پس از نزدیک به چهار دهه توسعه، بالاخره یک واکسن برای بیماری مالاریا ارائه شد.
در ماه سپتامبر، محققان آکسفورد نتایج امیدوارکننده فاز ۲ را برای R 21/Matrix-M گزارش کردند که میزان اثربخشی در برابر عفونت را از ۳۵٪ به ۸۰٪ افزایش می‌داد.
Mosquirix و R 21 برای جلوگیری از عفونت توسط انگلی که باعث مالاریا می‌شود طراحی شده‌اند، نه انتقال بین افراد آلوده و پشه‌های غیر آلوده. جلوگیری از انتقال آلودگی از انسان به پشه نیز گامی کلیدی است که بسیاری از دانشمندان معتقدند در نهایت برای ریشه‌کن کردن کامل این بیماری، این کار نیز باید انجام شود.
دانشمندان دانشگاه جورج واشنگتن از mRNA برای ساخت یک مجموعه واکسن دو بخشی استفاده کردند که به نظر می‌رسد در موش‌ها هر دو کار را انجام می‌دهد. در مقاله‌ای که محققان منتشر کردند اعلام کردند که واکسن آن‌ها ۹۵ درصد میزان اثربخشی در برابر انتقال را داشتند و تقریباً ۸۰ درصد در برابر عفونت در مدل‌های جوندگان مؤثر بودند.
یکی از محققان این پروژه، گفت: رویکردی مبتنی بر این واکسن ترکیبی واقعاً می‌تواند به هدف از بین بردن مالاریا کمک کند، که نه تنها کنترل عفونت، بلکه همچنین برای از بین بردن بیماری موثر است.
در حالی که راه حل‌های غیر زیست پزشکی این بیماری را در بسیاری از کشور‌ها ریشه‌کن کرده است، حدود نیمی از جمعیت جهان هنوز در معرض خطر هستند. شیوع بیماری هنوز هم سالانه بیش از ۶۰۰۰۰۰ نفر را می‌کشد. از سال ۲۰۲۰، موارد ابتلا به این بیماری حدود ۶ درصد افزایش یافته است در حالی که مرگ و میر‌ها ۸ درصد افزایش یافته است.
محقق این پروژه گفت: به وضوح شاهد یک روند منفی هستیم. در حالی که اختصاص منابع برای مبارزه با کووید-۱۹ تا حدودی مقصر است، انگل‌هایی که از پشه‌ها به مردم منتقل می‌شوند نیز در حال ایجاد مقاومت در برابر دارو‌های فعلی مورد استفاده برای درمان عفونت هستند.
وی افزود: ما واقعاً باید کاری برای کنترل و پیشگیری از این عفونت‌ها انجام دهیم و البته واکسن‌ها از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار خواهند بود. مانند واکسن‌های Mosquirix و R 21، آنچه که این تیم توسعه داده بود، پلاسمودیوم فالسیپاروم، کشنده‌ترین گونه از چهار گونه انگل که باعث مالاریا می‌شوند، را هدف قرار می‌داد. اما در حالی که سایر واکسن‌ها یک پروتئین واحد را هدف قرار می‌دهند که انگل هنگام حرکت در جریان خون میزبان ترشح می‌کند، این واکسن‌های جدید دو مورد را هدف قرار می‌دهند: یکی پروتئینی که کمک به حرکت انگل به سمت کبد می‌کند و دیگری که به تولید مثل در خود پشه کمک می‌کند.
وی در ادامه افزود: پشه‌های آلوده افراد را آلوده می‌کنند و افراد آلوده آن انگل‌ها را دوباره به پشه‌ها منتقل می‌کنند. کاری که ما می‌خواهیم انجام دهیم، اساساً متوقف کردن و مداخله در هر دو جنبه است، یعنی جلوگیری از عفونت توسط پشه‌ها و جلوگیری از انتقال به پشه‌ها تا واکسن بتواند ابزاری مؤثر باشد.
پروتئینی که برای جلوگیری از انتقال هدف قرار می‌گیرد، Pfs 25، مدتی است که در رادار‌های دانشمندان قرار گرفته است. اما ایجاد پاسخ ایمنی در برابر آن توسط میزبان‌ها به دلایل زیادی چالش برانگیز بود که فناوری mRNA آن را تغییر داد.
این محقق توضیح داد؛ فقط داشتن برنامه واکسنی مناسب که بتواند ساختار پروتئین‌ها یا آنتی‌ژن‌های موجود در انگل‌ها را تقلید کند تا بتواند از نظر عملکردی مؤثر باشد، مطرح بود. mRNA پتانسیل فوق‌العاده‌ای را نشان داده است.