نتایج تحقیقات جدید نشان می‌دهد بیش از ۴۷ میلیون سال پیش، مورچه‌های گوشتخوار غول پیکر در طبقات جنگلی ماقبل تاریخ آمریکای شمالی به دنبال طعمه بودند ، برخی از این کلنی‌های باستانی توسط ملکه‌هایی به اندازه یک مرغ مگس خوار اداره می‌شدند.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ، این مورچه‌ها حتی بزرگترین مورچه‌هایی نیستند که تا به حال روی سطح زمین قدم گذاشته اند. بزرگترین ملکه مورچه‌ای که تاکنون زندگی کرده، اخیرا به شکل فسیلی در آلمان پیدا شده است. این مورچه بیش از ۵ سانتی متر طول داشته و بال‌هایی داشته که ۱۶ سانتی متر امتداد داشتند.
گمان می‌رود که ارتش کارگران این ملکه می‌توانستند هر جنبنده‌ای از جمله مارمولک‌ها، پستانداران و پرندگان را شکار کنند.
مانند مورچه‌های امروزی، این حشرات باستانی به احتمال زیاد گرماگیر بودند، به این معنی که آن‌ها برای زنده ماندن بدون مقدار قابل توجهی گرما در محیط خود تلاش می‌کنند.
بنا بر اعلام « سیناپرس » ، در حالیکه حیواناتی که می‌توانند دمای خود را تغییر دهند در آب و هوای سردتر با به حداکثر رساندن جرم خود و به حداقل رساندن پوست خود مقاومت می‌کنند، حیواناتی که نیاز به جذب گرما از محیط خود دارند با سطح بیشتر و حجم کمتر بهتر عمل می‌کنند. امروزه، برای مثال، ملکه‌های مورچه‌های بزرگتر در نزدیکی مناطق استوایی یافت می‌شوند.
در سال ۲۰۱۱، محققان دریافتند یک پل زمینی وجود داشته تا در طول دوره‌های کوتاه گرمایش جهانی که این دروازه ممکن است باز شده باشد، موجودات خونسرد مانند مورچه‌ها به راحتی از قاره‌ای به قاره دیگر مهاجرت کنند. اما اکنون فسیل تازه کشف شده از یک ملکه مورچه باستانی ، این فرضیه را پیچیده می‌کند.
محققان معتقدند:مورچه‌های غول پیکر به آب و هوای گرم نیاز دارند و تنها می‌توانستند در طول دوره‌ای از گرم شدن زمین از دروازه آب و هوای پل زمینی برینگ عبور کنند. اندازه گیری‌های مورچه بزرگتر نشان می‌دهد که این مورچه‌های باستانی بیش از آنچه ما فکر می‌کردیم تحمل سرما داشتنه و می‌توانستند هر لحظه از پل خشکی عبور کنند.
نتایج این مطالعه در The Canadian Entomologist منتشر شده است.