عضو هیئت علمی پژوهشکده آبخیزداری و حفاظت خاک می‌گوید بیش از ۹۵ درصد بارش‌ها در سظوح آبگیر باران قابلیت ذخیره سازی دارد.
فرود شریفی می‌گوید: در مناطق شهری نفوذ پذیری آب به دلیل وجود تاسیات و آسفالت کم است و بارش‌ها تبدیل به روان آب می‌شود، اما با استفاده از سطوح آبگیر باران ۹۵ درصد بارش‌ها در شهر و ۶۰ تا ۷۰ درصد در مناطق کوهستانی قابلیت ذخیره سازی دارد.
شریفی سطوح آبگیر باران را به خرد، متوسط، بزرگ، سازه‌های خاکی، بتونی، سیمانی و سطوح متمرکز و غیر متمرکز تقسیم کرد و افزود: کوچکترین سطوح آبگیر چاله‌های اطراف درختان و گلدان یار هست که برف یا آب باران را در اطراف خود ذخیره و در فصل خشک از آن استفاده می‌کند.
شریفی ادامه داد: نوع دیگر سطوح آبگیر خطی غیر متمرکز است که در دامنه‌ها به صورت بانکت و تراس بندی هستند که بارش‌ها را در خود حفظ کرده و رطوبت خاک را حفظ می‌کنند.
سطوح آبگیر متمرکز به صورت مخازنی است که آب را از بالادست جمع آوری کرده و در حوضچه‌های کوچک ذخیره می‌کند.
عضو هیئت علمی پژوهشکده آبخیزداری و حفاظت خاک با بیان اینکه سطوح آبگیر با تقویت پوشش گیاهی در مناطق کوهستانی مانع فرسایش خاک شده و از ایجاد روان آب و سیل در پایین دست جلوگیری می‌کند، گفت: سطوح آبگیر کوچک ۱ تا چند متر مکعب آب و سطوح آبگیر متوسط و بزرگ ۲ تا ۳ هزار متر مکعب آب در یک حوضه آبخیز ذخیره می‌کند.
علی وردلو کارشناس منابع طبیعی نیز می‌گوید: ۷۵ درصد از بارش‌های جوی تبخیر می‌شود که با استفاده از سطوح آبگیر باران می‌توان از تبخیر ۳۰ درصد بارش‌ها جلوگیری کرد.
علی وردلو افزود: سطوح آبگیر باران با جمع آوری آب در دامنه کوه باعث تقویت پوشش گیاهی می‌شود و، چون روان آب تولید نمی‌شود از وقوع سیل هم جلوگیری می‌کند.
وردلو می‌گوید: سطوح آبگیر باران در ارتفاعات ورک آباد (روستای وردیج) در شمال غرب تهران که ۴۰۰ هکتار است در سال بیش از ۱ و نیم میلیون متر مکعب آب در این حوضه آبخیز ذخیره می‌کند.
به گفته این کارشناس منابع طبیعی قدیمی‌ترین سطوح آبگیر باران در انجیرستان‌های استهبان در استان فارس وجود دارد و در خرم آباد در استان لرستان هم در سطح محدودی از این سطوح استفاده شده است.