۲۴ اردیبهشت سالروز بمباران شیمیایی مردم غیرنظامی مهران است که به تلافی پیروزی رزمندگان اسلام در جبهه‌های جنگ تحمیلی صدام انجام شد.
بمب شیمیایی سلاح ناجوانمردانه
سلاح‌های شیمیایی در طول جنگ ایران و عراق بعنوان یکی از مؤثرترین ابزار‌های بازدارندگی و مقابله و نیز اهرم فشاری در دست رژیم عراق بود که با کیفیت و کمیت دلخواه آن رژیم استفاده شد که نتایج وحشتناکی را به بار آورد. این نتایج ناشی از سکوت مجامع بین المللی و همسوئی قدرت‌های استکباری با سیاست‌های رژیم عراق بود.
تصرف مهران با بمب شیمیایی
رژیم بعث عراق پیش از آغاز تهاجم به مهران در سال ۱۳۶۵، با استفاده از عوامل تاول زا و اعصاب منطقه را به شدت آلوده و سپس این شهر را تصرف کرد.
بیست و چهارم اردیبشهت سال ۶۵ در تاریخ ۸ ساله دفاع مقدس با واقعه بمباران شیمیایی سه منطقه مهران، صالح آباد و امیر آباد متمایز شده است.
سه دوره استفاده از بمب شیمیایی
دوره اول نیرو‌های عراقی به طور پراکنده برای درهم شکستن مقاومت‌های پراکنده نیرو‌های ایران و هموار کردن مسیر پیشروی به داخل کشور از سلاح‌های شیمیایی استفاده کردند. این دوره از آغاز تهاجم برق آسای ارتش عراق به خاک جمهوری اسلامی ایران در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ تا پایان آزادسازی مناطق اشغالی به ویژه آزادی خرمشهر در سوم خرداد ۱۳۶۱ که بزرگترین اشغالگری ارتش عراق بود را شامل می‌شود.
دوره دوم از تیرماه سال ۱۳۶۱ و عملیات رمضان که نخستین عملیات نفوذی نیرو‌های ایران به داخل خاک عراق بود شروع شد تا پایان سال ۱۳۶۵ و عملیات‌های کربلای ۴ و ۵ ادامه یافت.
در این دوره عراق از جنگ افزار‌های شیمیایی به عنوان سلاح تدافعی استفاده کرد تا به کمک آن از عملیات های تهاجمی ایران جلوگیری کند.
خودداری سازمان ملل از اعلام متجاوز بودن صدام
با گذشت نزدیک به دو ماه از آزادسازی خرمشهر وعقب نشینی اجباری نیرو‌های عراق به پشت مرز‌های بین المللی آشکار شد که مجامع بین المللی به تامین حقوق ایران که عبارت بودند از تعیین متجاوز تنبیه او و جبران خسارات جنگی تمایلی ندارند جمهوری اسلامی برای استیفای حقوق خود تعقیب متجاوز را در خاکش جزو برنامه‌های خود قرار داد.
تصمیم ایران برای تنبیه متجاوز
بنابراین ۲۳ تیرماه سال ۱۳۶۱ اولین عملیات که «رمضان» نام دارد طراحی و اجرا شد که هدف از آن آزادسازی بصره بود.
در این عملیات عراق علیه نیرو‌های پیاده ایران که فاقد تجهیزات حفاظتی بودند گاز‌های اشک آور و تهوع آور استفاده کرد. این تاکتیک که در کنار بمباران گسترده هوایی و آتش همه جانبه توپخانه انجام شد شیرازه نیرو‌های عمل کننده را از هم پاشید و دسترسی به هدف را غیرممکن ساخت.
بمب شیمیایی و بازدارندگی
در جنگ عراق علیه ایران این اولین بار بود که سلاح شیمیایی نقش بازدارندگی به خود گرفت و نیرو‌های ایران را از دستیابی به اهداف تعیین شده باز داشت.
این تجربه موفق عراق را واداشت تا به طور رسمی مدیریت رسته جنگ شیمیایی را به سازمان ارتش اضافه کند و عوامل پیچیده و خطرناک‌تر شیمیایی را فراهم کند.
افزایش حملات با بمب شیمیایی
۱ ـ تعداد حملات نیرو‌های ایران به داخل خاک عراق بیشتر بود.
۲ ـ استراتژی دفاع متحرک عراق شروع شده بود.
عراق از آغاز سال ۱۳۶۵ با توسل به استراتژی دفاع متحرک از لاک دفاعی خارج شد و بخش‌هایی از مواضع ایران را تصرف کرد که مهم‌ترین آن شهر مهران بود.
در شهریور ۱۳۶۵ که عملیات کربلای دو در محور عمومی حاج عمران انجام گشت عراق به سلاح شیمیایی متوسل شد. در این ماه منطقه «شیخ صالح» در غرب کشور هدف گلوله‌های حاوی گاز خردل و اعصاب قرار گرفت.
دوره سوم جنگ شیمیایی عراق علیه ایران از ابتدای سال ۱۳۶۶ شروع شد. با این که ایران قطعنامه «۵۹۸» را پذیرفت، اما حملات شیمیایی عراق تا تابستان سال ۱۳۶۷ ادامه داشت.
بیشتر بخوانید:۲۸ فروردین ۱۳۶۷سالروز عملیات پدافندی فاو و بمباران گسترده‌ی شیمیایی توسط عراق
به این ترتیب بکارگیری سلاح شیمیایی تا پایان جنگ ادامه یافت و به عنوان سلاحی استراتژیک در جنگ ایران و عراق همیشه مد نظر و مورد استفاده حکام عراقی بود».
منابع: ایمنا، پرسمان