پژوهشگران ادعا کرده‌اند که یک ماده معدنی کمیاب کشف کرده‌اند که به طور مستقیم از گوشته پایینی زمین (منطقه‌ای بین هسته و پوسته زمین ) آمده است.
با این حال، این کانی جدید به نام دیومائویت (davemaoite) به کمک این که درون یک الماس محبوس شده توانسته است سفری غیرممکن را از حداقل ۴۱۲ متری درون گوشته پایینی زمین به سطح انجام دهد.
این کشف گامی رو به جلو در تلاش دانشمندان برای مدل‌سازی تکامل گوشته زمین با جزئیات بیشتر است.
دیومائویت پنج تا هفت درصد از مواد گوشته پایینی زمین را تشکیل می‌دهد و یکی از سه کانی مهم آن است که بیشتر از پروسکایت کلسیم سیلیکات (CaSiO ۳) تشکیل شده است که احتمالاً مهم‌ترین مرحله (از نظر ژئوشیمیایی) گوشته پایینی زمین است.
دیومائویت به طور قابل توجهی می‌تواند میزبان اورانیوم و توریم باشد که ایزوتوپ‌های رادیواکتیوی هستند که از طریق واپاشی رادیواکتیو (فروپاشی هسته‌ای) گرما تولید و کمک زیادی به گرمایش در این منطقه می‌کنند که به این ماده نقش عمده‌ای در چگونگی جریان گرما در اعماق سطح زمین می‌دهد.
یکی از دلایل این امر به دلیل توانایی کم نظیر دیومائویت در حذف ایزوتوپ‌های رادیواکتیو اورانیوم، توریم و پتاسیم است.
این ایزوتوپ‌ها گرمای زیادی را در بخش پایینی گوشته زمین تولید می‌کنند و دیومائویت را به یک بازیگر ضروری در مدیریت نحوه حرکت گرما در اعماق زمین تبدیل می‌کنند. این ماده به کنترل چگونگی انتقال گرما از گوشته به پوسته برای نیرو بخشیدن به فرآیند‌هایی مانند تکتونیک صفحه (زمین‌ساخت صفحه‌ای) کمک می‌کند.
واپاشی هسته‌ای (فروپاشی هسته‌ای) به مجموعه فرآیند‌های مختلفی گفته می‌شود که در هسته اتم‌های ناپایدار پرتوزا رخ می‌دهد و پرتو‌هایی تولید می‌کنند که به آن‌ها پرتو‌های رادیواکتیو می‌گویند. براثر واپاشی هسته‌ای پس از یک زمان تصادفی، هسته‌های بزرگ به هسته‌های کوچک‌تر و معمولاً پایدارتر تجزیه می‌شوند و ماده اولیه به تدریج از بین می‌رود. البته جرم مواد جدید فقط به میزان اندکی کمتر از ماده اولیه خواهد بود و انرژی آزاد می‌شود. گاهی این انرژی را می‌توان به صورت نیروی هسته‌ای مهار کرد یا می‌تواند به وسیله آلودگی پرتوزایی در زیست‌بوم رها شود که بسیار مخاطره آمیز خواهد بود.
تاکنون هیچ‌گاه پروسکایت CaSiO ۳ در طبیعت مشاهده نشده بود، زیرا به محض جداشدن از محیط پرفشار اطراف، متلاشی می‌شود.
این کانی‌های پروسکایت کلسیم سیلیکات به صورت لکه‌های ریز سیاه رنگ در یک الماس کشف شده که چند دهه پیش از معدن اوراپا به دست آمد که بزرگترین معدن الماس در جهان از نظر مساحت و در جنوب آفریقاست.
گروهی از زمین شناسان آمریکایی به تازگی این الماس را تحت اختیار گرفته‌اند، چرا که به دلیل نقایص آن برای جواهرسازان ارزش کمی دارد و پژوهشگران را قادر می‌سازد تا نگاه دقیق‌تری به آن داشته باشند.
اولیور شاونر از دانشگاه از نوادا لاس وگاس (UNLV) و یکی از سرپرست‌های این مطالعه گفت: برای جواهرسازان و خریداران، اندازه، رنگ و شفافیت یک الماس همگی مهم هستند و این لکه‌های سیاهی که جواهرسازان را آزار می‌دهند، برای ما یک هدیه است.
وی در مورد سفر بی‌سابقه دیومائویت نیز گفت: این قدرت الماس است که اجزای این کانی را در فشار بالا نگه داشته است.
شاونر و همکارانش از جمله شیچون هوانگ ژئوشیمی‌دان دانشگاه نوادا، این الماس را با استفاده از روش اعمال اشعه ایکس تخصصی به نام سنکروترون (synchrotron) سنجیدند. این کار به آن‌ها امکان داد تا ساختار داخلی درون الماس را با دقت بیشتری تجزیه و تحلیل کنند.
آن‌ها در نهایت یک ماده بلوری جدید را کشف کردند که آن را دیومائویت نامیدند، نامی که برای قدردانی از ژئوفیزیکدان تجربی هو کوانگ «دیو» مائو انتخاب شد که بسیاری از روش‌هایی راتوسعه داده است که امروزه شاونر و همکارانش از آن‌ها استفاده می‌کنند.
دیومائویت اکنون به عنوان یک کانی طبیعی کاملاً جدید به دست کمیسیون مواد معدنی جدید، نام‌گذاری و طبقه‌بندی شده است.
کشف دیومائویت به دست شاونر یکی از دو روشی را نشان می‌دهد که مواد معدنی با فشار بالا در طبیعت می‌توانند کشف شوند: از داخل شهاب سنگ‌ها یا سفر از ۵۶۰ تا ۴۱۰ مایلی زیر سطح زمین.
شاونر قبلاً یک ماده معدنی موسوم به بریجمانیت (bridgmanite) را که از درون شهاب‌سنگ‌ها به زمین آمده در سال ۲۰۱۴ کشف کرد.
وی خوش بین است که به زودی اکتشافات معدنی بیشتری انجام شود و پژوهشگران را قادر سازد تا تکامل گوشته زمین را با دقت بیشتری توصیف کنند.
این مطالعه جدید در مجله ساینس (Science) منتشر شده است،