"جشن نشا "، آیینی به بهانه شکرگزاری از خداوند و شادمانی پس از کاشت و خستگی ناشی از کار طاقت فرسای نشا در منطقه سرسبز و زیبای روستای "سقندیکلا " برگزار شد.
به گزارش خبرگزاری صداوسیمای مازندران، آیین‌ها و سنت‌های گذشته، آثاری از تمدن و فرهنگ هر جامعه و ملت محسوب می‌شوند، به همین دلیل پاسداشت این آیین‌ها سبب حفظ ارزش‌ها و هویت یک ملت می‌شود، لذا مردم مازندران با برپایی این آیین‌ها گامی بلند در جهت حفظ ارزش‌ها و باور‌های گذشته بر می‌دارند.
اما از دیرباز، آیین و سنت‌هایی در روستای "سقندیکلا "وجود دارد که ریشه در دورتر‌ها داشت و تاکنون به عنوان مراسمی کهن و قدیمی همچنان نسل به نسل گشته و تا به امروز در بین ساکنین این روستا در حال اجراست.
در میان جنگل سر به فلک کشیده با درختانی گوناگون روستای "سقندیکلا" با خانه‌های گلی و سقف‌های حلبی که استادان با سلیقه دلنواز خود آن را زینت داده و شاهکار خود را در این روستای طرب انگیزکه اقتدار و بزرگی مردم این روستا را آشکار وبه نمایش گذاشته اند قرار دارد.
"سقندیکلا "روستای روشنی که بر کران جنگل و رود آرمیده است و جنگل‌های وسیع و درختان رنگانگ و پر شاخ و برگ را در دست‌های خود احاطه کرده است و در کوچه‌های کهنه وقدیمی آنجا یاد مردانی که سال‌ها با دستانی پینه بسته و پا‌های ترک برداشته کول بار زندگی را به دوش می‌کشیدند و زنانی که با پا‌های برهنه قدم در قدم مردهایشان دشت و مزارع را می‌پیمودند ودر میان گل و لای زمین‌ها پا فرو می‌بردند و با کمری خم شده دسته‌های شالی را در گل فرو می‌کردند.
روستایی که هنوز کوچه و پس کوچه هایش دستان پینه بسته و پا‌های ترک برداشته زنان و مردانی را که سال های زیادی رنج زندگی را به دوش کشیده و قدبلندشان در میان گل و لای مزارع خمیده شد را به یاد دارد.
روستایی که هنوز رد پای آیین‌ها و سنت‌ها در آن پیداست و مردمانش با تاسی از گذشتگان و زنده نگه داشتن آداب و رسوم گذشته همچنان در انجام آن رسومات کوشا هستند.
"جشن نشا "، آیینی سرشار از جشن و سرور که به بهانه شکرگزاری از خداوند و شادمانی پس از کاشت و خستگی ناشی از کار طاقت فرسای نشا در منطقه سرسبز و زیبای این روستا برگزار می‌شود.
این مراسم هرساله با حضور گسترده‌ای از زنان و مردان این دیار با شور وشعفی وصف نشدنی از ابتدای صبح روز جشن در این روستا برگزار می‌شود بدین ترتیب که اهالی روستا و روستا‌های همجوارهمراه با موسیقی محلی مازندرانی پیاده به سمت محل برگزاری جشن که درمکانی مشرف به شالیزار تعبیه شده است، حرکت می‌کنند.
در این میان حضور سالمندان با پا‌های پیاده به محل برگزاری مراسم قابل توجه است، همانانی که سال‌ها رنج برنجکاری را با قامت استوار خود به دوش کشیدند و در طول زمان همان قامت برای بدست آوردن روزی حلال و امرار معاش خانواده در لابلای بوته‌های برنج خمید، از نگاه‌های آنان به شالیزار می‌توان فهمید که یاد گذشته و خستگی و رنج دوران جوانی باری دیگر در مسیر راه برایشان تداعی شد. تداعی خاطراتی از جنس تلاش و کوشش برای فرزندانی که امروز با دیدن موفقیتشان چین و چروک صورتشان در میان این شادی گم می‌شود.
طنین نوای مازندرانی در میان کشتزار
کتولی، امیری از حنجره مردان روستا با آهنگی موزون به صدا در می‌آید، اینجا در این قسمت از جشن مسابقه "خوانندگی مازندرانی" در میان مردان برگزار می‌شود، هر چند همه‌ی آنانی که در این مسابقه شرکت کردند طنین صدایشان دل انگیز است، اما دستان گرم تماشچان برای پیرمردانی نواخته می‌شود که با کهولت سن آواز محلی سر داده و نفس گرمشان بر گرمی این بزم زیبا می‌افزاید.