دارن ماک، یکی از مدیران گروه حقوق بشری دستور کار آزادی؛ زندان شناور «ورنون سی بین» را به عنوان یک کشتی برده‌داری مدرن توصیف کرد.
به گزارش خبرنگار حقوقی خبرگزاری صدا و سیما، استفاده از زندان‌های شناور در آمریکا مدت‌ها بحث‌برانگیز بوده و به نخستین روز‌های جنگ انقلابی بازمی‌گردد، زمانی که هزاران آمریکایی در کشتی‌های لنگرانداخته انگلیس در بندر نیویورک جان باختند.
زندان «ورنون سی بین» آخرین مجموعه از زندان‌های شناور مورد استفاده شهر نیویورک در اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰، در آن سوی رودخانه جزیره ریکرز، بین یک تصفیه‌خانه فاضلاب و یک بازار عمده‌فروشی ماهی قرار دارد.
این زندان شناور در سال ۱۹۹۲ به‌عنوان اقدامی موقت برای کاهش ازدحام بیش از حد زندان‌ها در جزیره ریکرز ایجاد شد.
طبق گفته وزارت زندان‌های نیویورک، در حال حاضر، اکثر ۵۰۰ نفری که در این کشتی زندانی هستند، به زندان بدنام جزیره ریکرز منتقل خواهند شد اگرچه قرار است زندان‌های ریکرز هم در نهایت بسته شوند.
زندانیانی که دوران محکومیت خود را در این زندان شناور سپری کرده اند می‌گویند در داخل زندان دیوار‌ها دچار زنگ زدگی شده اند و بطور خفقان آوری محیط زندان در تابستان گرم است.
آن‌ها می‌گویند تخت خواب‌ها با فاصله کم در کنار هم قرار دارند و براثر جریان آب دریا تکان میخورند و آب دریا به داخل کشتی و سلول‌ها می‌ریزد و نشت آب باعث اتصال سیم‌های برق می‌شود.
به زندانیان روزانه فقط یک ساعت اجازه داده می‌شود به روی عرشه کشتی بروند در غیر اینصورت تنها نور طبیعی آن‌ها از روزنه‌های کشتی تامین می‌شود.
زندانیان حاضر در این زندان شناور و مدافعان حقوق زندانیان مدت‌هاست که این کشتی را «بقایای وحشتناک حبس‌های جمعی» می‌دانند؛ نمادی ماندگار از شکست‌های نیویورک در اصلاح زندان‌های خطرناک که در حاشیه این شهر تا دور از دید ساکنان و گردشگران وجود دارند.
«دارن ماک»، یکی از مدیران گروه حقوق بشری دستور کار آزادی؛ زندان شناور «ورنون سی بین» را به عنوان یک «کشتی برده‌داری مدرن» توصیف کرد که از سوی مقامات برای انبار کردن بازداشت شدگان، عمدتا مردان سیاه‌پوست و لاتین‌تبار، با حداقل نظارت مورد استفاده قرار می‌گیرد.
وی تاکید کرد تعطیلی زندان شناور ورنون سی بین مدت‌هاست به تعویق افتاده و انتقال زندانیان به همان شرایط جهنمی در ریکرز راه حل نیست.