کشور‌های غربی در حالی که سعی می‌کنند خود را الگویی در زمینه حقوق بشر قرار دهند، اما از گفتار تا عملکرد آن‌ها فاصله بسیاری وجود دارد.
به گزارش شینهوا، پنجاه و سومین اجلاس شورای حقوق بشر سازمان ملل که به تازگی در ژنو به پایان رسید، داستان دو رویکرد متضاد بود.
موعظه حقوق بشری غرب
جای تعجب نیست که یکی از این دو رویکرد‌ها در نشست شورای حقوق بشر، موعظه حقوق بشر غربی را با تأکید بر «حقوق مدنی و سیاسی» و در عین حال که حق زندگی و توسعه و حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را به حاشیه برده است، نشان می‌دهد.
به طور دلگرم کننده، دیگری متشکل از تجربیات و درس‌هایی بود که در کار برای ارتقای رفاه هموطنان با هدف یادگیری از یکدیگر برای ارائه بهتر منافع برای مردم انجام می‌شد.
فاصله از گفتار تا عمل
در این نشست برخی از کشور‌های غربی کتاب بازی آشنای «سوء استفاده از حقوق بشر» را برای برنامه‌های سیاسی با پوششی ظریف به کار گرفتند.
حقوق بشر نباید بهانه‌ای برای تحریم و جنگ علیه سایر کشور‌ها باشد، به ویژه با نادیده گرفتن مشکلات حقوق بشر در داخل؛ قتل جورج فلوید، شهروند سیاه پوست در آمریکا باید به اندازه کافی نمونه قوی برای یادآوری به برخی کشور‌ها در زمینه قربانی کردن شهروندان خود برای بازی‌های ژئوپلیتیکی باشد.
کشور‌های غربی برای مدت طولانی در تلاش بودند تا خود را به عنوان الگویی در زمینه «ارزش‌های جهانی» قرار دهند؛ بر خلاف این ادعا، نتیجه اقدامات آن‌ها تنها رنج بیشتر در سراسر جهان مانند افغانستان و سوریه بوده است.
افشاگری درباره ریاکاری غرب
در رویداد‌های جانبی در طول نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل، کشور‌های در حال توسعه از افشای ریاکاری غرب و مقایسه یادداشت‌های بهبود حقوق مردم آن‌ها دریغ نکردند.
حمایت از حقوق بشر باید بر اساس شرایط یک کشور و نیاز‌های مردم آن باشد؛ پنجاه و سومین اجلاس شورای حقوق بشر سازمان ملل یک مورد واضح از این است که چه کسی تنها صحبت می‌کند و چه کسی در حال عمل به تعهدات است.
حقوق بشر مربوط به انسان است نه سیاست؛ شورای حقوق بشر باید جایی باشد که همه احزاب برای بهبود وضعیت انسان‌ها گرد هم آیند، نه جایی که تعداد انگشت شماری از کشور‌ها در آن بازی سیاسی راه بیندازند.
طعنه آمیز است که برخی از کشور‌های غربی با جلوه دادن معیار خود به کشور‌هایی که سعی در تصمیم گیری برای خود دارند، همه موارد را نقض می‌کنند و احترام کمی به واقعیت‌های ملی دیگران نشان می‌دهند.
تنها یک بررسی اجمالی در امور داخلی این کشور‌های مدعی نشان می‌دهد که آنچه آن‌ها مدعی هستند و آن را به کشور‌های دیگر تحمیل می‌کنند، در کشور‌های خودشان عمل نمی‌شود و شهروندان آن‌ها با موارد مختلف و متعدد نقض حقوق بشر مواجه هستند.