیچ به آن فکر کرده اید ؟! عذاب وجدان نگرفته اید!؟

آقای مرادی پدرم، پدر عزیزتر از جانم را که در تمام رده های سنی پشت نوه اش را خالی نکرده بود و حتی در سفرهای خارجی نیز او را همراهی می کرد درحالی که با دلی پر از غم و غصه از ناامید شدن نوه اش از المپیکی که بهادر شبانه روز آرزوی آن را داشته به دیار باقی شتافت. اگر بهادر انتخاب می شد این اتفاق نمی افتاد و مجبور نمی شدند نیمه شب راهی جاده ها شوند و در اثر خواب آلودگی این سانحه جانگداز برایمان رقم بخورد.

چطور می خواهید جوابگوی من داغدار و مادری که آینده پسرش تباه شده است باشید؟

چرا با پسر مهربان و ورزشکارم این چنین برخوردی شد؟ چرا بعد از چندین سال اردو و دوری از خانواده و تمرین های سخت، ناباورانه و ناعادلانه رفتار شد؟ دلتان به حال این جوان نسوخت که اینگونه با زندگی اش بازی کردید ، واقعا نسوخت!؟ جناب آقای علی مرادی رییس فدراسیون وزنه برداری چرا به دلایل شخصی، پسرم، عزیز دلم را از لیست المپیکی ها کنار گذاشتید ؟ پدر بنده که اصلا وزنه بردار نبودند،به من گفتند:(چرا رییس فدراسیون وزنه برداری که ادعای دانش و تجربه در این رشته را دارد اینگونه عمل کرده و به روز نبوده و از رکوردهای جهانی و رنکینگ جهانی خبر ندارد).

آقای مرادی، اگر به قول خودتان بهادر بدرد المپیک نمی خورد، چرا از اردوی کلاچای جواب منفی را به طور واضح بیان نکردید و البته سرمربی که به عنوان متخصص این کار ، بهتر از همه می دانست و می توانست شرافتمندانه اعلام کند نه در پس پرده نگهدارد!؟ چرا با روح و روان فرزندم بازی کردید؟ مگر یک ورزشکار در طول هفته چند دفعه رکوردگیری می کند؟ من ناشی این را می دانم ، چطور شماها نمی دانستید؟ آیا وجدانا پسرم المپیکی نبود؟ البته اگر وجدانی داشته باشید !