استاد فروزانفر ادیب، نویسنده، مترجم، سراینده و پژوهشگر ادبی و مدرس دانشگاه برجسته در زمینه زبان و ادبیات فارسی بود که امروز در محفلی ادبی یادش گرامی داشته شد.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما مرکز خراسان جنوبی، همزمان با ۱۶ اردیبهشت ماه سالروز وفات استاد بدیع الزمان فروزانفر عصر شعر
در این محفل ادبی که جمعی از شاعران و دوستداران فرهنگ و‌ادب حضور داشتند به بیان شعر‌های محلی، اشعار فروزانفر، شاهنامه خوانی و غزل خوانی پرداختند.
بدیع‌الزمان فروزانفر، یکی از برجسته‌ترین و بزرگ‌ترین استادان زبان و ادبیات فارسی و متون عرفانی است.
جلیل بُشرویه‌ای ملقب به بدیع‌الزمان فروزانفر متولد ۱۴ شهریور ۱۲۷۶ در بُشرویه، ادیب، نویسنده، مترجم، سراینده و پژوهشگر ادبی ایرانی و مدرس دانشگاه برجسته در زمینه زبان و ادبیات فارسی و یکی از مولوی‌پژوهان بزرگ امروزی بود و در این زمینه آثار ارزشمند گوناگونی را نگاشت.
فروزانفر همچنین سال‌ها استاد کرسی‌دار ادبیات فارسی در دانشگاه تهران و نیز از کارمندان فرهنگستان زبان و ادب فارسی بود.
نام ابتدایی بدیع‌الزمان فروزانفر در دورهٔ جوانی‌اش محمدحسین بشرویه‌ای بود که بعد‌ها خود را جلیل ضیاء بشرویه‌ای، بعدتر جلیل فروزانفر و عاقبت بدیع‌الزمان فروزانفر نام نهاد.
تخلص شعری وی ابتدا ضیا بود و سپس ترجمهٔ همان را، که فروزانفر است، برگزید.
او لقبِ «بدیع‌الزمان» را در سال ۱۲۹۸ خورشیدی، به سبب سرودن قصیده‌ای در وصف بهار، از احمد قوام (قوام‌السلطنه) والی خراسان، دریافت کرد.
بدیع الزمان فروزانفر در روز شانزدهم اردیبهشت ماه سال ۱۳۴۹، در منزل شخصی اش در یکی از کوچه‌های خیابان بهار در شمال تهران، ساعت یک بعدازظهر بر اثر سکته قلبی درگذشت.
پیکر استاد بدیع الزمان فروزانفر در شهر ری در جوار امامزاده حضرت عبدالعظیم به خاک سپرده شد.