امروز سالروز میلاد امام موسی کاظم(ع) هفتمین ستاره سپهر امامت است.
به گزارش خبرگزاری صداوسیما مرکز سیستان و بلوچستان،️ نام امام هفتم شیعیان، موسی ، لقب آن حضرت کاظم ( ع )و کنیه آن امام ابوالحسن و ابوابراهیم است .
شیعیان و دوستداران لقب باب الحوائج به آن حضرت داده اند.
خانه ی امام جعفر صادق(ع) ششمین پیشوای شیعیان جهان در هفتم صفر 128 هجری قمری، با قدوم مبارک نوزادی از نسل خوبان نورباران شد، ایشان را کاظم نام نهادند، مادرش حمیده بانویی پاکدامن و زاهد بود.
امام موسی کاظم(ع) به جهت فراوانی زهد و عبادتش در میان پیروانش به العبد الصالح مشهور شد و به دلیل دارابودن ویژگی حلم و فرو بردن خشم خود به کاظم شهرت یافت. از لقب های دیگر این امام بزرگوار به امین و صابر می توان اشاره کرد و کنیه ایشان ابوعلی، ابوالحسن، ابوابراهیم، ابواسماعیل و باب الحوائج است.
دوران امامت امام هفتم حضرت موسی بن جعفر ( ع ) مقارن بود با سالهای آخر خلافت منصور عباسی و در دوره خلافت هادی و سیزده سال از دوران خلافت هارون که سخت ترین دوران عمر آن حضرت به شمار می رود، امام موسی کاظم ( ع ) از حدود 21سالگی با وصیت پدر بزرگوار و امر خداوند متعال به مقام بلند امامت رسید، و مدت امامت آن حضرت سی و پنج سال بود.
امام موسی کاظم فرمودند: هر کس می خواهد قوی ترین مردم باشد، بر خدا تکیه کند
امام کاظم ( ع ) به تصدیق همه مورخان، به زهد و عبادت بسیار معروف بوده است و از عبادت و سختکوشی به عبد صالح معروف و در سخاوت و بخشندگی مانند نیاکان بزرگوار خود بود.
از حضرت موسی کاظم روایت شده است که فرمود : پدرم امام صادق (ع ) پیوسته مرا به سخاوت داشتن و کرم کردن سفارش می کرد. ایشان با آن کرم و بزرگواری و بخشندگی خود لباس خشن بر تن می کرد که این خود نشان دیگری از بلندی روح و صفای باطن و بی اعتنایی آن امام به زرق و برقهای دنیا است.
امام موسی کاظم ( ع ) نسبت به زن و فرزندان و زیردستان خود بسیار با عاطفه و مهربان بودو همیشه در اندیشه فقرا و بیچارگان بود، و پنهان و آشکار به آنها کمک می کرد. برخی از فقرای مدینه او را شناخته بودند اما بعضی پس از تبعید حضرت از مدینه به بغداد به کرم و بزرگواریش پی بردند و آن وجود عزیز را شناختند.
امام کاظم ( ع ) به تلاوت قرآن مجید انس زیادی داشت و قرآن را با صدایی حزین و خوش تلاوت می کرد. آن چنان که مردم در اطراف خانه آن حضرت گرد می آمدند و از روی شوق و رقت گریه می کردند .
کاظم یعنی: نگهدارنده و فروخورنده خشم. این رفتار در برابر کسی یا کسانی بوده که از راه جهالت و نادانی یا به تحریک دشمنان به کارهای زشت و دور از ادب دست می زدند.
رفتار حکیمانه و صبورانه آن حضرت کم کم ، حقانیت خاندان عصمت و اهل بیت ( ع ) را بر آنان روشن می ساخت، اما آنجا که پای گفتن کلمه حق در برابر سلطان و خلیفه ستمگری پیش می آمد، امام کاظم ( ع ) می فرمود : " قل الحق و لو کان فیه هلاکک " یعنی: حق را بگو اگرچه آن حقگویی موجب هلاک تو باشد.
در فروتنی نمونه بود، با فقرا می نشست و از بینوایان دلجویی می کرد. بنده را با آزاد مساوی می دانست و می فرمود همه ، فرزندان آدم و آفریده های خدائیم . براستی امام موسی بن جعفر(ع) فقیهی دانا و توانا و متکلمی مقتدر و زبردست بود ".
او در علم و تواضع و مکارم اخلاق و کثرت صدقات و سخاوت و بخشندگی ضرب المثل بود. بدان و بد اندیشان را با عفو و احسان بیکران خویش تربیت می فرمود. لقب هایی چون کاظم (کسی که خشم خود را کنترل می کند)، صابر (صبر کننده)، صالح (درستکار) و امین داده اند. ایشان یک لقب مهم دیگر هم به نام باب الحوائج دارند. .
مدت امامت امام موسی کاظم (ع) 35 سال بود و 25 رجب سال 183 هجرى، در سن 55 سالگى به دستور هارون الرشید به وسیله زهر در زندان مسموم شدند و به شهادت رسیدند .
مرقد مطهر ایشان در کاظمین است.