آزمایش‌های تجربی فیزیکی ثابت کرده است که پدیده درهم‌تنیدگی کوانتومی که از دهه ۱۹۳۰ میلادی شناخته شده بود یک پدیده واقعی است و جایگاهی مهم در طبیعت دارد.
انیشتین و دیگران به منظور توضیح تبعات عجیب این درهم تنیدگی گفتند که باید «متغیر‌های پنهان» به مکانیک کوانتومی اضافه شود. از این متغیر‌ها می‌توان برای توضیح درهم تنیدگی استفاده کرد و «موقعیت مکانی» و «علیت» را در مورد رفتار ذرات احیا کرد. موقعیت مکانی (locality) می‌گوید که اشیا تنها از پیرامون نزدیک خود تاثیر می‌گیرند. علیت نیز می‌گوید که یک تاثیر نمی‌تواند پیش از علت خود حادث شود.
متاسفانه در آن زمان هیچ شاهد و مدرک تجربی له یا علیه درهم تنیدگی کوانتومی در دسترس نبود. اما از آن زمان تا الان آزمایش‌ها ثابت کرده‌اند که درهم تنیدگی کاملا واقعی است و جایگاهی بنیادی در طبیعت دارد. به علاوه اکنون ثابت شده است که مکانیک کوانتومی کار می‌کند و نه تنها در فواصل بسیار کوتاه بلکه در فواصل دور نیز فعال است.
در واقع ماهواره ارتباطاتی کوانتومی چین (Micius) نیز بر اساس درهم تنیدگی کوانتومی بین فوتون‌هایی استوار است که با هزاران کیلومتر فاصله از هم جدا شده‌اند.
درهم تنیدگی کوانتومی یک پدیده فیزیکی است و زمانی روی می‌دهد که گروهی از ذرات به شکلی تولید می‌شوند و تراکنش می‌کنند که وضعیت کوانتومی هر یک از ذرات مستقل از دیگر ذرات قابل توصیف نیست.