آیین کرنازنی در ماه محرم از جمله آداب و رسوم بومی شهرستان رامسر که قرن‌ها است نسل به نسل، چون امانتی گرانمایه به نسل حاضر رسیده است و شور و عشق حسینی مردم منطقه را روایت می‌کند
به گزارش خبرگزاری صدا و سیمای مازندران، کرنا زنی در شهرستان رامسر واقع در غرب مازندران با فرا رسیدن ماه محرم با برپایی هیئت های عزاداری آغاز و در واقع نوعی وسیله اعلان برپایی آیین سینه زنی و نوحه خوانی برای بزرگداشت شهدای کربلا بود.
هر شب که از ایام محرم می‌گذرد بر شور و اشتیاق مردم بیشتر و افزونتر می‌شود و این جاذبه قیام عاشوراست که در فطرت مردم نهادینه شده است وصف مجالس محرم سخت و گا‌ها غیر ممکن است، صف‌های طولانی، دسته‌های عزاداری، هیجان مردمی، مناره‌های متحرک، گلدسته‌های سواره و سرانجام پرچم‌های سوگواری بر عظمت این ماه افزوده است و هر بیننده ایی را غافل گیر کرده است و باید گفت این مراسم و این اعتقاد در هیچ مکتب و مرامی اینگونه دستاورد و پیام‌های رهایی بخش وجود ندارد.
به اعتقاد کارشناسان آوازه پیام‌های محرم قرنهاست موج می‌زند و برساحل دل‌ها تکیه دارد و با این انگیزه و هیجان است که قیام‌های منطقه ایی و ملی به ثمر می‌رسد و انبوه توده‌های مردمی را در حلقه یاران حسین خواهیم دید، این پیام عاشورا در تمام جنبه‌های فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اعتقادی نقش آفرین است که با گسترش بی وقفه آن را نظاره گر می‌باشیم، مصداق وصف محرم د این جمله آن شاعر نهفته است که گفته بود: باز این چه شورش است که در خلق عالم است.
صحنه‌های دیدنی در مراسم ماه محرم بسی فراوان است که می‌توان نمونه از این تجمعات مردمی را از جمله در آیین کرنازنی در رامسر بوضوح لمس کرد.
بنا به استناد کتب تاریخی و پیرمردان و زنان این خطه، 'کرنا زنی' ویژه عزای امام حسین (ع) بوده و در محلاتی، چون آخوند محله، نارنج بن، طالش محله فتوک و سادات‌شهر، دالخانی و برخی مناطق استان گیلان سابقه‌ای چند قرنی دارد.
امروز در معدود شماری از روستا‌های غرب مازندران و شرق گیلان آیین 'کرنا زنی' انجام می‌شود و متاسفانه روز به روز اجرای این آیین معنوی کم رنگ‌تر می‌شود که به تاکید کارشناسان باید برای حفظ آن تدابیری اندیشید.
این آیین با آغاز ماه محرم شروع می‌شد و در واقع نوعی وسیله برای اعلام برپایی سینه‌زنی و نوحه‌خوانی برای گرامیداشت شهدای کربلا بود و مردم با شنیدن طنین ناله 'کرنا ' در مجلس عزا حضور می‌یافتند.
به طور معمول هیات‌های عزادار عصر تاسوعا در مساجد جمع شده و شب عاشورا را تا به صبح در مسجد بیدار می‌ماندند و در سپیده دم پس از ادای فریضه نماز صبح عزاداران پیشاپیش کرناچی‌ها به سوی گورستان‌ها حرکت می‌کردند.
پیش از حرکت دسته‌های سینه زنی، نوای حزن‌انگیز کرنا در حالی که سکوت همه جا را فرا گرفته بود، در فضای مسجد طنین انداز می‌شد و کسانی که مشتاق حضور در عزاداری بودند با شنیدن صدای 'کرنا' از دور و نزدیک به مسجد می‌آمدند و هیات را همراهی می‌کردند.
آیین 'کرنازنی' بیشتر به صورت دسته جمعی و در محوطه مسجد انجام می‌گرفت و علاوه بر روز‌های تاسوعا و عاشورا در سوم و هفتم شهادت امام‌حسین (ع) و یارانش نیز کرنا نواخته می‌شد.
گرچه امروز در این مناطق، کرنا زنی آن شور و حال گذشته را ندارد، اما عاشقانی هستند که این رسم بر جای مانده از نیاکان خود را هنوز در ماه محرم انجام می‌دهند.
هیات کرناچی متشکل از ۲ سرکرناچی بود، ابتدا رهبری کرناچیان می‌نوازد و یا امام می‌گوید و کرناچیان آهنک یاامام حسین می‌گویند و گروه آنان مرکب از پنج تا هفت نفر است.
همچنین در ایام محرم کرناچیان پس از گذر از محلات و امام زاده‌های شهرستان، موقعی که وارد قبرستان می‌شوند بر مزار جوانانی که در آن سال دیده از جهان فرو بسته اند لحظاتی کرنا می‌نواختند.