ترایپوفوبیا برخلاف باور عموم به‌شدت شایع است و ظاهراً از هر ۶ نفر، یکی به این هراس شدید ابتلا دارد.
در مورد واقعی بودن این هراس‌زدگی همچنان اتفاق‌نظری وجود ندارد. هم‌اکنون ترایپوفوبیا رسماً به‌عنوان یک اختلال روانی یا بیماری واقعی شناخته نشده و در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی (انجمن روانپزشکی آمریکا) فهرست نشده است.
البته محققان این فوبیا را غیرواقعی نمی‌دانند. بنابراین، اگر شما نیز یکی از آن افرادی هستید از سوراخ‌ها واهمه دارید، کسی نمی‌تواند بگوید فوبیای شما خیالی است، بلکه ممکن است ترس شدید شما نوعی اختلال عمومی باشد. در واقع، برای اینکه ترایپوفوبیا به‌عنوان یک فوبیای مجزا درنظر گرفته شود، باید عامل آن ترس از اجسامی با سوراخ‌های زیاد باشد. اما پژوهشی که در سال ۲۰۱۷ انجام گرفت نشان می‌داد که افراد ممکن است از خود سوراخ‌ها ترسی نداشته باشند، بلکه از آنچه این سوراخ‌ها یادآور آن هستند، یعنی جانوران سّمی و کُشنده‌ای که در این سوراخ‌ها لانه کرده‌اند ترس داشته باشند.
نحوه واکنش هر فرد نسبت به دیگری تفاوت دارد. برخی افراد ممکن است تنها با دیدن اشکال دارای سوراخ‌های نامنظمی به وحشت بیفتند. اما دیگرانی نیز باشند که با دیدن تمام سوراخ‌ها عصبی شوند.
درمان ترایپوفوبیا با توجه به اطلاعات اندکی که در مورد این اختلال وجود دارد، دشوار است. بااین‌حال، اگر پزشکی به درستی ترس از حفرهها را در بیماری تشخیص دهد، گزینه‌های درمانی مختلفی دراختیار دارد.
یکی دیگر از روش‌های رایج درمان ترایپوفوبیا «مواجهه درمانی» است که به آن «حساسیت‌زدایی» نیز گفته می‌شود. مواجهه درمانی همان‌طور که از نام آن مشخص است، مواجهه تدریجی با تحریک‌کننده‌های بیماری است. فرد در این روش درمانی به صورت آهسته، ایمن و کنترل‌شده با عوامل هراس‌زدگی خود رو‌به‌رو می‌شود.