محققان نشان دادند که آنتی‌بادی‌های موجود در بدن آلپاکا (نوعی شترسان) می‌تواند برای مقابله با سرطان استفاده شود.
در حالی که محققان سرطان می‌دانند پروتئینی به نام PRL-3 با رشد سرطان‌های روده بزرگ، سینه، ریه، پوست و خون مرتبط است، به دلیل کمبود ابزار برای مطالعه مؤثر آن، درک کمی در مورد نحوه عملکرد آن وجود دارد.
تیمی از محققان مرکز سرطان مارکی انگلیس با آنتی‌بادی‌های آلپاکا که به نام نانوبادی‌ها شناخته می‌شوند، اولین ابزار مؤثری را برای هدف قرار دادن خاص PRL-3 ایجاد کردند.
یکی از محققان این طرح گفت: این کشف دانشمندان را یک قدم به ساخت دارویی نزدیک‌تر می‌کند که می‌تواند بیان PRL-3 و رشد سرطان را متوقف کند.
وی در ادامه افزود: نانوبادی‌ها ابزار‌های جدید و ارزشمندی هستند که می‌توانند به محققان کمک کنند تا درک بهتری از نقش PRL-3 در پیشرفت سرطان داشته باشند. در نهایت، این کشف فرصت‌های جدیدی را برای توسعه درمان‌های بهتر برای مبارزه با سرطان و بهبود زندگی بیماران باز می‌کند.
نانوبادی‌های PRL-3 که با همکاری هسته پروتئینی انگلیس توسعه یافته‌اند، نتایج امیدوارکننده‌ای را در آزمایش‌های آزمایشگاهی نشان داده است.
این نانوبادی‌ها توانستند PRL-3 را در سلول‌های سرطانی شناسایی کرده و به محل فعال پروتئین بچسبند، که به طور بالقوه در توانایی آن برای ترویج رشد سرطان تداخل ایجاد می‌کند. علاوه بر این، نانو بادی‌ها برهمکنش بین PRL-3 و پروتئین دیگری به نام CNNM 3 را کاهش دادند که به رشد سرطان در مدل‌های حیوانی معروف است.
این محقق گفت: توانایی نانوبادی‌ها برای مکان‌یابی PRL-3 در سلول‌های سرطانی، بینش جدیدی را در مورد پروتئین‌ها یا مولکول‌های دیگر که با چه پروتئین‌ها یا مولکول‌های دیگری برهمکنش دارند، به محققان می‌دهد که به درک عملکرد آن‌ها در سرطان می‌افزاید. توانایی آن‌ها برای اتصال به PRL-3 نیز می‌تواند پتانسیل توسعه درمانی داشته باشد. نانوبادی‌هایی که پروتئین‌های دیگر را هدف قرار می‌دهند در حال حاضر در آزمایش‌های بالینی برای انواع بیماری‌های انسانی استفاده می‌شوند، بنابراین می‌توان از نانوبادی PRL-3 به عنوان دارویی برای اتصال به PRL-3 و مهار فعالیت آن استفاده کرد.
آلپاکا‌ها یکی از معدود حیواناتی هستند که نانوبادی تولید می‌کنند که به نام آنتی‌بادی‌های تک دامنه یا آنتی بادی‌های زنجیره سنگین نیز شناخته می‌شود. نانو بادی‌ها ۱۰ برابر کوچکتر از آنتی بادی‌های معمولی هستند. اندازه آن‌ها به این تریکبات پتانسیل ورود به سلول را با روش‌هایی می‌دهد که یک آنتی‌بادی معمولی نمی‌تواند وارد شود و ابزار امیدوارکننده‌ای برای درک بیماری و توسعه دارو ارائه می‌دهد.