محققان معتقدند؛ امروزه می‌توانید با بودجه‌ای ناچیز وارد مدار شده و ماهواره تان را با سوخت فضایی ناچیز حاصل از چند گلوله نفتالینی حرکت دهید.
پژوهشگر ایرانی الاصل و مدیر فنی پروژه رانش بوگونگ گفت: ما آزمایش‌های زیادی انجام داده ایم، بنابراین در مورد آن مطمئن هستیم.
وی در ادامه افزود: در دما‌های معمولی، نفتالین هیدروکربنی جامد و بسیار ایمن است، به این معنی که هنگام ارسال آن به فضا نیازی به تلاش زیادی برای کنترل یا مهار آن نیست. هنگامی که گرم می‌شود، مستقیماً از جامد به گاز تبدیل شده و تخلیه آن گاز باعث تولید نیروی رانش می‌شود.
یکی دیگر از محققان این طرح گفت: همه در تلاش هستند تا سیستم‌های محرکه را بر اساس مفاهیم مختلف توسعه دهند، اما این ساده‌ترین مفهوم است. رانشگر‌های شیمیایی سنتی به سوخت‌های حجیم و فرار و یک اکسید کننده متکی هستند. این‌ها نیروی رانش قدرتمندی تولید می‌کنند، اما به سرعت از طریق سوخت می‌سوزند. از طرف دیگر، رانشگر‌های الکتریکی مانند موتور‌های یونی، مصرف سوخت بیشتری دارند و به صورت تجاری در دسترس هستند، اما پیچیده‌تر و در نتیجه گران هستند؛ بنابراین نیاز به طیف وسیع تری از گزینه‌ها برای پیشرانه‌های میکرو و نانو ماهواره وجود دارد.
بنا بر اعلام وبگاه کاس موس مگزین (cosmosmagazine)، وی در ادامه توضیح داد: پیشران بوگونگ در جایی در این بین قرار می‌گیرد. نفتالین در یک ظرف کوچک جدا از بقیه ماهواره قرار می‌گیرد تا از انتقال حرارت جلوگیری کند. ماندن در تاریکی برای ثابت نگه داشتن آن کافی است. اما هنگامی که گرما اعمال می‌شود، نفتالین شروع به تصعید کرده و یک دریچه آن را به عنوان رانش آزاد می‌کند. این لزوماً کارآمدترین پیشرانه نیست، اما ما امیدواریم که عملکرد آن را بهتر کنیم چراکه طیف وسیعی از نیروی رانش را در یک بسته بندی منظم و ساده ارائه می‌دهد. اکنون بوگونگ ۱.۱ قرار است در اواسط سال ۲۰۲۳ در پرتاب یک ماهواره به نمایش درآید.