سرمایه گذاری خارجی باید در درون اقتصاد ملی هضم شود

زمانی که سرمایه گذاری خارجی در درون اقتصاد ملی هضم می شود ؛ در خدمت رونق تولید واقعی قرار می گیرد ، به ان وابسته می شود و تابعی از عوامل تولید داخلی خواهد بود.

در ان صورت بحران های مالی مانند شرق اسیا و مالزی یا ارژانتین با خروج قهری سرمایه های خارجی تکرار نخواهد شد. 

از طرف دیگر درامد در هر کشوری به دو بخش تقسیم می شود بخشی از آن به مصرف می رسد و بخش دیگر برای سرمایه گذاری پس انداز می شود تا تولید بتواند تداوم پیدا کند و بیشتر و بهتر شود. 

پس انداز ملی اغلب جوابگوی همه نیازهای سرمایه گذاری نیست در این صورت یا باید از خارج قرض بگیرد یا اجازه دهد سرمایه گذارهای خارجی در ازای دستیابی به منافعی معقول به این نیازها وارد شود.

در برنامه ششم توسعه ، دستیابی به نرخ رشد 8 درصدی در چند سال متوالی به عنوان هدف در نظر گرفته شده است.

عبور از سد تحریم های بین المللی ظالمانه هم سبب شده است ایران به کشوری جذاب برای سرمایه گذاری های خارجی تبدیل شود. 

ایران با امکانات عظیم ذخایرنفتی، جمعیت و موقعیت جغرافیایی باید بتواند سالی پنجاه میلیارد دلار سرمایه خارجی جذب کند و باید بستر قانونی و رقابتی خیلی متحول شود. 

بنابر گزارش سازمان آنکتاد که معتبرترین منبع در زمینه سرمایه گذاری های خارجی در دنیاست، ایران در فاصله سال های 2009 تا 2014 هر سال به طور متوسط سه میلیارد و و پانصد میلیون دلار سرمایه خارجی جذب کرده و اگر قرار است این رقم چهارده برابر شود و به پنجاه میلیارد دلار برسد باید مقدمات حقوقی و اقتصادی ان هم فراهم شود.

بریخ نهادها و مراجع معتقدند برای رسیدن به میانگین رشد سالانه 8 درصدی در اقتصاد و کاهش نرخ تورم و بیکاری به کمتر از 10 درصد در برنامه ششم توسعه ، علاوه بر استفاده از سرمایه های داخلی نیازمند جذب حدود 250 میلیارد دلار سرمایه خارجی هستیم .

ایران بعنوان کشوری معدنی و برخوردار از منابع سرشار انرژی ، موقعیت ویژه و ژئوپولتیک در منطقه ، نیروی جوان تحصیل کرده ، برخوردار از ثبات و امنیت و با داشتن 80 میلیون جمعیت و همجواری با 15 کشور و جمعیت 300 میلیونی در پیرامون خود فرصتی بزرگ برای سرمایه گذاران خارجی و شروع همکاری های اقتصادی است.

با اجرای برجام پیش بینی می شود در سال 94 بیش از هفت میلیارد دلار سرمایه خارجی مستقیم جذب شود و در سال 95 و یا 2016 میلادی ظرفیت کشور برای جذب فاینانس خارجی بین 45 تا 50 میلیارد دلار باشد.

بدون تردید می توانیم از سرمایه گذاری خارجی رونق اقتصادی ایجاد کنیم ضمن اینکه از منابع و سرمایه داخلی نیز باید به صورت شایسته ای برخوردار شویم.

معمولا جذب سرمایه از خارج از بدهکار شدن بهتر است به ویژه اینکه سرمایه گذار خارجی نه فقط پول بلکه فناوری و تجربه و دانش را هم کشور میزبان می آورد و فرصت های شغلی ایجاد می کند و برای محصولاتش بازار در خارج بوجود می آورد.

هیئت های اقتصادی زیادی در یک سال و چند ماه گذشته به ایران آمدند اما هدف آنها عمدتا کسب اطلاع بوده است.

در ایران امکانات بالقوه برای سرمایه گذاری فراوان است و در جذب سرمایه گذاری مستقیم سخن بر سر فرایندی است که سالها طول خواهد کشید سرمایه گذار باید مطمئن باشد که امنیت سرمایه گذاری اش به خطر نمی افتد و منافع مناسبی هم نصیب او می شود.

ایران ظرفیت های بالقوه بسیار فراوانی برای سرمایه گذاری دارد اماباید همه بسترهای رقابتی و فضای کسب و کار رقابت پذیر هم فراهم شود.

امنیت اقتصادی و سرزمینی که ایران دارد تقریبا هیچ کشور منطقه ای نمی تواند ادعای هم ترازی کند و ارزشمند ترین مزیت بریا سرمایه گذارن خارجی محسوب می شود.

لغو تحریم ها برای ورود سرمایه گذاران خارجی تشویق کننده است.

نیاز خارجی ها برای خروجی از رکود اقتصادی به سرمایه گذاران در ایران بیشتر است و ما هم البته بی نیاز نیستیم.

دولت باید تلاش کند سرمایه گذاری های خارجی را جذب و هضم کند و دست کم بخشی از کالاهای تولید شده خودشان را در ایران صادر کنند، تولید کالا رقابتی باشد و در نهایت بخشی از سرمایه خودشان را در زمینه تحقیقات و انتقال فناوری بکار بگیرند و بازار ایران آن قدر جذابیت دارد که شرکت های خارجی این شرایط را بپذیرند.

البته شرط لازم برای کارامدی جذب سرمایه گذاری خارجی ؛ ابتدا استفاه بهینه از همه ظرفیت های داخلی است نه اینکه سرمایه ایرانی از کشور خارج شود و ما منت دیگران را بکشیم.

یادداشت از اسماعیل محمدی