سردشت؛ شهر نفس های سوخته

به گزارش خبرگزاری صدا و سیمامرکز آذربایجان غربی، بمباران شیمیایی هفتم تیرماه 66 نقطه عطفی در تاریخ سردشت است. شهری که به واسطه پایداری و ایستادگی مردمانش یکی از وحشیانه ترین حملات تاریخ بشریت را تجربه کرد.

در این حمله ددمنشانه هزاران نفر غیرنظامی مصدوم و شهید شدند. افراد بی گناه زیادی در این تراژدی و فاجعه غم انگیز زندگی خود را از دست دادند و افرادی هم زنده ماندند با عوارض دردناک و بی شمار این فاجعه دست و پنجه نرم می کنند.

بعد از گذشت 35 سال صدای درد و رنج های کشیده شده مردم این دیار هنوز در کشورهایی که دم از حقوق بشر می زنند مسکوت مانده است.

بیان مظلومیت کافی نیست

دبیر حقوقی انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت در این خصوص گفت: اکنون که 35 سال از فاجعه دلخراش و غیر انسانی این شهر می گذرد که اگر به این دوران نگاه شود به این نتیجه خواهیم رسید که در بعد خارجی هیچ گونه اقدامی برای قربانیان و مردم این شهر در طول دوران که در معرض خطرات سلاح شیمیایی بوده اند صورت نگرفته است.

عثمان مزین با بیان اینکه در این دوران فقط 20 درصد قربانیان شناسایی شده و 5 درصد از حقوق قانونی خود برخوردار هستند ، افزود: به نظرمی رسد مرثیه خواندن و بیان مظلومیت کافی نیست چراکه بیشتر مردم این دردها را درک کرده و لمس کرده اند باید قدم های اساسی برای جبران وضعیت ناگواری که در این دوران داشته اند برداشته شود .

وی بیان کرد: باید امکانات ویژه ای به این شهر خصوصا برای کسانی که مستقیما در معرض گاز قرار گرفته اند اختصاص داده شود.

صالح عزیزپور اقدم خانواده 5 شهید و دبیر انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت می گوید : در جریان این فاجعه غیر انسانی بیش از 8 هزار نفر از مردم این شهر مصدوم شیمیایی شدند که تاکنون آمار 1500 نفر جانباز و 120 نفر شهید شیمیایی در بنیاد شهید و امور ایثارگران ثبت شده است.

وی ادامه داد: نگه داشتن یاد و خاطره شهدای معظم و انتقال آن به نسل جوان و نسل های آینده در راستای ترویج فرهنگ ایثار و مقاومت ، تغییر رویکرد مسوولان و همزمان بیان مظلومیت و سوق دادن رویکرد مردم به مطالبه گری از اهداف مهمی هستند که پیگیری می شوند.

سردشت؛ نماد مظلومیت و محرومیت

بمباران شیمیایی سردشت فقط نماد مظلومیت ایران اسلامی نیست بلکه نماد برخورد دوگانه مجامع بین المللی در جهت تامین منافع ابر قدرت ها نیز است

گرامیداشت سالروز بمباران شیمیایی سردشت فرصت مغتنمی است تا ضمن تلاش برای جهانی عاری از سلاح شیمیایی ، مسئولیت جامعه بین المللی در قبال آلام و رنج مصدومین این جنایت جنگی یاد آوری شود.

مردمی که سروقامت ایستاده اند

کاک محمد یکی از بازماندگان بمباران شیمیایی سردشت باعصایی در دست کشان کشان ما را به مزار شهیدان این شهر می برد، مزار چندین تن از اعضای خانواده و فامیل که در آن واقعه شهید شده اند را نشان می دهد و بابغضی در گلو یکی یکی اسم و نسبت آنها را می گوید.

او از آن روز می گوید: آن روز سیاهی و بلا از در و دیوار می بارید، ولوله ای درشهر بپا شد، خیلی ها آواره شدند، برخی از مصدومان به شهرهای دیگر از جمله تبریز منتقل شدند و برخی دیگر هم بی خبر از حال عزیزانشان آواره این شهرها شدند.

کاک محمد می گوید: از آن روز زندگی برایمان حرام شد، خدا لعنت کند کسی را که مردم را به این بلا گرفتار کرد.

وعده هایی که رنگ واقعیت نگرفت

کمبود امکانات درمانی مناسب همانند بیمارستان‌های مجهز و دارای امکانات پزشکی کافی، محرومیت شهرستان سردشت، فراهم نبودن زیرساخت‌ها به خصوص در زمینه عمران شهری و جاده‌های مواصلاتی و از سویی نیز رسیدگی‌های جسته و گریخته بنیادهای مسئول همچنان مشکلات و مسائل مردم این منطقه از کشور را به شکل ثابت نگاه داشته است و هنوز مردم شهرستان سردشت درگیر رنج و درد مضاعفی هستند.

هنوز با گذشت 35 سال با وجود وعده‌های مکرر که مسئولان سیاسی کشور برای انجام اقدامات زیرساختی و بنیادی در مسیر حل مشکلات مردم شهر سردشت و به ویژه مردم آسیب دیده بر زبان راندند، احداث بیمارستان‌های فوق تخصصی ایجاد امکانات رفاهی ورزشی و درمانی، راه‌های مواصلاتی، فضای سبز و… به خود رنگ واقعیت نگرفته و همچنان یکی از مطالبات بر زمین مانده مردم به شمار می‌روند.

نویسنده وخبرنگار: صمد اسمعیلی