کشفیات جدید در کهنترین سکونتگاه شناخته شده انسان در جزایر خلیج فارس
در جریان پژوهش باستان شناسی در محوطه بام قشم نزدیک روستاهای طبل و سلخ، تعدادی دست تراش سنگی بدست آمده است.
به گزارش خبرنگار
خبرگزاری صدا و سیما به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری مرتضی رحمتی باستان شناس و پژوهشگر در این منطقه با اشاره به کشف مجموعه ای از دست تراش های سنگی شامل تراشه های ساده و انواع سنگ مادر، گفت: بیشتر آنها از قلوه سنگ ساخته شده اند و بررسی اولیه سنگ های استفاده شده نشانه کاربرد سنگ های آذین و آتش زنه در ساخت آنهاست.
وی افزود: با توجه به شیوه های تراشه برداری، خصوصاً شیوه تراشه برداری لوالوا، دست تراش های بدست آمده متعلق به دوره پارینه سنگی میانی است.
این باستان شناس تصریح کرد: بر اساس مشاهدات اولیه این محوطه بیشتر به عنوان یک کارگاه ابزار سازی مورد استفاده بوده که با توجه به وفور قلوه سنگ های مختلف، انسان های اولیه در این محل ابزار سنگی را تولید و احتمالاً در سکونتگاه های خود در خارج از این محوطه استفاده می کردند.
رحمتی افزود: دوره پارینه سنگی میانی از حدود دویست هزار سال پیش آغاز می شود و در حدود چهل هزار سال پیش با پیدایش انسان هوشمند جدید به پایان می رسد.
وی گفت :تاکنون آثار این دوره بیشتر در زاگرس و اطراف مرکز فلات ایران یافت شده است اما اطلاعات اندکی از سکونت های این دوره در جنوب ایران وجود دارد.
به گفته این باستان شناس تا پیش از کشف محوطه بام قشم، آثار این دوره به صورت پراکنده در اطراف میناب، دشت جم، سدیچ و کنارک در سواحل شمالی خلیج فارس یافت شده بود.
وی گفت :علاوه بر بررسی و جمع آوری دست تراش ها، نمونه هایی از رسوبات برای مطالعات زمین شناسی، رسوب شناسی و ریز ریخت شناسی برداشت شد.
رحمتی افزود:بام قشم کهن ترین آثار یافت شده از سکونت انسان در تمام جزایر خلیج فارس است و از این لحاظ اهمیت فراوانی دارد.
این باستان شناس اظهار داشت: از آنجا که در عصر یخبندان سطح دریاهای آزاد در دوره هایی بیش از 100 متر پایین تر از امروز بوده و با توجه به عمق بسیار کم آب در حدفاصل بندر پهل و بندر لافت در جزیره قشم، این جزیره به سرزمین ایران متصل بوده است.
وی گفت : بام قشم محوطه باز و وسیعی است که در ارتفاعاتی به همین نام و در محدوده ژئوپارک قشم قرار دارد، این محوطه اولین بار درسال 1384 توسط عبدالرضا دشتی زاده شناسایی شد و در سال 1390 در فهرست آثار ملی به ثبت رسید.
این پژوهش با نظارت علمی و راهبردی پژوهشکده باستان شناسی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری انجام شده و مجوز آن را رئیس پژوهشگاه صادر کرده است.