پژوهشگران دریافتند نوعی پلانکتون آب شیرین نخستن ارگانیسمی است که منحصراً از ویروس‌ها تغذیه می‌کند.
پلانکتون‌ها هر توده‌ای از جانداران (جانوران، گیاهان، آغازیان یا باکتری‌ها) هستند که در قسمت بالای دریا‌ها و اقیانوس‌ها یا آب شیرین زندگی می‌کنند.
طیف وسیعی از موجودات زنده، ویروس‌ها را به صورت اتفاقی مصرف می‌کنند؛ اما برای اینکه ویروس‌ها یک مرحله واقعی از زنجیره غذایی به حساب بیایند (که ویروس‌خواری نامیده می‌شود) باید مقدار چشمگیری انرژی یا مواد مغذی را به مصرف‌کننده خود برسانند.
میکروب هالتریا (Halteria) یک سرده معمولی از پروتیست‌هاست که با مژک‌های مومانندش شناخته می‌شود که آن را در آب به حرکت در می‌آورند. پروتیست‌ها (آغازیان)، گروهی از ارگانیسم‌های یوکاریوتی و بیشتر تک‌سلولی هستند.
کلروویروس (ویروس کلرلا) یک سرده از ویروس‌های غول پیکر دارای دی‌اِن‌اِی دورشته‌ای از خانواده Phycodnaviridae است و در سطح جهان در محیط‌های آب شیرین یافت می‌شود.
مصرف گسترده کلروویروس‌ها در طبیعت ممکن است تأثیر عمیقی بر چرخه کربن داشته باشد. چرخه کربن یک چرخه بیوژئوشیمی است که فرایند مداوم ترکیب و آزادسازی کربن و اکسیژن را در میان زیست‌کره، خاک‌کره، آب‌کره، خاک‌سپهر، و جَو زمین توصیف می‌کند و در آن انرژی و حرارت ذخیره و دفع می‌شود.
کلروویروس‌ها که به‌عنوان آلوده‌کننده جلبک‌های سبز میکروسکوپی شناخته می‌شوند، باعث می‌شوند میزبان‌هایشان از هم بپاشند و کربن و سایر مواد مغذی را در محیط آزاد کنند.
محققان دانشگاه نبراسکا در لینکلن در آمریکا این پژوهش را انجام داده‌اند و معتقدند تعداد زیادی از ویروس‌ها و میکروارگانیسم‌ها (میکروب‌هایی) در آب یافت می‌شوند و این امر ممکن است در نهایت منجر به این شود که میکروارگانیسم‌ها ویروس‌ها را بخورند.
پروتیست‌ها نمونه‌های آزمایشگاهی مژه‌دار کلروویروس‌های اضافه‌شده به محیط را مصرف کردند؛ ضمن اینکه کلروویروس‌ها رشد هالتریا را تقویت کردند و اندازه جمعیت آن را افزایش دادند.
برای ارگانیسم‌هایی که به دنبال غذا هستند، مواد خوبی در داخل ویروس‌ها وجود دارد؛ از جمله اسید‌های آمینه، اسید‌های نوکلئیک، لیپیدها، نیتروژن و فسفر.
تیم پژوهشی نمونه آب حوضچه‌ها را جمع‌آوری کردند و کلروویروس‌ها را به آن‌ها اضافه کردند تا ببینند آیا گونه‌ها با ویروس‌ها به‌عنوان غذا رفتار می‌کنند یا تهدید. این بررسی آن‌ها را به سوی هالتریا و پارامِسی (Paramecium) هدایت کرد که هر دو در آب رشد می‌کردند.
پارامِسی‌ها پروتوزوئر‌های تک‌سلولی هستند و در شاخه مژک‌داران و سلسله پروتیستا طبقه‌بندی می‌شوند. آن‌ها در آب‌های آرام و آبگیر‌های راکد زندگی می‌کنند و بخش اصلی زنجیره غذایی را تشکیل می‌دهند.
بنا بر اعلام وبگاه سایِنس اَلِرت (Science Alert)، پارامسی‌ها ویروس‌ها را می‌خوردند؛ اما، اندازه و تعداد آن‌ها تقریباً تغییری نکرد. از سوی دیگر، هالتریا از کلروویروس به‌عنوان منبع مواد مغذی استفاده کرد. جمعیت مژک‌داران در دو روز حدود ۱۵ برابر بیشتر شد؛ در حالی که جمعیت ویروس‌ها به یک‌صدم کاهش یافت.
بررسی‌های بیشتر نشان داد که رشد هالتریا در مقایسه با کاهش کلروویروس با نسبت‌هایی که در سایر روابط میکروسکوپی شکارچی در مقابل طعمه در محیط‌های آبی مشاهده می‌شود، مطابقت دارد.