گروهی از اخترشناسان با کمک تلسکوپ جیمز وب، ۱۰ میلیارد سال در زمان به عقب سفر کردند و به حقایق جدیدی درباره سیاه‌چاله‌های فضایی دست یافتند.
این یافته، با استفاده از تلکسوپ فضایی جیمز وب بدست آمد که محققان را قادر ساخت به آن سوی غبار‌های فضایی چشم بدوزند و سیاه‌چاله‌های باستانی را ببینند؛ یا به تعبیری، در زمان سفر کنند.
اعضای تیم تحقیقاتی، ناحیه‌ای از فضا موسوم به نوار بلند گراث را بررسی کردند که بین صور فلکی دب اکبر و گاوران قرار دارد. این ناحیه، حاوی ۵۰ هزار کهکشان است و این نخستین بار بود که به‌وسیله ابزاری به قدرتمندی JWST مورد مطالعه قرار می‌گرفت.
یک هسته کهکشانی فعال یا AGN، نوعی سیاهچاله کلان جرم است که مواد کیهانی اطراف خود را همزمان با بلعیدن، داغ می‌کند و به‌شدت پرتوازیی دارد. این پدیده‌های کیهانی چنان درخشان هستند که اغلب نور همه ستارگان کهکشان میزبان، در آن‌ها گم می‌شود. هر کهکشانی هم که AGN داشته باشد، یک کهکشان فعال نامیده می‌شود.
اعضای این گروه تحقیقاتی انتظار داشتند با قدرت بی‌نظیری که جیمز وب در نگاه به گذشته دارد، تعداد زیادی AGN جدید و کشف نشده بیابند؛ اما چیزی بیشتر از چند AGN جدید، شناسایی نکردند.
این یافته‌های جدید نشان می‌دهند کیهان در دوران آغازین شکل‌گیری خود، احتمالا پایدارتر از آن بوده که پیش‌تر تصور می‌شد. یعنی اغلب سیاه‌چاله‌ها، آن‌قدر‌ها هم سریع رشد نمی‌کنند و روی کهکشان میزبان خود تاثیر عمیق نمی‌گذارند. دانش قبلی ما، مبتنی بر عظیم‌ترین سیاه‌چاله‌ها در بزرگ‌ترین کهکشان‌ها بود که تاثیر معنی‌داری روی میزبانان خود دارند؛ ولی ظاهرا در مورد سیاه‌چاله‌های کوچک‌تر، این‌طور نیست.
به گفته محققان، این نتایج می‌تواند روند تکامل کهکشان ما، راه شیری را هم روشن‌تر سازد؛ چرا که همواره در ذهن اخترشناسان این سوال مطرح بود که آیا راه شیری هم زمانی یک AGN در قلب خود داشت؟ یافته‌های جدید به‌طور تلویحی، پاسخ منفی به این پرسش می‌دهند.
سیاه چاله مرکزی کهکشان راه شیری، کمان‌ای * یا *Sagittarius A نام دارد و تا جایی که می‌دانیم، به آهستگی هر چه تمام‌تر در حال بلعیدن مواد اطراف خود است.
دانشمندان امیدوارند با استفاده از این یافته‌ها، در نهایت بتوانند جرم سیاه‌چاله‌ها را دقیق‌تر اندازه‌گیری کنند و به اطلاعات تازه‌ای از منبع رشد این پدیده‌های کیهانی دست یابند.