پژوهشگران طی تحقیقات جدید خود در مورد تأثیر سفر‌های فضایی بر مغز دریافتند: فضانوردانی که شش ماه یا بیشتر در فضا می‌گذرانند باید حداقل تا سه سال به سفر فضایی جدید نروند وگرنه دچار مشکلات و آسیب‌های مغزی می‌شوند.
به گزارش سرویس وبگردی خبرگزاری صدا و سیما ، با توجه به افزایش پیشرفت های فناوری های فضایی و انجام ماموریت های متعدد طی سال های اخیر که طی آن فضانوردان برای بازه های طولانی در مدار زمین مستقر می شوند، نگرانی هایی در رابطه با این ماموریت ها و تاثیرات آن بر سلامت فضانوردان به وجود آمده است.
برای انجام این مطالعه، محققان اسکن مغزی ۳۰ فضانورد را قبل و بعد از ماموریت های فضایی بررسی کردند. این تصاویر شامل ماموریت هایی بود که فضانوردان طی آن دو هفته، شش ماه و یک سال کامل را در فضا سپری کرده بودند. هشت نفر از این فضانوردان در کوتاه ترین ماموریت ها، چهار نفر در طولانی ترین ماموریت ها و ۱۸ نفر باقی مانده به مدت شش ماه در فضا به سر برده بودند.
راشل سیدلر، نویسنده ارشد این مطالعه و استاد فیزیولوژی کاربردی و حرکت شناسی در دانشگاه فلوریدا در این رابطه می گوید: ما دریافتیم که هر چه افراد زمان بیشتری را در فضا می گذرانند، بطن های آنها بزرگتر می شود. بسیاری از فضانوردان بیش از یک بار به فضا سفر می کنند و مطالعه ما نشان می دهد که حدود سه سال بین پروازها طول می کشد تا بطن ها به طور کامل بهبود یابند.
بطن ها حفره هایی در مغز هستند که با مایع مغزی نخاعی پر شده اند. این حفره ها وظیفه محافظت، تغذیه و حذف مواد زائد از مغز را بر عهده دارند. در حالی که روی سطح زمین مایعات معمولاً در سراسر بدن توزیع می شوند، در شرایط نبود جاذبه و فضای بدون گرانش، مایع به سمت بالا حرکت می کند. محققان توضیح دادند: این شرایط مغز را در داخل جمجمه بالاتر برده و باعث انبساط بطن ها می شود.
دکتر سیدلر، که همچنین یکی از اعضای مؤسسه بیماری‌های عصبی نورمن فیکسل در UF Health است، در ادامه توضیحاتش گفت: این انبساط بطنی پایدارترین تغییری است که در نتیجه پرواز فضایی در مغز مشاهده می شود. ما هنوز به طور قطع نمی دانیم که پیامد بلند مدت این امر بر سلامت و الگوی رفتاری فضانوردان چیست، بنابراین به نظر می رسد که در نظر داشتن زمان سه ساله بازیابی مغز ایده خوبی باشد. بزرگترین جهش زمانی رخ می دهد که شما از دو هفته تا شش ماه در فضا مستقر باشید. بررسی ها نشان می دهد در ماموریت های کوتاه و پس از دو هفته تقریبا هیچ تغییر قابل اندازه گیری در حجم بطن ها وجود ندارد. خوشبختانه به نظر می رسد سطح انبساط بطنی بعد از شش ماه کاهش می یابد.
گفتنی است دکتر سیدلر پیشنهاد کرد که این مطالعه می تواند بر تصمیم گیری های آینده در مورد سفر خدمه و برنامه ریزی ماموریت تأثیر بگذارد.
بودجه این تحقیق را سازمان ملی هوانوردی و فضایی (ناسا) تامین کرده و شرح کامل این یافته ها به صورت برخط در آخرین شماره مجله تخصصی Scientific Reports منتشر شده است.