یک کهکشان شبیه کهکشان راه‌شیری در زمان خیلی دور، زمانی که کیهان به سختی چند میلیارد سال از عمرش می‌گذشت، شکل گرفته است.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، این کهکشان مرموز به نام ceers-۲۱۱۲ اخیرا توسط یک تیم بین المللی از محققان با استفاده از تجزیه و تحلیل تصاویر گرفته شده توسط دوربین مادون قرمز نزدیک تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) شناسایی شد.
در حالی که بازرسی اولیه از تصاویر نتوانست چیزی بیش از یک لکه مه آلود را نشان دهد، تحقیقات بیشتر با استفاده از طیف وسیعی از طول موج‌های اضافه شده توسط هابل نشان داد که یک ساختار پیچیده و مارپیچی میله‌ای درست مانند کهکشان راه شیری و تا حدودی کوچکتر بوده است.
کهکشان‌ها در اشکال، اندازه‌ها و درخشندگی‌هایی هستند که تاریخ تکامل آن‌ها را نشان می‌دهد. برخی بزرگ و پُر، برخی کوچک و نامنظم، برخی غول پیکر و کشیده هستند.
اگرچه عوامل مختلفی (از برخورد‌های یکپارچه گرفته تا ازدحام همسایگان) بر شکل یک کهکشان تأثیر می‌گذارند، اما مدت‌ها تصور می‌شد که شکل‌گیری اشکال پیچیده زمان بر است. به عنوان یک قانون کلی، تصور می‌شود کهکشان‌های مارپیچی میله‌ای مانند کهکشان راه شیری زودتر از حدود ۸ میلیارد سال پیش وجود نداشته باشند.
با این حال، اندازه‌گیری نور کشیده شده کهکشان ceers-۲۱۱۲ نشان می‌دهد که تنها ۲ میلیارد سال پس از شکل‌گیری کیهان تشکیل شده است.
یک ستاره شناس در این‌باره گفت: میله‌ها در کهکشان ceers-۲۱۱۲ نشان می‌دهد که کهکشان‌ها بسیار سریع‌تر از آنچه قبلاً فکر می‌کردیم بالغ شده‌اند و مرتب شده‌اند، که به این معنی است که برخی از جنبه‌های نظریه‌های ما در مورد شکل‌گیری و تکامل کهکشان‌ها نیاز به بازبینی دارند.
کهکشان‌ها غلظت‌های کم و بیش وسیعی از غبار و گاز هستند که تحت نیروی گرانش به هم می‌رسند. بخشی از این گرانش توسط خود زباله‌ها تامین می‌شود و تصور می‌شود که بخش قابل توجهی از آن نتیجه ماده تاریک است.
در جایی که مواد به اندازه کافی در هر نقطه جمع می‌شود، همجوشی هسته‌ای می‌تواند جرقه بزند و به ما ستاره‌ها و سیاره‌های کم درخشش بدهد.
ترکیبی از نیرو‌ها - به شکل تکانه زاویه ای، جاذبه گرانش و اینرسی توده‌های در حال سقوط - ممکن است در نهایت لکه کهکشانی را به شکل دیسک صاف کند. با توجه به اینکه برخی از ستارگان به مسیر‌های کمتر دایره‌ای نسبت به سایرین کشیده می‌شوند، انحرافات در مدار‌ها می‌توانند به آرامی بزرگ شوند و سایر سفر‌های ستاره‌ای را تحت تاثیر قرار دهند تا در الگو‌های متمایزی که ما به عنوان میله می‌بینیم ساخته شوند.
ساختار‌هایی مانند میله‌ها یا کهکشان‌های مجاور می‌توانند تأثیر خود را بر گسترش اجرام در یک کهکشان اعمال کنند و موج‌های وسیعی را تولید کنند که در حین چرخش کهکشان به صورت مارپیچی ظاهر می‌شوند.
همانطور که تصور می‌شود، قالب گیری یک کهکشان باید مستلزم نیرو‌های پایداری باشد که در دوره‌های طولانی عمل می‌کنند. با این حال، کشف ceers-۲۱۱۲ می‌تواند به معنای بازنگری در مورد آنچه برای تبدیل یک حباب سحابی به یک گرداب باشکوه لازم است باشد.
این یافته به مجموعه‌ای از اکتشافات غیرمنتظره اخیر در مورد شرایط کیهان اولیه، کهکشان‌هایی که خیلی درخشان می‌سوزند، یا سیاهچاله‌های زودرس که خیلی سریع رشد می‌کنند، کمک می‌کند.
این تحقیق در مجله Nature منتشر شده است.