خسارت ناشی از بلایای طبیعی در چین به میلیاردها دلار می‌رسد.
به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما؛ به نقل از ویون، چین سال هولناکی را سپری می‌کند. پکن، پایتخت چین به تازگی و اندکی پس از موج گرمای بسیار شدید، شدیدترین بارندگی‌ها در ۱۴۰ سال اخیر را داشت. بالاترین دما تاکنون در این کشور ۵۲ ممیز دو دهم درجه سانتیگراد بود که در ماه ژوئیه ثبت شد. همچنین این کشور با سردترین دما در ماه ژانویه که منفی ۵۳ درجه بود، رکود بیش از نیم قرن پیش را شکست.
کارشناسان دولت چین، از جمله مسئولان برنامه ریزی مدیریت حوادث غیرمترقبه هشدار داده اند شاید ماه اوت با بلایای طبیعی بیشتری همچون سیل، طوفان، موج گرما و آتش سوزی‌های جنگلی در این کشور که دومین اقتصاد بزرگ جهان است همراه باشد. با وجود همه این جزئیات ناخوشایند، در گزارش دولت هیچ اشاره‌ای به این نشده است که چین پس از شکست سیاست کووید صفر چگونه وجوه خود را ساماندهی خواهد کرد و اینکه چطور رسانه‌های رسمی این کشور در پوشش خبری فجایع اخیر نقش تغییرات آب و هوایی را کم اهمیت جلوه داده اند. برای مثال رویداد‌های اخیر در استان هبئی، واقع در شمال چین را در نظر بگیرید که حدود یک میلیون نفر را پس از آن به مکان‌های دیگر منتقل کردند که مقامات سیل بند‌ها را در دست کم هفت منطقه کم ارتفاع کنترل سیل باز کردند تا از طغیان رودخانه‌ها و سد‌ها جلوگیری کنند. این تصمیم مقامات چین بحث‌هایی را برانگیخت و کارشناسان اقتصادی را وادار به این ارزیابی کرد که چگونه بلایای طبیعی ضربه بزرگی به اقتصاد کشور زده است و با توجه به هزینه‌ها در طول سه سال سیاست کرونای صفر که همه وجوه دولت صرف آن شد، دولت‌های محلی چین چطور در تمام سطوح با کسری بودجه رو به رو هستند. بنا بر اعلام دولت مرکزی چین، دست کم ۴۳۲ میلیون یوان معادل حدود ۶۰ میلیون دلار به کمک‌های مربوط به بلایای طبیعی اختصاص یافته است. اما بنا بر اعلام وزارت مدیریت حوادث غیرمترقبه، خسارت‌های ناشی از طوفان ماه ژوئیه دو میلیارد و ۶۱۰ میلیون یوان معادل دست کم ۳۶۱ میلیون دلار بود. این وزارتخانه افزود خسارت‌های ناشی از طوفان ویرانگرتر «داکسوری» بیش از دو میلیارد دلار در پایان ماه ژوئیه بود.
بنا بر اعلام کارشناسان، این زیان‌های اقتصادی موجب وقفه غیرمنتظره در رشد سه ماهه کشور می‌شود. با توجه به همه آنچه گفته شد این سؤال به ذهن خطور می‌کند که آیا دولت چین در صورت محدود بودن منابع مالی قادر به سرمایه گذاری کافی در زیرساخت‌ها یا کمک به مناطق سیل زده خواهد بود. شاید به نفع سران چین باشد تا با آگاهی رسانی درباره سیاست‌ها برای کاهش انتشار گاز‌های گلخانه‌ای حمایت افکار عمومی را درباره این سیاست‌ها جلب کنند. شی جینپینگ، رئیس جمهور چین پیشتر درباره بیشترین کاهش انتشار کربن در چین تا قبل از سال ۲۰۳۰ و به صفر رساندن انتشار گاز کربن تا سال ۲۰۶۰ وعده‌هایی داد. اکنون شواهد نشان می‌دهد منافع شرکت‌های بزرگ دولتی سوخت‌های فسیلی و استان‌هایی که معادن زغال سنگ دارند تلاش‌ها برای دستیابی به این هدف را کند کرده است.