پژوهشگران یک نوع «گلایدر زیستی» از نشاسته سیب زمینی و ضایعات چوب ساخته‌اند که نوعی حسگر پرنده است و وظیفه نظارت بر شرایط اکوسیستم‌هایی مانند سطح جنگل‌ها را داراست.
بیوگلایدرها با حسگر‌های داخلی خودشان مانند رها شدن بی‌کرشمه برگ‌های زرد درختان در پاییز، آرام و بی‌صدا حرکت می‌کنند. این گلایدر‌های زیستی از دو جهت زیستی هستند هم از این رو که آن‌ها از بیولوژی الهام گرفته‌اند و هم اینکه تجزیه‌پذیر هستند. زمانی که یک گلایدر دانه‌های حسگر زیستی را رها می‌کند و داده‌ها را گزارش می‌کند در نهایت تجزیه می‌شود و با سطح جنگل یکی می‌شود.
محققان اکنون از حسگر‌هایی برای اندازه‌گیری «پی هاش» pH از طریق یک آزمایش کلاسیک تورنسل (litmus test) استفاده کرده‌اند. برای اطمینان از اینکه حسگر محافظت شده است و در لحظه درست و مناسب داده‌ها را جمع آوری می‌کند، با یک قشر یا لایه محافظتی پوشیده می‌شود. زمانی که هوا بارانی است یا رطوبت بالا است، این حسگر همانند یک گل باز می‌شود.
در حال حاضر محققان یک گام به جلوتر برداشته‌اند و هدف آن‌ها ثبت تاثیرات تغییرات آب و هوایی در زیستگاه‌های مختلف با استفاده از پهپاد‌های حسگری کاملا تجزیه‌پذیر است. در مقوله «اکولوژی دیجیتال» چنین ربات‌هایی امکان پیش بینی درست وضعیت محیط زیست و اتخاذ تدابیر پیشگیری مناسب را فراهم خواهند کرد.